شبکه اطلاع‌رسانی روابط‌عمومی ایران (شارا)-|| مدیریت در ایران قرن‌هاست که سیستم سنتی خود را حفظ کرده و با اینکه انواع و اقسام نام‌ها و عنوان‌ها را تجربه کرده ولی در کل، این سیستم سنتی بر تفکر مدیریتی در ایران حاکم است.

این نوع مدیریت که از ان به عنوان "مدیریت خودمحور" یاد می شود در دهه های اخیر شکل دیگری به خود گرفته است و این صرفا به دلیل ساختار اجتماعی و تفکر سنتی و همچنین عدم آموزش مدیران با علم روز اتفاق می افتد.

لازم به ذکر است که این نوع مدیریت در گذشته سیستم غالب مدیریتی در جهان بوده است و در طول تاریخ مشاهده می کنیم که سیستم های مدیریتی که انواع دیگر را تجربه کرده اند به سود جامعه، کشور و عموم مردم بوده است. به نظر می رسد که بهترین نوع مدیریت، مدیریت ترکیبی است یعنی شما به عنوان مدیر در یک زمان باید خودمحور باشید، در جایی مشورت‌محور و در جایی دیگر جنگجو یا ستیزه محور باشید و گاه باید سکوت کنید یا بخشنده باشید. در تمام حالت یک سیستم جواب نمی دهد.

اینکه همه جا من درست می گویم، درست نیست.

اینکه همه جا حق با کارمند است، درست نیست.

مدیریت باید قدرت مشاجره داشته باشد، باید قدرت ستیزه جویی داشته باشد، باید خلاق باشد، باید ببخشده باشد و گاه باید سکوت کند و قدرت ندیده گرفتن داشته باشد.

با مطالعات و تحقیقاتی که در شرکت ها و سازمان های دولتی و بخش خصوصی داشته ام به نظر می رسد عدم نظارت بر سیستم های مدیریتی و نبود فرآیند سیستماتیک جهت انتخاب مدیران، سازمان‌ها از این نوع مدیریت ضربه می خورند.

در تحقیق ما مشخص شد بالای 80 درصد از مدیران می‌دانند هر کاری کنند بازخواستی نخواهند شد و معمولا تنبیه ایشان به‌گونه‌ای است که فرصت‌های بهتری برای‌شان فراهم می‌کند و برای‌شان تنوع کاری و مکانی ایجاد می‌کند.

مدیران، خواسته یا ناخواسته پدرخوانده سیستمی سازمان و یا شرکتی هستند که مامور به خدمت در آن هستند و تفاوتی در تعداد نیرو ندارد.

این یعنی یک مدیر باید مانند یک مدافع و نگهبان و در عین حال ناظر فعالیت نماید، اگر قرار است که سازمان سودآور باشد.

یک مدیر باید به نیروی کار توجه نماید، عدم توجه، نادیده گرفتن مسایل، دغدغه ها و مشکلات نیروی کار و حتی عدم تنبیه و تشویق ایشان، موجب ایجاد سیستم های مدیریتی کوچکتر در داخل سازمان می شود که این سیستم های مدیریتی کوچک گاه آنقدر ریشه دار می شوند که مدیران مجموعه را کلافه می کنند و گاه این سیستم باید جراحی شود و الا پویا نخواهد شد.

در هر صورت مدل هایی مدیریتی در ایران باید به سمت و سویی برود که مدل های به روزتری را تجربه کند و این تغییر و تحول سیستم مدیریتی ایجاد نمی شود مگر اینکه اساتید و کارشناسان در کارگروه ها و گردهمایی های مدیریتی با برنامه ریزی و تفهیم سیستم های عملی (در کنار آموزش های علمی) مدیریت بهره وری نیروی انسانی در ایران را متحول کنند.

تا شاهد ایجاد انگیزه در کارگران و کارمندان میهن عزیزمان جهت تلاش برای ساخت ایرانی آباد باشیم.