شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)- در شرایط متلاطم محیطیِ امروز که از جهانی شدن و پیشرفت فن آوری ناشی شده، سازمانها تحت فشار برای تقویت شایستگی های کارمندان جهت کسب مزیت رقابتی هستند.

در چنین شرایطی آنها باید بدانند که بدون یک نیروی کار شایسته، منعطف، متعهد و با انگیزه، قادر به انجام ماموریت خود نخواهند بود .

سازمان های امروزی نه تنها به دانش و اطلاعات بسیار وسیعی نیاز دارند بلکه به استقلال، خوداتکایی، اعتماد به نفس و خلاقیت و ابتکار بیشتری نیازمندند. برای دست یابی به این ویژگی ها، سازمان ها باید مهم ترین منبع و عامل رقابتی خود یعنی نیروی انسانی را توانمند کنند. توانمند سازی، سالم ترین روش سهیم نمودن کارکنان در قدرت است.

با این روش حس اعتماد، انرژی مضاعف، غرور، تعهد و خوداتکایی در افراد ایجاد می شود و حس مشارکت جویی در امور سازمانی افزایش یافته، در نهایت بهبود عملکرد را به دنبال خواهد داشت.

اما از سویی دیگر نیروی انسانی وفادار، سازگار با اهداف و ارزش های سازمانی که حاضر است فراتر از وظائف مقرر فعالیت کند، می تواند عامل مهمی در اثربخشی سازمانی باشد .پژوهش ها نشان داده است که کارکنان متعهد از عملکرد بهتری برخوردار بوده و به احتمال کمتری سازمان را ترک می کنند و با سهولت بیشتری در رفتارهای مدنی سازمانی درگیر می شوند.

در واقع تعهد سازمانی یک نگرش درباره وفاداری کارکنان به سازمان و فرایند مستمری است که از طریق آن اعضای سازمان علاقه خود را به سازمان، موفقیت و کارایی پیوسته آن نشان می دهند. لذا در این تحقیق قصد بر این است تا با مفهوم توانمندسازی، اهمیت و رویکردهای آن، تعهد سازمانی، ابعاد و مزایای آن بیشتر آشنا شده، رابطه بین توانمندسازی و تعهد سازمانی شرح داده شود و به پژوهش هایی که در این زمینه انجام شده اند اشاره گردد.

واژگان کلیدی: توانمندسازی، تعهد سازمانی، تعهد عاطفی، تعهد مستمر، تعهد هنجاری.


مقدمه:
با توجه به دگرگونی های سریع و پرشتاب دانش و معلومات بشری، همه چیز به شدت درحال تغییرو تحول است. سازمانها به عنوان یک سیستم باز با محیط در تعامل می باشند و برای تداوم حیات نیازمند پاسخگوئی به تغییرات محیطی هستند. از آنجا که منابع انسانی مهمترین عامل و محور سازمان ها محسوب می شوند، تجهیز و آماده سازی منابع مزبور برای مواجهه با تغییرات، از اهمیت ویژه برخوردار است و کلیه سازمان ها با هر نوع ماموریتی باید بیشترین سرمایه،وقت و برنامه را به پرورش انسان ها در ابعاد مختلف اختصاص دهند(پاک نیت و فتحی زاده، 1387). زیرا نیروی انسانی کارآمد، شاخص عمده برتر یک سازمان نسبت به سازمان های دیگر است. به طوریکه وجود نیرو های انسانی توانمند و متعهد به سازمان در هر سازمان ضمن کاهش غیبت، تاخیر و جابجایی، باعث افزایش چشمگیر عملکرد سازمان خواهد شد(اسمائیلی ،2002). اما متاسفانه از استعدادهای بالقوه آنها اغلب در سازمان ها استفاده نمی گردد. به همین خاطر از توانمند سازی به عنوان مهمترین چالش مدیران در عصر حاضر یاد می شود.در نتیجه این چالش ها مدیران باید شرایط سازمان ها را به گونه ای مهیا سازند که در آن هر شخصی بتواند توانمند تر شود چون نیروی کار متعهد و توانمند، یکی از شروط لازم و ضروری برای عملکرد موثر در سازمان های نوین می باشد. انتظار می رود کارکنان توانمند در انجام کارهای خود موثرتر و کارامدتر از کارکنان غیر توانمند عمل نمایند(علی ، 2013).
در واقع توانمند سازی ظرفیت های بالقوه ای را برای بهره برداری از سرچشمه توانایی انسان در اختیار می گذارد. اندیشمندان مدیریت تحول و بهسازی سازمان، توانمندی کارکنان را به عنوان یک راهبرد اثرگذار بر عملکرد نیروی انسانی و در نتیجه بر عملکرد سازمانی معرفی کرده اند. مسلما سازمانی موفق تر است که نیروی انسانی توانمند و متعهد داشته باشد، چرا که توانمند سازی یکی از جدیدترین تکنیک ها برای افزایش اثربخشی و کارایی از طریق افزایش تعهد و رفتار شهروندی سازمانی نیروی انسانی به حساب می اید(سید عامری و اسمعیلی،1390).

نویسندگان:
دکتر مرحمت همت پور
عضو هیئت علمی گروه معلمان، دانشگاه ازاد اسلامی واحد رشت
انسیه هدایتی
دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت بازرگانی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد رشت
دانلود مقاله با لینک مستقیم

منبع: TMBA