شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)، بی. دولگان-مصاحبه زیر بادی. اویانت ستسگ متخصص روابط عمومی و ارتباطات در دفتر رئیس جمهوری مغولستان است که سال ها در بخش روابط عمومی پارلمان این کشور کار کرده است.
این مصاحبه دیدگاه های حرفه ای او را در توسعه کشورها و روزنامه نگاری مدرن مغولستان برجسته می کند.

• هرکسی نسبت به توسعه کشورها نگاه متفاوتی دارد. چراکه هرکس آن را از منظر حرفه خود بررسی می کند. برای یک روزنامه نگار، توسعه یک کشور چگونه تعریف می شود؟
من فکر می کنم حرکت یک نفر به منزله حرکت همگان برای توسعه کشور است. اگر شخصی استخدام شده و کار می کند، به رشد جامعه خود کمک می کند. تلاش برای کشور به معنای راه اندازی یک کسب و کار بزرگ و توسعه پروژه های بزرگ نیست. هرچند این کار نیز جزوی از توسعه کشور به حساب می آید.
تا زمانی که شخص چیزی را برای جامعه به طور روزانه انجام می دهد، می توانند در توسعه کشور مشارکت کنند. آمیختن با شهروندان عادی، ملاقات و گفتگو با اعضای مجلسی که برای توسعه کشور کار می کنند، همکاری هایی هستند که ما خبرنگاران برای توسعه کشور با کار خوب تبلیغاتی برای کشور انجام می دهیم و در خصوص اقدامات اشتباه هشدار می دهیم. خبرنگاران بایستی جلوتر از جامعه کار کنند. من معتقدم که ما بایستی همیشه جلوتر از زمان کار کنیم.
پیشتر، جامعه برای از روزنامه نگاران تبعیت می کرد. اکنون، با پیشرفت های سریع در جامعه، خبرنگاران به دنبال زمان هستند. مشارکت ها با خبرنگاران برای اطلاع رسانی به مردم صورت می پذیرد. برای مثال، آنها دریافته اند که چه فعالیت هایی بدون دقت توسط نمایندگان مردم انجام می شود و آن را جلوتر از زمان پیشبینی کرده و اطلاع رسانی می کنند.ما نیاز داریم که هشدارهایی را از رسانه دریافت کنیم.
مردمی که قرار است برای توسعه کشور کمک کنند، در واقع روزنامه نگاران هستند.

• از منظر یک خبرنگار، توسعه کشور تا چه اندازه مطلوب است؟
توسعه کشور در حال حاضر به خوبی اجرا می شود. برخی هستند که می گویند کشور در حال توسعه نیست. به عقیده من، ما در حال توسعه هستیم. چراکه مشاهده می کنید امروز در خیابان های اولانباتار اتومبیل های فراوانی در حال تردد هستند و ساختمان های مرتفعی نیز در این شهر ساخته شده اند.
توسعه کشور در پس این ها اتفاق می افتد. این روزها، کمتر کسی را می توان یافت که در خانه بنشیند و هیچ کاری نکند. هرکسی کارش را با نهایت تمایل انجام می دهد و توسعه کشور به گونه ای موثر در حال وقوع است. با توجه به تصمیم گیری های ضعیفی که توسط سیاستمداران گرفته می شود، زمان هایی هستند که ما مسیر را گم کرده و در راه اشتباه قدم می گذاریم. گذشته از آن، من فکر می کنم که در مجموع شرایط توسعه در حال شکل گیری است.

• گفته شده که آزادی مطبوعات باید محدود شود. این محدودیت به چه شکل است؟ چگونه می توان این محدودیت را بگشاییم؟
سیاستمداران مطبوعات را در اختیار دارند. این اشتباه است که بگوییم تنها یک سیاستمدار یا یک کسب و کار پشت این است. خبرنگاران باید رویکردها و اقدامات مختلفی داشته باشند. آنها باید اشتباهات را فاش کنند و خوبی ها را تا حد امکان ستایش و تقدیر کنند.
خوب و بد در حزب دموکرات و حزب مردم مغولستان وجود دارد. اشتباهات باید شجاعانه نقد شوند و دستاوردها نیز باید مورد تشویق قرار گیرند. حتی اگر یک سیاستمدار در اشتباه افتاد، باز هم نمی توان رای کامل به بدی او داد و باید از هر دو حیث مورد قضاوت قرار گیرد.
از آنجا که او نیز انسان است، جنبه های مثبت و منفی خودش را دارد. بنابراین، هم جنبه های خوب و بد باید روشن شوند.
هنگامی که حزب مردم مغولستان در برخی اشتباهات فرو می رود، حزب دموکرات در مذمت آن برایش در مطبوعات مطالبی را می نویسد و آن را مورد انتقاد قرار می دهد و بالعکس هنگامی که حزب دموکرات مرتکب اشتباهاتی می شود، حزب مردم مغولستان برای آن نکات بدی می نویسد. این وضعیت تا حد زیادی توسط روزنامه نگاری از بین رفته است.

• آیا این بدین معناست که خبرنگاری تبدیل به یک مانع بزرگ برای توسعه شده است؟
دقیقا، اگر خبرنگاران کاری را که در دهه 1990 میلادی در نسل طلایی روزنامه نگاری مغولستان انجام می شد، را انجام می دادند، نقد و نکوهش بدی ها و ستایش خوبی ها سبب می شد که توسعه روزنامه نگاری به گونه ای متفاوت از آنچه امروز وجود دارد، رقم می خورد.
خبرنگاران منتقدان جامعه هستند اما اکنون آنها دیگر سوژه خود را شکار نمی کنند. اگر آنها سوژه شان را در گوشه ای رها کنند و دیگران آن را شکار کنند، آنها کسانی را مورد انتقاد قرار می دهند که احتمال دارد اشتباهاتش را ادامه دهد. اگر روزنامه نگاران بدون تبعیض انتقاد کنند، جامعه به طور طبیعی به سمت توسعه پیش می رود. با این وجود، خبرنگارانی که قرار است دکترهای جامعه باشند قادر نیستند کار خود را به عنوان منتقد انجام دهند.

• آیا این بدین دلیل نبوده که آنها هیچ انتخاب دیگری برای روزنامه نگاری نداشته اند؟ آیا این بدین دلیل نبوده که هیچ روزنامه نگار با ارزشی بامنابع مالی وجود ندارد که بتواند بر هزینه های چاپ و نشر روزنامه غلبه کند؟
هیچ خبرنگاری وجود ندارد یا هیچ کس در بخش روزنامه نگاری نیست که آن اندازه پول داشته باشد، به همین دلیل است که ما به وضعیت فعلی خاتمه دادیم. اگر چاپ روزنامه هزینه آنچنانی نداشت و اگر آنها ماشین های چاپ و کاغذ در اختیار داشتند، همه چیز پاکیزه می شد. از آنجا که آن ممکن نبود، سیاستمداران به طور طبیعی مطبوعات را از 2000 نسخه شروع کردند و در ادامه آن را به نیم کاهش دادند.

• اکنون، روزنامه نگاری دیجیتال به سرعت در حال پیشرفت است. آیا این اهرم بزرگی برای خارج کردن سیاستمداران از این عرصه نیست؟
روزنامه نگاری دیجیتال یک اهرم است. با این حال، سیاستمداران سعی می کنند آن را در دستان خویش بگیرند. وقتی شما سعی می کنید که اطلاعاتی را درباره یک طرف افشا کنید، به سرعت فیلتر می شود. درست؟ مهم نیست که حرف یا انتقادتان خوب یا بد است، اخبار در روزنامه هنوز هم نگهداری می شود.
پس از آن، چه آن را اصلاح کنید یا نسبت به آن تحمل و مدارا نمایید، هنوز هم می گذرد. جهان دیجیتال یکی از استثناهای آزادی نشر است که توسعه یافته است: شما می توانید از جو اجتماعی آگاهی یابید. از طریق نظرات، شما می توانید درباره روانشناسی اجتماعی به بینش برسید و اینکه مردم چگونه در مورد مسائل می پردازند.

• دولت برخی از نظرات را مسدود می کند. چه عیبی دارد که بتوانیم نام «کره جنوبی» را تایپ کنیم؟
این کار مطلقا اشتباه است. این یک جامعه دموکرات است. امروزه، شهروندان قادر هستند که بازخوردهایی را به رسانه ارائه دهند. این کار دقیقا بعد از خواندن ارائه می شود. وقتی نخست وزیر یک مساله را شرح می دهد، از طریق مذاکرات، ما قادر خواهیم بود که نشان دهیم چگونه جامعه به موضوعات نگاه می کند و چگونه موارد صحیح و اشتباه را در می یابد.
هر شخصی افکار خود را ابراز می کند. این یکی از ابزارهای عمده است که بر روانشناسی اجتماعی نظارت می کند. برای این دلایل، روزنامه نگاری دیجیتال به طور گسترده به توسعه اجتماعی کمک می کند. اگر سیاستمنداران به اندازه کافی باهوش باشند، به جز فیلتر کردن نظرات، آنها می توانند جو جامعه را از طریق همین پیام هایی که شهروندان می گذارند ارزیابی کنند.

• شانس کار کردن در شرایط مخاطره آمیر با محدودیت ها برای روزنامه نگاران مغولی بسیار کم است. آزادی روزنامه نگاران دقیقا چگونه نقض می شود؟
آزادی درباره دستگیری ما و زندان رفتن، ضرب و شتم یا سوء استفاده از روزنامه نگاران نیست. حقوق رسانه در حقوق ما برای دسترسی به اطلاعات در نظر گرفته شده و به روی ما باز است. امروز، اگر شما به هر وزارتخانه ای بروید و در آنجا سوالی کنید، به شما اطلاعات مورد نیازتان را ارائه می دهند.
وقتی شما به وزارتخانه ها برای روشن شدن مسائل جدی تماس می گیرید، آنها هیچ چیز نمی گویند. آنها سعی می کنند شما را به دیگری ارجاع دهند، و پیش از آنکه شما بدانید، موضوع می میرد. این چیزی است که آزادی رسانه را محدود می کند. اگر اطلاعات یک تهدید برای امنیت ملی نباشد و بی ارتباط با اسرار دولتی باشد باز می باشد، به این معنا که آزادی رسانه ها ارائه شده است. اگر شما از این منظر به آن نگاه کنید، آزادی رسانه ها ناکافی به نظر می رسد، به ویژه در سطح دولت و وزاتخانه ها این مساله مطرح است. این مساله برای سازمان های عادی و شهروندان متفاوت است.
حقیقت این است که کارکنان سوالات شما را می پیچانند و بسیار مودبانه پاسخ می دهند، آنها می گویند که آن را نمی دانند و از کس دیگری باید بپرسید- یا آنکه وقتی در موضع ضعف قرار می گیرند به شما می گویند بعدا به شما اطلاع خواهند داد و این کار باعث می شود که موضوع پیچیدگی و گیج کنندگی بیشتری پیدا کند- به وضوح نشان می دهد که هیچ آزادی در رسانه ها وجود ندارد. همچنان که درهای وزارتخانه ها و دفاتر دولتی باز هستند، مسئولان دهانشان را باز نمی کنند.

• در اکثر زمان هایی که در روزنامه نگاری مشغول هستید، شما مشغول پوشش دادن اخبار مجلس می باشید. امروز روزنامه نگاران در امور سیاسی تا چه اندازه صالح هستند؟
مدت ها قبل، سازمان های رسانه ای برای امور سیاسی بهترین روزنامه نگاران استفاده می کردند. این بدین معناست که روزنامه نگاران تحصیل کرده با بهترین توانمندی ها در تحلیل مسائل، که در زمره سیاستمداران قرار نداشتند و قادر بودند که با سیاستمداران کار کرده و با آنها مصاحبه کنند.
شما می توانید به کار در زمینه سیاست ادامه دهید. اگر شما قادر نیستید که کارتان را انجام دهید، احتمالا از مسیر اصلی تان دور شده اید. خطاها بخش بسیار زیادی از فعالیت ها را تشکیل می دهند. اکنون، یک مرد جوان به مدت چند ماه از عرصه سیاست ناپدید شوند. آنچه اتفاق می افتد این است که آن یک مقام رسمی می شوند. مرد جوان دیگر خود را نشان می دهد و بعد از دو ماه ناپدید می شود. او نیز رئیس یک اداره می شود. اکنون، ترویج ها به سرعت انجام می شوند و دیگر زیاد زمانبر نیستند. مقررات در این مسیر زیر پاگذاشته می شوند. یک کودک که ریتم ها را برای انجام کارها در می یابد ناپدید می شود. آنها در واقع نیاز دارند که برای حداقل یک سال کار کنند که چیزهایی را دریابند.
تبدیل شدن به رئیس یک بخش بعد از دو ماه به معنای این است که آن شخص ترویج شده است و دارای وابستگی به قدرت دارد. به این ترتیب، خبرنگاران سیاسی شرایط بدتری را تجربه می کنند. وقتی یکی با شخصی مصاحبه می کند، دیگری می آید و مصاحبه را از دسترس خارج می کند و هیچ دلیل مشخصی نیز برای این کار ارائه نمی دهد. تنها تعداد محدودی مصاحبه و توضیحات را دریافت می کنند و باقی مثل هم هستند.

• با توجه به توانمندی های فروکاهیده شده خبرنگاران، آیا این نیست که روزنامه ها، تلویزیون ها و وبسایت های جدیدی متصل نشده اند؟
خوب، این تنها یکی موضوع در زمان است. روزنامه های زرد بسیار زیادی در سال 1990 وجود داشتند، درست؟ هرکسی از روزنامه های زرد استفاده می کند. تنها چند تا از آنها هنوز باقی مانده اند. در حال حاضر، سیل روزنامه ها، وبسایت ها و ایستگاه های تلویزیونی وجود دارد. با گذشته زمان و به مرور کاهش می یابد. رهبران ما به دنبال خاموش کردن ایستگاه های تلویزیونی و وبسایت ها هستند، که کاملا غیر ضروری است. در زمانی که آنهایی که بازار را از دست دهند از بین خواهند رفت.
مترجم: عادل میرشاهی (سردبیر شارا)
منبع مرجع: شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)