شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)-|| بسیاری از فرصت ها زمانی به دست می آیند که ما سعی داریم به مردم کمک کنیم تا با تغییرات کنار بیایند- چه در درون شرکت های مان و چه در سازمان های دیگر و یا جوامعی که آن افراد مشغول به کار هستند.

چند سال پیش تخصص کارشناسی ارشد در سازماندهی تحولات در ارتباطات را تکمیل کردم. چون متوجه شده بودم که این امر به خوبی انجام نشده است. متقاعد شده بودم که می توان به نحو بهتری آن را ارایه داد. دیده و شنیده بودم که در کارخانه بزرگی که من در آن کار می کردم چگونه با مردم رفتار می شد.

من به عنوان مدیر ارتباطات رسانه ای شرکت، عضوی از گروهی بودم که که اعلام کرد طی چند سال 5000 شغل را کاسته است. شرکت تحت تاثیر قرار گرفته بود؛ نه به خاطر نگرانی برای گروه هایی که شغل خود را از دست داده بودند، بلکه به خاطر سود و بازده مربوط به سهامداران. بعدها، زمانی که من برای مدیریت روابط عمومی شرکت کار می کردم، به این نتیجه رسیدم که دیگر نمی توانم از راهکارهای منابع انسانی شرکت حمایت کنم. آنها بر خلاف منافع مردم حرکت می کردند و در نهایت به حسن شهرت و امور تجاری خود شرکت نیز لطمه وارد کردند.

بهترین راه برای پذیرفتن و کار کردن با تغییرات این است که به مردم کمک کنیم تا نقاط قوت آنچه در گذشته مورد استفاده بوده و در حال حاضر می توان از آن بهره برد را درک کنند. همه ما وقتی حس کنیم با چیزی آشنا هستیم راحت تر و بهتر می توانیم با آن کنار بیاییم.

یک تکنیک آن این است که به مردمی که با این تحولات مواجه شده اند کمک کنیم تا در مورد بهترین تجربیاتی که در سازمان های خود داشته اند بیندیشند، و بعد در نظر بگیرند که چه اتفاقاتی لازم بود بیفتد تا این نقاط قوت به بخشی عادی تر در زندگی روزانه آینده آنها تبدیل شود.

این نگرش، نگرشی اساسی برای روش شناسی تحولات سازمانی به نام تحقیق تحسین آمیز است. من از آن استفاده کرده ام و به نظرم بسیار مفید است، چون تمرکز آن بر روی کشف و بررسی و ارج نهادن به مواردی است که عملکرد خوبی داشته و دارند- و بعد هم به چگونگی گسترش و توسعه عملکردهای موفق می پردازد.

 باید اقرار کنم که این روش با شیوه مشاوره استاندارد تشخیص مشکلات که با دریافت حق الزحمه به رفع مشکلات می پرداخت، تفاوت دارد. منظور این است که با این شیوه قبل از بروز مشکلات جدیدی که نیازمند راه حل هستند، نمی توانید راه حلی برای آنها بیابید.

منبع مرجع: شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)