شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)-من این عکس را دوست دارم. من این موسیقی را دوست دارم. من این هنر پیشه را دوست دارم. من با این کار دولت مخالفم. آن را دیدم اما تمایلی به آن ندارم.
این ها صداهایی است که این روزها به شدت در شبکه های اجتماعی از قبیل فیسبوک شنیده می شود. شبکه هایی که باید به زور وی پی ان و پروکسی و سایفون به آنها رفت تا دیده شد و دید و به نظر می رسد عدم حضور در آن نقطه ضعف بزرگی برای کسب و کارها و روابط عمومی ها در هزاره سوم به حساب می آید.

سوال اینجاست که آیا باید وارد فیسبوک شد؟ آیا می توان از توییتر جدا شد؟ آیا پینترست و پین کردن عکس را می توان نادیده گرفت؟ و اگر همه اینها را نادیده گرفتیم، چه می شود؟
این ها و به طور مشخص همه این ها صدای مردم هستند. صدای مردم همیشه گوشنواز نیست. چراکه مردم همیشه آواز نمی خوانند. آنها گاهی فریاد می زنند. آنها گاهی گلایه و شکایت می کنند و گاهی نیاز به کمک دارند. در این شبکه ها نه تنها کسانی که باید به صدای مردم رسیدگی کنند حضور دارند بلکه کسانی نیز که صدای مردم به آنها هیچ ربطی ندارد حضور پیدا کرده اند و همین باعث شده فیسبوک و سایر شبکه های اجتماعی تا این اندازه حیرت آور و ترسناک شوند.

کسانی که در این شبکه ها حضور دارند با افکار مختلف و نگاه های گوناگون و متکثر هستند و چنانچه نمی توانیم این تکثر اندیشه و آرا را بپذیریم بهتر است از این فضا به شدت فاصله بگیریم چراکه در این صورت نابود می شویم.

فیسبوک محل تنفر نیست. آنجا محل دوستی است. شما سه راه بیشتر ندارید. یا بگویید آنچه گفته شد را دوست دارید. یا بگویید چرا آن را دوست ندارید. و یا عبور کنید. هیچ محلی برای دوست نداشتن بدون دلیل وجود ندارد. تمام احساسات به سمت مثبت هدایت می شود.

فیسبوک محل شناخت است. شناخت افرادی که شاید پیشتر در کنارشان بودیم و نمی دانستیم آنها به چه فکر می کنند. اما در فیسبوک می توانیم آن ها را بیشتر بشناسیم.
اگرچه فیسبوک محل حضور شبکه های جاسوسی جهان است. اگر چه فیسبوک محلی است که دانشمندان جهان از اطلاعات آن برای شناخت مردم جهان و تمایلات آنها بهره می گیرند اما نمی توان این حقیقت را نفی کرد که این شبکه امروز مردم را و صداهای مشابه مردم را به هم نزدیکتر کرده است.

فیسبوک دموکراسی های شکست خورده را به سوی پیروزی پیش می برد. راه هایی که به تک صدایی منجر می شوند را می بندد و کمک می کند مردم بر مبنای علایق شان پیرامون دوستانی جمع شوند و فضای دیالکتیکی بی نظیری فراهم می کند که در آن فضا بتوان توسعه دانش را در حوزه های مختلف شاهد بود.

روابط عمومی نیز در این فضا باید حاضر باشد. امروز حضور در این فضا بر هر متخصص روابط عمومی فرض واجب است. چراکه بدون حضور در این فضا کسب شناخت از مردم هزینه بر و ناکارامد است. اگرچه فیسبوک فیلتر است اما درونش هیچ فیلتری وجود ندارد. حداکثر کاری که برای ندیدن یک متن می توانید انجام دهید این است که از آن خارج شوید و بگذارید او برای خودش ادامه دهد و شما راه خود را بروید.
اگر بخواهید سازندگی کنید نیز می توانید در فیسبوک به همان میزان که در فضای فیزیکی سازندگی و امر به معروف و نهی از منکر می کنید این کار را انجام دهید. اما این کارها باید علمی و بر مبنای دانش روز انجام شود. هر شبکه اجتماعی راهی را برای ارائه محتوا دارد. این شما هستید که باید خودتان را و مخاطبان خود را و راهی را که می خواهید آنها را تحت تاثیر قرار دهید شناسایی کرده و آن را گسترش دهید.

روابط عمومی و فیسبوک
روابط عمومی در 2 فعالیت عمده می تواند از فیسبوک استفاده کند:
1. اطلاع گیری
2. اطلاع رسانی
اینکه دیگران در مورد شما چه فکر می کنند به همان اندازه که شما چه چیزی می خواهید به آنها بگویید که در مورد شما فکر کنند اهمیت دارد. برخی اوقات هزینه برای برندسازی مجدد صرف ندارد و بهتر است برندی جدید ساخت و برخی اوقات این مساله بسیار ضروری است. همه این موارد را می توان در فیسبوک و سایر شبکه های اجتماعی پیگیری کرد.

شبکه های اجتماعی داخلی
خوشبختانه در حال حاضر شبکه های اجتماعی نظیر کلوب در اینترنت فعالیت می کنند اما کاربران آن ها چه از نظر کیفی و چه از نظر کمی با کاربران فیسبوک قابل قیاس نیستند. چراکه فیسبوک با هزینه های بسیار بالایی راه اندازی شده و پشتیبانی بسیاری از سازمان های نظامی و امنیتی امریکا را دارد و این مساله سبب شده که کیفیت بالایی را به کاربران خود ارائه دهد. همچنین از این جهت که امروز شبکه ای است که از پرجمعیت ترین کشور جهان نیز پر جمعیت تر است مورد توجه بسیاری از کاربران قرار می گیرد.

مردم یا مسئولین؟
امروز برای حضور در فضای فیسبوک یک مساله عمده وجود دارد و آن از بین رفتن مساله اخلاق اسلامی و ارزش های دینی است که فیسبوک و ماهواره ها و هزاران ابزار دیگر در این مورد همداستان هستند. اما نکته ای که در فیسبوک وجود دارد شنیده شدن صدای مردم در آن است. این مساله ای است که هم باید مورد توجه روابط عمومی ها و مسئولین قرار بگیرد. اگر صدای مردم را بشنویم می توانیم برای آن برنامه ریزی کنیم و مشکلات را برطرف کنیم اما مبادا غفلت کرده و بحران را برای روابط عمومی و سازمان خودمان ایجاد کنیم. چراکه در عرصه رسانه های اجتماعی اگر دیر برسیم، هرگز نمی رسیم.
نویسنده: سردبیر شارا

منبع مرجع: شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)