شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)- من الان نه خبرنگارم و نه روابط عمومی اما به عنوان کسی که 5000 روز در روابط عمومی کار کرده و با خبرنگاران حشر و نشر داشته و چندین سال با خبرگزاری ها و نشریات کار کرده ام می‌خواهم به بهانه روز خبرنگار - راحت‌تر از خبر نوشتن‌های روزانه - از دغدغه‌های ذهنی خبرنگاری بگویم که گله‌مند از نگفتن‌ها است .

" 17 مرداد روز خبرنگار، بر تلاشگران عرصه اطلاع‌رسانی که رسالت خطیر آگاهی بخشی به افکار عمومی را صادقانه و بی‌دریغ بر دوش می‌کشند، مبارک باد"

این جمله کلیشه‌ ای -ظاهرا از روی محبت‌ - را بارها در آستانه روز خبرنگار از زبان وزیر و مدیر و مسوول در رده‌های مختلف و یا برروی نمابر یا پست‌های الکترونیک ارسالی توسط روابط عمومی سازمان‌ها، وزارتخانه‌ها و ارگان‌ها دیده و شنیده‌ایم ، می خواهیم از خبرنگار حرف بزنیم بنابراین وقتی این کلمه مقدس را به زبان می آوریم ، نباید آن را با ویزیتور جذب اگهی و خبر فروش اشتباه بگیریم که متاسفانه در این عرصه کم هم نیستند . در قالب شعار می‏توان داد زد؛ روز خبرنگار فرصتی برای ایجاد همدلی بیشتر بین اصحاب رسانه است. در عمل اما این شعار عذاب‏آور است.

روز خبرنگار، در حقیقت یادآور مردان و زنانی است که برای بازگویی حقیقت ، پرچم مقدس اطلاع رسانی را بر دوش گرفته و چراغ راه جامعه خویش گشته اند و این روز فرصتی است گرانبها برای پاسداشت مقام شامخ انسانهای فرهیخته ای همچون شهید محمود صارمی و دیگران که در راه روشنگری و آگاهی بخشی به آحاد جامعه جان خود را تقدیم جانان کردند و مناسبتی است مغتنم برای تجلیل از خدمات خبرنگاران واقعی و متعهد و دلسوز کشورمان . منظور من از خبرنگار واقعی ، خبرنگاری است که با عشق قلم می زند و خودش را به صاحبان زر و زور و پول و تراول نمی فروشد ، کسی است که از سر دلسوزی می نویسد و خوشی ها و موفقیت ها را با اشک شوق پر و بال می دهد و مقابل کجی ها می ایستد تا اصالت قلم را پاس بدارد و خیلی زیاد داریم از این مردان و زنان دلسوز .

متاسفانه سهل الوصول ترین شغل خبرنگاری است هرکس با هر مدرک و سطح تحصیلات پا در این عرصه گذاشته و ردای خبرنگاری برتن می کند ، عملا هرکس از هرجایی رانده و مانده می شود ، خبرنگار میشود و بعد از مدتی وبلاگ و سایت و پایگاه خبری می زند و بعد از مدتی فعال مطبوعاتی می شود به همین راحتی

اقتصاد رسانه، به شدت مشکل دارد. درآمد کم در رسانه باعث شده تا خبرنگار خوب به راحتی پیدا نشود در سالیان اخیر تعدادی از خبرنگاران به دلیل نبود حمایت مادی و معنوی، از فضای مطبوعات فاصله گرفته اند. عدم تامین مالی اصلی‏ترین و مهم‏ترین عامل کاهش انگیزه خبرنگاران است. تامین معیشت از مسیر حرفه خبرنگاری بیشتر به یک شوخی شبیه است به همین خاطر بخش اعظمی از خبرنگاران چند شغله هستند و خبرنگاری شغل اصلی انان نیست و یقین این چند شغله بودن بر کیفیت و کمیت امر اطلاع‏رسانی تاثیر منفی دارد.

شهر و استان ما چندین نشریه و چندین سایت و پایگاه خبری تحلیلی دارد و خبرنگاران باصفایی هم دارد. ولی یک مجموعه صنفی واقعا منسجم و فعال برای خبرنگاران ندارد. حُب و بُغض‏های سیاسی باعث عدم وحدت صنفی در میان این جمع شده است. البته خبرنگاران و اصحاب رسانه و ارباب جراید هر طیف سیاسی نشست‏ها و شبه نشست‏های خاص خود را دارند، ولی در کل خبرنگاران دیارم یکدل و یکزبان نیستند و سازهای مختلفی در این حوزه نواخته می‏شود. در دیار ما برگزاری جلسات هم اندیشی برای آسیب شناسی و رفع مشکلات حوزه خبرنگاری معنا ندارد ، خبرنگاران از تکرار مشکلات خود خسته شده اند. گویا مطلوب آن است که این مشکلات فراموش شود.

کسی که پا به عرصه خبرنگاری می‎گذارد، می‏داند در کنار؛ بحث مسکن ، بیمه ، نوع قرارداد و حقوق ثابت، باید دغدغه امنیت شغلی و حفظ موقعیت و شأن یک خبرنگار را داشته باشد. متاسفانه هنوز به این مهم نرسیده‏ایم که خبرنگاران باید قدر جایگاه خود را بدانند، در این صورت مسئولین هم برای جایگاه رفیع خبرنگاران اهمیت قائل خواهند شد . مسئولین -به ظاهر -مشکلات خبرنگاران و حقوق قانونی آنها را قبول دارند و همیشه از رسالت خبرنگاری سخن به میان می آورند اما دریغ از اینکه برای انجام چنین رسالتی باید حق و حقوق خبرنگاران نیز رعایت شود. در عمل هیچ تضمینی برای حمایت از قلم و خبرنگار وجود ندارد. وقتی چالشی برای خبرنگار با دستگاه اجرایی پیش می‏آید ، وقتی مدیری خبرنگاری را بایکوت خبری می ‏کند هیچ دغدغه و نگرانی ندارد، چرا که حمایتی برای خبرنگار از سوی دستگاه یا بخش خاصی از رسانه‏ها وجود ندارد و تنها تعداد انگشت شماری از خبرنگار دفاع می‏ کنند.

اگر جایگاه خبرنگاران خوب جا نیفتاده مقصر آن یک نفر یا دستگاه اجرایی نیست بلکه تک تک خبرنگاران و روابط عمومی‏ها در این موضوع دخیل هستند. نبود اتحاد در بین خبرنگاران باعث می‏شود که مدیر و روابط عمومی دستگاه‏های اجرایی هر برخورد و رفتاری که فکر می‏کند درست است را در مقابل خبرنگاران انجام دهند.تا انجا که برخی مسئولان روابط عمومی ادارات و سازمان‏ها احساس می‏کنند که خبرنگار باید مدافع حقوق و میز انان باشد و به هیچ وجه اجازه انتقاد از آن دستگاه را ندارد. این مدیران هنوز متوجه تاثیر رسانه بر عملکرد آنها در جامعه نشدند. و به نظر می رسد نیاز است تا روابط عمومی دستگاه‏های اجرایی نیز آموزش لازم را برای برخورد با خبرنگاران و رسانه ها ببینند.
پیشاپیش روز خبرنگار گرامی. همین