شبکه اطلاع‌رسانی روابط‌عمومی ایران (شارا)-|| جایگاه و نقش روابط‌عمومی‌ علی الظاهر در دستگاه دولتی و اجرایی در ایران به مراتب نقش پر رنگ‌تری از بخش های خصوصی دارد؛ این در حالی است روابط‌عمومی‌ در کشورهای اروپایی و امریکایی از بخش های خصوصی پا گرفت و جهانی شد.
 
 همه کسانی که در روابط‌عمومی‌ عموما دستگاه های دولتی خدمت و فعالیت می کنند خود را با محاسبات درون کشور می سنجند و سعی می کنند روابط‌عمومی‌ برتر دستگاه خود در سازمان و استان باشند.
 
 جشنواره های روابط‌عمومی‌ هم براین مبنا و اساس شکل گرفت که روابط‌عمومی‌ برتر را از حیث نوع خدمت و فعالبت با اسناد و مدارک شناسایی و معرفی نماید.
 
 برای رسیدن به این برتری جویی و بهتر بودن می‌بایست چگونه روابط‌عمومی‌‌یی باشیم که لااقل در سی سال خدمت یک‌بار هم شده به این افتخار دست یازیم.
 
 در تعریف روابط‌عمومی‌ آمده است که روابط‌عمومی‌ تلاشی آگاهانه در تحقق اهداف سازمانی است که چه بسا این تلاش بعضا ابتر و بی معنا می شود.
 
 شاید و لابد برای رسیدن به این جایگاه باید موانع را کنار زد، طرحی نو در انداخت و با سعی و تلاش و پول و اعتبار به این مهم دست یافت.
 
 اما به نظر راقم سطور تا مدیر سازمان خود رسانه‌یی نباشد و خود برای منزلت و جایگاه روابط‌عمومی‌ آستین همت بالا نزند نمی توان به افقی روشن در این وادی دست پیدا کرد.
 
 چه بسا مدیرانی هستند که خود را رسانه‌یی نمی دانند و یا از رسانه‌ها و فضای مجازی گریزانند و پاسخگوی عملکرد خود نیستند.
 
 تا زمانی که مدیری رسانه‌یی نباشد قاعدتا روابط‌عمومی‌ هر آنچه تلاش کند آب در هاون کوبیدن است؛ چرا که مدیر سازمانی خود یکی از موانع و مشکلات برای رسیدن به تحقق این تلاش آگاهانه است.
 
 روابط‌عمومی‌ موفق نیارمند به ابزار و پشتیبان دارد تا با طیب خاطر به فعالیت بپردازد.
 
  در دنبایی که وسایل ارتباطی با پلتفرهای نوین تغییر می کند و سرعت اطلاع رسانی آن هر لحظه بیشتر و بیشتر می شود، روابط‌عمومی‌ سازمان ها که می‌بایست افکار عمومی را سمت و سو دهند کاری سخت و دشوار دارند.
 
 گرچه روابط‌عمومی‌ صرفا یک رسانه نیست اما کار رسانه‌یی آن کمتر رسانه‌های دیداری و شنیداری و نوشتاری نیست.
 
 امروزه اغلب روابط‌عمومی‌‌ها دارای سایت و یا درگاه الکترونیکی می باشند. به‌روز نگاه داشتن سایت و تولید خبر برای مخاطبان نیازمند تکاپو در بین مدیرانی است که به بیان چالش ها و مشکلات و عملکرد سازمان خود بپردازند.
 
 فرض کنیم مدیر یا مدیران حتی برای سایت خود اهمیتی قائل نباشند آن وقت چه انتظار است روابط‌عمومی‌ بتواند در به روزنگاه داشتن سایت خود به توفبق دست یابد!
 
 پر واضح است میخ این سیاست نامانوس ابتدا به ساکن به تابوت خود سازمان و روابط‌عمومی‌ فرو می رود.
 
 در سال های فعالیتم در روابط‌عمومی‌ از یکی از مدیران اداره خود خواستم نظرش را درباره سایت اطلاع رسانی روابط‌عمومی‌ اداره کل بیان کند و او با قیافه حق به جانب جواب داد که من وقت دارم به سایت نگاه کنم؟!
 
 متاسفانه این نوع نگاه به روابط‌عمومی‌ و رسانه نشات گرفته از بی خیالی و بی تدبیری و دوری جستن مدیر ارشد دستگاه به رسانه است!
 
 جایی که می تواند سوپاپ اطمینان مدیران برای بیان صریح مشکلات خود در قالب مصاحبه و ... باشد.
 
 هر چند در این وانفسا روابط‌عمومی‌ می‌بایست به وظیفه ذاتی خود علیرغم همه بی مهری‌ها و بی توجهی‌ها اعتقاد راسخ داشته و آن را دنبال کند اما در درازمدت مانند خودرویی خواهد بود که یکی از تایرهای آن کم باد شود رفته رفته از سرعت آن بکاهد و دیگر یارای ادامه مسیر با سرعت مطمئنه نباشد!
 
 "آنچه اهمیت دارد این است که کار روابط‌عمومی‌ تسهیل و خدمت به مدیریت است نه مدیر. برای آنکه محور اساسی کار روابط‌عمومی‌ کسب منافع برای کل سازمان است نه برای شخصی که در رأس هرم سازمانی قرار گرفته است؛ بنابراین باید به روابط‌عمومی‌ و کارکرد‌های آن، بهتر و منطقی‌تر نگاه کرد. در این صورت است که روابط‌عمومی‌ می‌تواند در سازمان موفق عمل کند." (باشگاه خبرنگاران جوان)
 
 لازم است ما روابط‌عمومی‌ها همان روابط‌عمومی‌‌یی باشیم که باید باشیم و با آغوش باز به استقبال مشکلات برویم و از آن نهراسیم و با تمام بی‌مهری‌ها و بی‌توجهی‌ها رسالت‌مان را که همانا اگاه سازی جامعه از سازمان خود است را به نحوی شایسته انجام دهیم و برای رسانه‌ها، مردم و کارکنان پل ارتباطی موثر باشیم، در این صورت است که می توانیم جایگاه و منزلت خویش را بسازیم و همان روابط‌عمومی‌ یی باشیم که جامعه انتظار دارد.