شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)- امروز، نهم ماه می، زادروز مایک والاس Mike Wallace گزارشگر قدیمی رسانه های آمریکا است که هفتم اپریل 2012 و یک ماه مانده به 94 ساله شدنش درگذشت. وی از 17 سالگی وارد دنیای ژورنالیسم شده و از تهیه خبر برای یک فرستنده رادیویی در ایالت میشیگان آمریکا به نام Wood Radio آغاز کرده و پس از ورود به دانشگاه آن ایالت، خبرنگاری در روزنامه Michigan Daily را هم بر آن افزوده بود.

مایک که در سال 1918 در یک خانواده یهودی از مهاجران روس در آمریکا به دنیا آمده بود سپس کار خبر برای تلویزیون را هم بر فعالیت های مطبوعاتی خو.د اضافه کرد. وی مبتکر نوعی مصاحبه است که قبلا سابقه نداشت و آن مجال ندادن به مصاحبه شونده برای تبلیغ و استفاده تبلیغاتی از مصاحبه است. در این طرز مصاحبه که اینک بویژه در آمریکا یک روال شده است، مصاحبه گر از حرفهای مصاحبه شونده سئوال بعدی خودرا می سازد و حرفهایی را که از دیگران شنیده و یا خود شاهد آنها بوده و مسئله روز است مطرح می کند و از رنجش و پرخاش مصاحبه شونده واهمه به خود راه نمی دهد. به علاوه، مصاحبه را با یک فرد به پایان نمی برد و سراغ تمامی افرادی می رود که درباره موضوع اطلاع دارند، در مصاحبه از آنان نام برده شده و یا ذینفع هستند. به این ترتیب؛ مصاحبه به صورت یک کار ژورنالیستی اینوستیگیتیو در می آید و خوراک برای محقق، دستگاه قضایی و بازرسان عمومی تهیه می شود.مایک در یک دوره، عنوان مصاحبه های تلویزیونی خودرا چون دیروقت شب پخش می شد ماموریت خبری شبانه Night Beat گذارده بود. یکی از همین مصاحبه ها، اورا با ژنرال وستمورلند Westmoreland فرمانده نیروی پانصد هزاری نفری آمریکا در ویتنام درگیر کرد و کار به دادگاه و ... کشانده شد. ازاین مصاحبه (تنظیم پرسش و پاسخ ها) چنین برمی آمد که درباره وضع جنگ ویتنام به مردم آمریکا گزارش نادرست داده شده بود و این استنباط وستمورلند و انتقادهای مربوط را خشمگین ساخته بود.

یک کار ژورنالیستی اینوستیگیتیو دیگر مایک والاس سفر به فدراسیون نیجیریه ـ کشور نفتدار و پر جمعیت آفریقا ـ و انجام یک رشته تحقیقات بود و گزارش کرد که این فدراسیون گرفتار مسئله فساد اداری و اقتصادی است و در آنجا هرکس می خواهد از درآمد نفت جیب خودرا پُر کند و ....

مایک والاس [که اینک پسرش ـ کریس ـ پیشه اورا دنبال می کند] از 17 سالگی (نیمه وقت) و از 21 سالگی (پس از فراغت از تحصیل در دانشگاه میشیگان) به صورت تمام وقت وارد دنیای ژورنالیسم شده بود. وی پس از تاسیس مجله خبری News Magazineسیکستی مینیتز در شبکه سراسری سی. بی . اس. C. B. S که شاخه ای دیگر از ژورنالیسم اینوستیگیتیو است (روزنامه نگار در نقش کارآگاه)، همکار این مجله هفتگی شد که این مجله نخستین برنامه خودرا 24 سپتامبر 1968 پخش کرد و تا به امروز ادامه داده است. مایک که بمانند همه عاشقان پیشه ژورنالیسم دچار دشواری های قلب شده بود درچهاردهم مارس 2006 اعلام بازنشستگی کرد ولی گفت تا چهل ساله شدن مجله تلویزیونی سیکستی مینیتز (تا سال 2008) بکار در این مجله ادامه می دهد و در آگوست 2006 به تهران آمد و با احمدی نژاد مصاحبه کرد. مایک از آن پس به صورت ژورنالیست امریتوس Journalist Emeritus (روزنامه نگار بازنشسته ای که عنوان ممتاز دارد و به دلخواه خود و بدون چشمداشت مطلب تهیه کند) و برغم سه بار عمل جراحی قلب باز بکار ادامه داد و آخرین برنامه تلویزیونی او در ژانویه 2011 از تلویزیون پخش شد . مورلی سیفر Morley Safer یکی از همکاران مایک که از آغاز کار مجله تلویزیونی سیکستی مینیتز در کنار او بود هنوز به کار خبر در این مجله ادامه می دهد.

سرگذشت مایک والاس یک نمونه کوچک از نیروی عشق و علاقه به روزنامه نگاری است که نباید حتی یک اهل این حرفه از ادامه آن محروم شود. روزنامه نگار واقعی بیماری قلب که نتیجه نگرانی از نرسیدن خبر، ناقص بودن مطلب و ... است به جان می خرد تا معشوق را درآغوش داشته باشد. برایش حلاوت های زندگانی و ثروت و مکنت، بودن در دنیای روزنامه نگاری است. نیکسون و ریگان می خواستند به مایک والاس مقام وزارت بدهند، سخنگو و مشاور ویژه کنند که نپذیرفت و ماندن در دنیای ژورنالیسم را بر هر مقام دولتی ترجیح داد.

منبع: www.iranianshistoryonthisday.com