شبکه اطلاع‌رسانی روابط‌عمومی ایران (شارا)-|| جهان معاصر را می توان عصر ناپایداری‌های پیاپی، آشوبناکی و عدم قطعیت نامید.

شاید پاندمی کوید-19 نقطه آغازین دورانی باشد که در آن ناپایداری، عدم قطعیت، پیچیدگی و ابهام اساسی‌ترین ویژگی‌های ساختاری محیط سازمان و کسب‌وکار باشد. تغییرات اقلیمی، شیوع بیماری‌های مهلک جهانگیر، تغییرات گسلنده فناوری و دوره‌های پیاپی تورم و رکود فضای مدیریت بنگاه، سازمان و کسب‌وکار را به‌شدت متاثر ساخته است.

در دوران تغییرات زیست بوم سازمان و کسب‌وکار دشواری اصلی سرشت بحران‌ها و آشوبناکی آن نیست، بلکه تلاش برای هم‌زیستی یا چیرگی بر این بحران‌ها با بهره‌گیری در روش‌ها و رویکردهای سنتی است.

سازمان‌ها و کسب‌وکار ها نیازمند روش‌های نوآیندی هستند که در پرتو آن بتوانند به شیوه‌ای شتابان و کارآمد در راه شناسایی پیشران‌های تغییر بکوشند و از سوی دیگر با توسل به ابزارها و تکنیک‌های نوین برای بقا و توسعه خود، اقدام کنند.

دستیابی به این قابلیت‌های توانمندساز نیازمند درک پیش‌دستانه تحولات، برآورد پیامدهای تغییر، سازگاری و خلق آینده مطلوب است.

روش‌هایی مانند ًنشانک‌های ضعیف ً کلید ورود به دنیای کشف پیش هنگام آینده است. مدیران و کارشناسان در این دوره نیازمند بهره‌گیری از روش‌های ًحل مساله ً و ًآینده‌نگاری کسب‌وکار ً هستند.

در این مجال خواهیم کوشید تا مهارت‌های ضروری برای بقا و توسعه در عصر ناپایداری را مرور کرده و شیوه‌های نگرش به دنیای نوشونده را در بوته نقد و آزمون قرار دهیم.