شبکه اطلاع‌رسانی روابط‌عمومی ایران (شارا) || کرونا علاوه بر آسیب های روانی و جسمی که بر کشور ما وارد آورد، تاثیرات شگرفی در عرصه فرهنگی به جا گذاشت.
 
 ورود انبوه دانش آموزان به شبکه های مجازی که در ظاهر صرفا برای آموزش در شبکه شاد بود، اما چشمان آنان را نسبت به بسیاری از مسائل اجتماعی باز کرد.
 
 این ورود تقریبا کنترل نشده دانش آموزان به شبکه های اجتماعی، آنان را متفاوت تر از نسل قبل و مشخصا والدین آنان بار آورد.
 
 ظاهرا اتفاق خاصی در عرصه اجتماعی به غیر از تعداد فوتی ها و ابتلاها رخ نداد، اما انقلاب عظیمی در نحوه جامعه پذیری دانش آموزان رخ داد.
 
 در آن ایام که جامعه و والدین درگیر حفظ خانواده و خویشتن از آسیب های کرونا بودند، این حرکت فراگیر مجازی، زیر پوست شهر ریشه دوانیده و وارد ذهن و اندیشه و زندگی دانش آموزان شد.
 
 دانش آموزان از آسیب کرونا مصون ماندند اما گرفتار و مبتلای پدیده جدیدی بنام "شبکه های مجازی" شدند.
 
 این تاثیر و تاثرات فکری روانی جسمی و اجتماعی، هم آسیب های متعدد بر فرزندان ما وارد آورد و هم دنیای جدیدی در برابر دیدگان آنان فراهم ساخت و در کنار آن استعدادهای گوناگون سر برآوردند و جریان آموزشی جامعه، ناچار به سمتی حرکت کرد که از منع کردن گوشی، به آموزش مهارت های نوین نظیر اسکرچ و اینشات و ... حرکت کرد.
 
 والدین ما امروز با اتفاقات جدیدی در خانواده خود مواجهند. از طرفی درگیر آسیب های جسمانی ناشی از استفاده طولانی مدت فرزندان از گوشی هستند و از طرفی با ضرورت‌های آموزش فضای مجازی و نرم افزارهای مفید آموزشی و راحتی در یادگیری و زندگی و آگاهی فرزندان.
 
 دانش آموزان دهه های گذشته کتاب می خواندند و فهم آنان اگرچه کمتر اما عمیق تر بود اما نسل امروز، با اقیانوسی از اطلاعات به عمق چند سانتیمتر مواجهند.
 
 اما این اقیانوس اطلاعات و یا بهتر بگوییم داده های فراوان، با ذهن فرزندان ما چه می کند؟
 آیا فهم و مواجهه با انبوه این داده ها ضرورتی دارد؟
 و این ابتلای عظیم سرطان مجازی که همچون متاستاز، ذهن و روان کودکان و نوجوانان را دربرگرفته و بعد از کرونا همچنان ماندگار شده و التیام نیافته، چه آینده ای برای ما رقم خواهد زد؟
 
 آیا بستن فضای مجازی می تواند راه حل مناسبی باشد؟ کنترل دانش آموزان تا چه حدی امکان پذیر است؟
 
 واقعیت این است که والدین در این نبرد فضای مجازی، از قبل باخته و عقب هستند. و البته این امر، واقعیتی طبیعی و بدیهی است.
 
 هجوم فراوان اطلاعات در جامعه اطلاعاتی، واقعیتی انکارناپذیر است اما وظیفه والدین بسیار خطیر و ظریف تر شده است.
 
 بسته به نوع نگاه ما فضای مجازی می تواند هم مخرب باشد و هم مقوم.
 
 ما در برابر این سیل عظیم و بنیان کن، چاره ای جز تسلیم نداریم اما بایست مراقب باشیم که حاصل آن به جای آسیب جسمی، مهارت آموزی و وسعت آگاهی باشد.
 
 تلاش بسیاری صورت می گیرد تا پاسخی برای "چه باید کرد؟" والدین در برابر این سیل فراگیر پیدا شود اما واقعیت این است که پاسخ قطعی و محکم وجود ندارد. مقابله با آن امکان‌پذیر نیست اما شرایط استفاده بهینه را می توان فراهم کرد.
 
 این فرزند ناخلف کرونا و حاصل هجوم فراگیر این ویروس ۲۰۱۹ با وجود ریشه کنی و شاید کاهش تعداد مبتلایان کرونا، اما خود ریشه کن نشد و تبعاتش پا برجا ماند.
 
 ما در جریان فوت مرحوم مرتضی پاشایی و واکنش های نسل جوان دچار شوک شده بودیم احتمالا این دومین شوک ما بعد از فوت پاشایی است که شاهد چنین جنبشی از نسل جوان و نوجوان در جامعه هستیم که تعجب صاحبنظران را به خود معطوف داشته است.
 
 جبهه گیری قالب مسئولان ما در برابر پدیده های اجتماعی نظیر ویدئو، ماهواره، وایبر و ... از ابتدا حذف و ممنوعیت بود، اما گویا دیگر زمان سانسور و مقابله به سر آمده و بایستی متفکرانه و با برنامه ریزی به پیش رفت.