شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)-|| چهارشنبه شب، 29 اکتبر 2008 = هشتم آبان1387، یک رکورد تازه در تاریخ تبلیغات انتخاباتی در جهان نهاده شد. در این شب «باراک اوباما» نامزد وقت حزب دمکرات آمریکا در انتخابات ریاست جمهوری نوامبر آن سال (که برنده و رئیس جمهوری شد) 30 دقیقه از پرایم تایم (ساعت هشت شب) هفت شبکه از کانالهای تلویزیونی آمریکا را به کمی بیش از 3 میلیون دلار خریده بود تا برایش اعلان تبلیغاتی پخش شود.

به گزارش شارا،  در این اعلان ها که با پخش نطق او در یک اجتماع رای دهندگان در فلوریدا پایان یافت ضعف های رقیب او «جان مکین» و نامزد معاونت مکین (مک کین)، بانو «سارا پِیلن» نیز بازتاب داده شده بود ازجمله اینکه دختر شوهرنکرده بانو «پیلن» باردار است و خود او برای جلب توجه لباسهایی به ارزش 150 هزار دلارپوشیده است و ....

شبکه های تلویزیونی نام این نوع اعلان را "Infomercial" = اطلاع رسانی پولی گذارده اند که بر اصطلاح میدیاکراسی (حکومت سازی رسانه ها) افزوده شده است.

این خرید بی سابقه وقت از هفت شبکه تلویزیونی که معمولا در ساعت خریداری شده جمعا 33 میلیون بیننده دارند باعث تفسیر و انتقاد تحلیلگران و روشنفکران شده بود که همان شب و پنجشنبه (نهم آبان) نظر خود را ابراز کرده بودند. هزاران تن از مخاطبان معمولی نیز نظراتشان را تلفنی و با ایمیل به شبکه های مربوط اعلام کرده بودند که در فواصل برنامه ها پخش می شد.

ماحصل این نظرات این بود که فروکردن نامزدهای انتخابانی با ابزارهای تبلیغاتی و اخبار و مصاحبه های پولی (پروپاگاندا) در ذهن انتخاب کنندگان؛ انحراف از اصول «دمکراسی» است . اگر چنین تبلیغاتی که سال به سال هم تکامل می یابد برای هر فرد معمولی قبلا «گمنام» هم صورت گیرد؛ رای خواهد آورد و انتخاب خواهد شد ولی نتیجه، آن نخواهد بود که پدران دمکراسی انتظار آن را داشتند.

یک استاد علوم سیاسی که خود صاحب فرضیه است در این زمینه گفته بود: اگر روند جاری ادامه یابد؛ در آینده، زنان زیبا ـ چنانچه نامزد انتخابات شوند ـ رای بیشتری خواهند آورد. گُل خوب را از بوی آن باید تشخیص داد نه از تعریف و تبلیغ گلفروش.

تبلیغات انتخاباتی باید برپایه ضوابط و موازینی محدود شود که اندیشمندان هر ملت این موازین را برای جامعه خود تدوین کنند: نه پارلمانها که اعضایشان ذینفع هستند. این استاد افزوده بود که بیشتر انتخاب کنندگان آمریکایی از شش ـ هفت نامزد انتخابات این دوره ریاست جمهوری آمریکا (انتخابات سال 2008)، تنها از نامزدی دو نفر اطلاع دارند (اوباما و مک کین) و نام نامزدهای دیگر تنها در فهرست کمیسیون انتخابات قرار دارد، درست مثل اینکه از میان دو پسر یک سلطان، یکی را ولیعهد (کراون پرینس) کنند.

برخی انتقاد کنندگان از کثرت کانالهای تلویزیونی آمریکا نالیده بودند و گفته بودند این همه کانال و تماما غیردولتی برای سودبردن راهی جز فروش وقت و گرفتن اعلان، حتی به صورت خبر و رپورتاژ و برنامه عادی ندارند که مخاطب متوجه اعلان بودن آن نمی شود.

 کثرت کانالها عیب بزرگ دیگری هم دارد و آن رواج خبرسازی (اصطلاحا بزرگ جلوه دادن رویداد کوچک) است. باید برنامه را پُرکنند لذا هرچه را که به دستشان برسد به نام خبر پخش می کنند و به تکرار خبر می پردازند و آسانترین خبر، پخش نطق های و عکسهای نامزدهای انتخاباتی است و هر نامزدی که رفتار دوستانه تری با روزنامه نگار داشته باشد نانش توی روغن است. ولی این روند اصالت دمکراسی و ژورنالیسم را از میان خواهد برد.

منبع: www.iranianshistoryonthisday.com