شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)، یکی از پرسروصداترین اتفاقات روزهای اخیر فوتبال ایران، ماجرای کنار رفتن دسته‌جمعی بازیکنان پرسپولیس از اینستاگرام بود؛ تصمیمی که بعد از توهین به برخی بازیکنان، توسط سرخپوشان گرفته شد و امروز یک هفته از اجرای آن می‌گذرد. پرسپولیسی‌ها که حضور پررنگی در این رسانه داشتند، حالا به‌طور کامل ارتباط‌شان را با آن قطع کرده‌اند.

در طول این مدت، تحلیل‌های زیادی پیرامون این تصمیم قرمزها ارائه شده؛ برخی آنها را مورد حمایت قرار داده‌اند و عده‌ای دیگر زودرنجی سرخپوشان را به باد انتقاد گرفته‌اند. با این همه اما اخیرا تفسیری در این مورد مطرح شده که در نوع خودش بسیار جالب است. ماجرا این است که خیلی از هواداران پرسپولیس مدعی شده‌اند قطع رابطه با شبکه‌های اجتماعی باعث افزایش تمرکز بازیکنان خواهد شد و کمک می‌کند وضعیت این تیم در جدول رده‌بندی بهتر شود. این داستان آنقدر جدی شده و از سوی رسانه‌های رسمی نیز مورد اشاره قرار گرفته که یکی مثل محسن بنگر در جدیدترین گفت‌وگویش ادعا کرده: «تا وقتی جایگاه‌مان در جدول بهتر نشود به اینستاگرام برنمی‌گردیم.» این‌طور به نظر می‌رسد که کم‌کم وجود نسبت معکوس بین فعالیت بازیکنان در فضای مجازی و کیفیت کار باشگاه‌ها به یک اصل بدیهی و باورجمعی تبدیل شده و در صورت موفقیت سرخپوشان در ادامه مسابقات لیگ، این رفتار آنها به‌عنوان الگویی برای سایر باشگاه‌ها در نظر گرفته خواهد شد! اما آیا واقعا چنین فلسفه‌ای وجود دارد؟

این ارقام شگفت‌انگیز
تنها نگاهی گذرا به الگوهای حاکم بر فوتبال سطح بالای جهان نشان می‌دهد هیچ رابطه دقیقی بین حضور در شبکه‌های اجتماعی و کسب موفقیت حرفه‌ای وجود ندارد. در هشت سال گذشته لیونل مسی و کریس رونالدو موفق‌ترین بازیکنان فوتبال دنیا بوده‌اند و توپ طلای جهان را بین خودشان دست به دست کرده‌اند. جالب اینجا است که این دو بازیکن رکوردهای کم‌نظیری در دنیای مجازی دارند. در حال حاضر رونالدو به تنهایی 108 میلیون لایک در فیس‌بوک دارد که این رقم، از تعداد جمعیت 232 کشور جهان بیشتر است. به عبارت دیگر تنها 11 کشور دنیا از جمعیتی بیشتر از تعداد لایک‌های رونالدو در فیس‌بوک برخوردار هستند! ستاره پرتغالی رئال‌مادرید در اینستاگرام و توییتر هم فعالیت می‌کند که در هر کدام از آنها 39 میلیون نفر دنبال‌کننده دارد. در مورد مسی، تعداد لایک‌ها در فیس‌بوک به 80 میلیون نفر می‌رسد. ستاره آرژانتینی که در توییتر فعال نیست، در اینستاگرام 30 میلیون دنبال‌کننده دارد که مسلما عدد حیرت‌آوری است. حالا ما کجای قصه‌ایم؟ دیروز یک روزنامه ورزشی با محاسبه دقیق همه صفحات اینستاگرام پرسپولیسی‌ها به این نتیجه رسیده بود که تمامی بازیکنان این تیم روی هم 2 میلیون و 400 هزار دنبال‌کننده دارند که البته فعلا آنها را رها کرده‌اند. واضح است که این اعداد و ارقام اصلا قابل مقایسه با استانداردهای جهانی نیستند. نکته مهم اما این است که ستاره‌های ما بدانند چطور باید در چنین فضایی فعالیت کنند و به چه شکل بین دنیای حقیقی و مجازی بالانس به‌وجود بیاورند.

رسانه قابل تعطیلی نیست
دنیا گام به گام پیشرفت می‌کند و هر روز رسانه‌های دقیق‌تر، سریع‌تر و سهل‌الوصول‌تری متولد می‌شوند. در زمانه‌ای که حتی اخبار رختکن و تمرینات مخفی بزرگ‌ترین تیم‌های فوتبال جهان هم به سرعت علنی می‌شود، به جنگ رسانه رفتن شیوه بیهوده‌ای به نظر می‌رسد.گیریم که فوتبالیست‌های محترم ایرانی توانستند از همه شبکه‌های اجتماعی دست بکشند؛ با خبرنگارانی که سایه به سایه آنها در حرکت هستند چه می‌کنند؟ از دست مردم ساده‌ای که دوربین‌های موبایل‌شان همیشه روشن است چطور خلاص می‌شوند؟ واقعیت این است که دوستان به جای پاک کردن صورت مساله، باید شیوه صحیح تعامل با رسانه‌ها را تمرین کنند و رفتارهای اجتماعی‌شان را طوری به نظم دربیاورند که دچار آسیب نشوند. تابستان سال گذشته و پیش از آغاز مسابقات جام جهانی برزیل، هجوم فراگیر بسیاری از کاربران ایرانی به صفحه فیس‌بوک مسی به یک بحران اجتماعی در کشورمان تبدیل شد. او اما در مواجهه با این شرایط چه کرد؟ جز این بود که به دوستانه‌ترین شکل ممکن مقابل تیم ملی کشورمان ایستاد و در آخرین ثانیه‌ها کارش را کرد و رفت؟ چه خوب است که بازیکنان ایرانی به جای هواداری صرف از این ستاره‌ها و کری خواندن برای هم بر سر آنها، رفتار این نوابغ دنیای فوتبال را سرمشق قرار بدهند. در این صورت حتما اتفاق‌های بهتری برای فوتبال ایران رخ خواهد داد.

منبع: روزنامه دنیای اقتصاد – شماره 3649