شبكه اطلاع‌رساني روابط‌عمومي ايران (شارا)-|| مديريت در ايران قرن‌هاست كه سيستم سنتي خود را حفظ كرده و با اينكه انواع و اقسام نام‌ها و عنوان‌ها را تجربه كرده ولي در كل، اين سيستم سنتي بر تفكر مديريتي در ايران حاكم است.

اين نوع مديريت كه از ان به عنوان "مديريت خودمحور" ياد مي شود در دهه هاي اخير شكل ديگري به خود گرفته است و اين صرفا به دليل ساختار اجتماعي و تفكر سنتي و همچنين عدم آموزش مديران با علم روز اتفاق مي افتد.

لازم به ذكر است كه اين نوع مديريت در گذشته سيستم غالب مديريتي در جهان بوده است و در طول تاريخ مشاهده مي كنيم كه سيستم هاي مديريتي كه انواع ديگر را تجربه كرده اند به سود جامعه، كشور و عموم مردم بوده است. به نظر مي رسد كه بهترين نوع مديريت، مديريت تركيبي است يعني شما به عنوان مدير در يك زمان بايد خودمحور باشيد، در جايي مشورت‌محور و در جايي ديگر جنگجو يا ستيزه محور باشيد و گاه بايد سكوت كنيد يا بخشنده باشيد. در تمام حالت يك سيستم جواب نمي دهد.

اينكه همه جا من درست مي گويم، درست نيست.

اينكه همه جا حق با كارمند است، درست نيست.

مديريت بايد قدرت مشاجره داشته باشد، بايد قدرت ستيزه جويي داشته باشد، بايد خلاق باشد، بايد ببخشده باشد و گاه بايد سكوت كند و قدرت نديده گرفتن داشته باشد.

با مطالعات و تحقيقاتي كه در شركت ها و سازمان هاي دولتي و بخش خصوصي داشته ام به نظر مي رسد عدم نظارت بر سيستم هاي مديريتي و نبود فرآيند سيستماتيك جهت انتخاب مديران، سازمان‌ها از اين نوع مديريت ضربه مي خورند.

در تحقيق ما مشخص شد بالاي 80 درصد از مديران مي‌دانند هر كاري كنند بازخواستي نخواهند شد و معمولا تنبيه ايشان به‌گونه‌اي است كه فرصت‌هاي بهتري براي‌شان فراهم مي‌كند و براي‌شان تنوع كاري و مكاني ايجاد مي‌كند.

مديران، خواسته يا ناخواسته پدرخوانده سيستمي سازمان و يا شركتي هستند كه مامور به خدمت در آن هستند و تفاوتي در تعداد نيرو ندارد.

اين يعني يك مدير بايد مانند يك مدافع و نگهبان و در عين حال ناظر فعاليت نمايد، اگر قرار است كه سازمان سودآور باشد.

يك مدير بايد به نيروي كار توجه نمايد، عدم توجه، ناديده گرفتن مسايل، دغدغه ها و مشكلات نيروي كار و حتي عدم تنبيه و تشويق ايشان، موجب ايجاد سيستم هاي مديريتي كوچكتر در داخل سازمان مي شود كه اين سيستم هاي مديريتي كوچك گاه آنقدر ريشه دار مي شوند كه مديران مجموعه را كلافه مي كنند و گاه اين سيستم بايد جراحي شود و الا پويا نخواهد شد.

در هر صورت مدل هايي مديريتي در ايران بايد به سمت و سويي برود كه مدل هاي به روزتري را تجربه كند و اين تغيير و تحول سيستم مديريتي ايجاد نمي شود مگر اينكه اساتيد و كارشناسان در كارگروه ها و گردهمايي هاي مديريتي با برنامه ريزي و تفهيم سيستم هاي عملي (در كنار آموزش هاي علمي) مديريت بهره وري نيروي انساني در ايران را متحول كنند.

تا شاهد ايجاد انگيزه در كارگران و كارمندان ميهن عزيزمان جهت تلاش براي ساخت ايراني آباد باشيم.