شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)-  چند ماه پیش، یک جوان علاقه مند در سمینار رهبری در روابط عمومی شهرت آسیب دیده اکسون در نتیجه غرق شدن یکی از تانکرهای و آلوده کردن خلیج والدز در آلاسکا را واکاوی کرد.

«مزخرف است»، جوابی بود که در طرح این مساله توسط اعضای حاضر در سمینار داده شد، «آنها بزرگترین شرکت نفتی در سراسر جهان هستند، پول زیادی در می آورند، و رانندگانشان هنوز از گاز استفاده می کنند. بنابراین چرا کسی به شهرت آنها اهمیت نمی دهد؟»

دانشجو نفرت انگیز بود، اما سوال بسیار خوب بود. و رک و پوس کنده بیان می کرد که ساختار پاسخی قانع کننده به پرش نمی دهد. و بقیه دستورالعمل او در حقیقت لرزان بود.
اما آن برای یک دهه پیش بود، و دانشجو احتمالا اکنون در 50 سالگی به سر می برد، اکسون موبیل دوباره جوان شده تغییر کرده است و در یک شرکت بسیار پاسخگو در مسائل اجتماعی، و ساختار آن سالخورده است (اما هنوز فاخر باقی مانده!).

سوالی که وی با صدای بلند پرسید این بود، به هر حال، مرتبط باقی می ماند: «چرا هیچ کسب نباید نگران شهرتش نباشد؟»

بد یا خوب، الکس رودریگز و لیدسی لوهان و کین وست هنوز مولتی میلیاردر هستند و شما نیستید. بنابراین نکته چیست؟

پاسخ در سال 2014، بعد از عمری در تاکستان ارتباطات بود، این که در روابط عمومی، به ویژه برای شهرت و اعتبار، درک شخصی شما از اخلاق موضوع اساسی است.

این گزارش ناامید کننده درباره حوزه روابط عمومی در خصوص روابط عمومی ها در سال 2000 و توسط پی آر ویک پیمایش شده است و در آن مشاهده شده که 25 درصد از 1700 نفر در روابط عمومی ها اعتراف کرده اند که در اجرای فعالیت حرفه ای خود «دروغ گفته اند.» جالب توجه است که نه پی آر ویک و نه انجمن روابط عمومی امریکا و نه هیچ نهاد و برنامه علمی روابط عمومی در روزآمدهای خود به آسیب شناسی این مورد نپرداخته است. («واسا ماتر، کلنل سندرز، جوجه؟»)

واقعیت این است که اگر شما یک بار به یک گزارشگر، وبلاگ نویس یا مشتری دروغ بگویید- و آنها متوجه آن شوند، می سوزید. در واقع، اگر یک قاعده اصلی در روابط عمومی وجود داشته باشد آن این است که «تو نباید دروغ بگویی.»

فراتر از دروغ گویی، «اخلاق» در روابط عمومی به معانی مختلفی برای افراد به کار رفته است که عبارتند از:
1. برخی متخصصان روابط عمومی برای شرکت های تنباکو کار نمی کنند.
2. سایرین برای بانک ها کار نمی کنند.
3. هنوز برخی احساس می کنند که از نظر اخلاقی درست نیست که برای احزاب سیاسی فعالیت روابط عمومی انجام دهند.
 

همه این ها منصفانه است. اخلاق شخصی من برای شما نیست. چه می شد اگر هر دوی ما از «اخلاق روابط عمومی» بهره مند می شدیم؟» و ما می دانیم که تجاوزهای علنی برخی شرکت ها توسط شرکت های روابط عمومی خوب جلوه داده می شوند، اشتباه است. به عنوان مثال:
1. دعوت فریبنده کچوم برای تغذیه وبلاگ نویسان برای معرفی یک نمونه خوراک معروف، تنها برای ارائه مواد خوراکی فریز شده کن آگرا.
2. سنگ فرش های دوگانه از داستان های ضد گوگل بدون شناسایی آنچه که برای مشتری در فیسبوک اتفاق می افتد.
3. وبلاگ دروغین ادلمن (بزرگترین و ثروتمندترین شرکت روابط عمومی در جهان)، که احتمالا توسط یک زوج که در سراسر امریکا برای یافتن تجربه های عالی در خصوص والمارت مسافرت می کنند نوشته شده است.

همه متخصصان روابط عمومی می توانند موافق این نقض های اخلاقی باشند که غیر قابل توجه بوده و شهرت سازمان های این آژانس های روابط عمومی در صورت عدم بی اخلاقی دچار اختلال می شود.

یک وکیل ممکن است موظف شود که از موکل خود در دادگاه دفاع کند- چه مجرم و مقصر باشد یا خیر. اما یک متخصص روابط عمومی چنین تعهدی ندارد. در روابط عمومی، اگر شما فکر می کنید که مشتریتان آن را انجام نداده، نباید بگویید که انجام داده است. بیان هرچه که انجام نشده، خارج از حوزه اخلاق حرفه ای روابط عمومی است و این اخلاق باید بیشتر از اخلاق حقوقی رعایت شود.

امیدواریم که متخصصان روابط عمومی در طول این سال ها آموخته باشند که در ارتباطات کسب و کار، شهرت تنها چیزی است که شما دارید و اگرمی خواهید سفارش دریافت کنید، مشتریان خود را جلب کنید، و احترام دریافت کنید، هیچ انتخابی به جز رعایت «اخلاق روابط عمومی» ندارید.

به بیان دیگر، آنچه در آن سمینار پونک گفت اگرچه در زمان مناسبی گفته نشد، اما در عمل روابط عمومی، اخلاق بسیار اهمیت دارد.

نویسنده: فریزر سیتل
مترجم: عادل میرشاهی (سردبیر شارا)
منبع: http://www.odwyerpr.com/story/public/1991/2014-03-03/seitel-public-relations-morality.html
منبع مرجع: http://www.shara.ir/view/9455/%D8%A7%D8%AE%D9%84%D8%A7%D9%82-%D8%B1%D9%88%D8%A7%D8%A8%D8%B7-%D8%B9%D9%85%D9%88%D9%85%DB%8C