شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران(شارا)- کارزار انتخابات 2012 میان نامزد محافظه‌کاران نیکولاس سارکوزی و فرانسوا اولاند سوسیالیست بیش از دوره های قبل پرجنب‌وجوش‌ بود.
این موضوع به خودی خود تازگی ندارد اما تغییر شگرفی در نحوه برپایی کارزار انتخاباتی نامزدها به وجود آمده است چرا که امروز آن‌ها از رسانه اجتماعی استفاده می‌کنند.
دیگر نمی‌توان فیس‌بوک و توئیتر را به عنوان ابزارهای ارتباطات در حوزه سیاست فرانسه نادیده گرفت در حالی که در انتخابات 2007 سخنی از رسانه اجتماعی نبود.
امسال، تمامی نامزدها به وضوح از ارتباطات دیجیتال به عنوان مولفه کلیدی کارزارهای خود استفاده کردند. نیکولاس سارکوزی و فرانسوا اولاند به تنهایی 2 میلیون یورو در حوزه دیجیتال هزینه کردند.
صحبت از فیس‌بوک و توئیتر در رسانه‌ سنتی نیز بسیار معمول شده است. هر دو به دلیل سرعتی که در انتشار عقاید و احساسات عموم دارند به منابع باارزش (و غیرقابل اجتناب) تبدیل شده‌اند. اخبار گردهمایی‌های انتخاباتی به صورت لحظه به لحظه در توئیتر منتشر می‌شود و خطاهای روابط‌عمومی ظرف چند ثانیه افشا می‌شود. تمام این‌ها به رسانه و مردم امکان می‌دهد تا جریانات انتخاباتی را دنبال کنند.
بنابراین آیا این اشتیاق ناگهانی برای رسانه اجتماعی نشان‌دهنده آشتی مردم فرانسه با سیاست است؟
خب،‌ می‌توان گفت آری و نه.
تمایل توئیتر و فیس‌بوک به تمرکز بر روی خطاهاست بی آن که واقعا به موضوعی بپردازند، تیم روابط‌عمومی هر دو نامزد از این ابزار برای نقد کردن جناح مقابل استفاده کردند بدون آن که به قلب مسأله وارد شوند. برنامه‌ای مانند «لوپتی ژورنال» در کانال پلاس نیز به بیشتر به تفاوت‌ها و تعارضات دو گروه ‌پرداخت و کاری به برنامه کار سیاسی آن‌ها نداشت. زمانی که فرانسوا بایرو ، نامزد میانه‌رو، از طرفداران خود خواست تا تنها محصولات ساخت فرانسه را استفاده کنند، از یک رالی اُدی کنار گذاشته شد.
مردم همچنین نسبت به گذشته با آزادی بسیار بیشتری درباره سیاست نظر دادند. در حدود یک دهه پیش،‌ کارزار انتخاباتی هر نامزد به یک پوستر و شعار تبلیغاتی محدود می‌شد. امروز،‌ روابط‌عمومی تا جایی پیش رفته است که مشاوران یک نامزد خود به سخنگو تبدیل شده‌اند، مانند تیری سوسز ، مشاور سارکوزی.
بنابراین، انتخابات ریاست جمهوری به این شیوه اجرا شد؛ از طریق کارزارهای ارتباطی که نشان از کمبود دانش و تجربه در مهار رسانه اجتماعی برای ترویج عوامل اساسی یک کارزار سیاسی دارد. در نتیجه، اصلاحات،‌ عقاید، برنامه‌های زمانی کارزارها و میزان بودجه دیگر یک اولویت به نظر نمی‌رسند. آن‌ها نیز مانند بقیه به یک ابزار کارزار تبدیل شده‌اند.