آنچه در ادامه می آید بخش هایی ازگفته های او درباره این عکس ها واینکه چطور بعد از گذشت بیش از 30 سال آثارش را برای نخستین بار در فرهنگ سرای انقلاب اسلامی به نمایش گذاشت.

از چه زمانی وارد عرصه عکاسی شدید؟

سال 1350  بعد از پایان دوره سربازی استخدام رسمی روزنامه اطلاعات شدم و به عنوان عکاس حرفه ای مشغول به کار شدم و چون در زمینه ورزشی هم فعال بودم عکاس ورزشی را ادامه دادم. در مدت فعالیت مطبوعاتی هم بیشتر از مسابقات فوتبال جام جهانی،  جام آسیایی و بازی های المپیک و .... عکاسی کردم.

فعالیت های ورزشی شما در چه زمینه ای بود؟

 آن زمان در شهر ری زندگی می کردیم. در دوران دبیرستان عضو تیم والیبال و فوتبال مدرسه بودم و بعد به عضویت تیم منتخب شهر ری ؛ باشگاه کیان شهر ری در آمدم. به طور کلی از بچگی با ورزش بزرگ شده بودم و دیدم در عکاسی ورزشی بهتر می توانم استعدادم را نشان بدهم. 

عالم ورزش کجا و عکاسی از انقلاب کجا؟

زمانی که نهضت انقلاب شکل گرفت و در سال 57 علنی شد و راهپیمایی های مردمی به راه افتاد، من هم جذب حرکت های مردم شدم. کم کم که جریانات انقلاب اوج گرفت در نیمه دوم سال 57، ورزش حالت نیمه تعطیلی گرفت و من هم جذب این برنامه ها شده و از آنها  عکاسی می کردم.

چه شد که این عکس ها را به آرشیو روزنامه هم ندادید؟

در دوران اعتصاب، ما دوربین و فیلم را بر می داشتیم و به خیابان می رفتیم و عکس می گرفتیم.  گاهی خودم شخصی فیلم می خریدم و برای خودم عکس می گرفتم و چون عکاس ورزشی بودم مسئولیت آن چنانی هم برای عکاسی خبری نداشتم و چون برنامه های ورزشی هم تقریبا تعطیل بود. من با فیلم های خودم می رفتم، عکاسی می کردم. بعضی را به روزنامه می دادم و این عکس هایی را که شما به نمایش گذاشته اید برای خودم می گرفتم و در آرشیو خودم نگه داشتم و تا حال به کسی ندادم. 

یادتان هست که چه کسانی از عکاسان آن روزها همراه شما بودند؟

بیشتر عکاسان می آمدند؛ عکاسان روزنامه های بزرگ. آنهایی که یادم می آید مرتضی خاکی، پرتوی، عباس ملکی، میرزایی و جعفر دانیالی هستند.

سوژه هایتان را از کجا پیدا می کردید؟

اغلب وقایع انقلاب در سرتاسر خیابان انقلاب رخ داد. معمولا از میدان فردوسی تا ابتدای جمالزاده. بیشتر اطراف دانشگاه تهران می رفتیم و در کوچه پس کوچه ها می گشتیم و سعی می کردیم که عکس بگیریم. بعضی اوقات هم دنبالمان می کردند و نمی گذاشتند عکس بگیریم. غیر از این جاهای دیگری هم بود مانند راهپیمایی تپه های قیطریه. 

چطور متوجه جزئیات برنامه ها می شدید؟

امام که اینجا تشریف نداشتند، اعلامیه ای می آمد و مردم آن را تکثیر می کردند و همه کارها هم در مسجدها انجام می شد و همه خبرها در مسجد بود. خود من می خواستم بدانم چه خبر است سر راه به مسجد محل سر می زدم و می فهمیدم که راهپیمایی کجاست. اطلاع رسانی این شکلی بود، رسانه ها و رادیو تلویزیون که این اخبار را منتشر نمی کردند. تمام تظاهرات ها این طور بود که مردم از هر جا حرکت می کردند و جمعیت به میدان انقلاب ختم می شد و به سمت میدان آزادی حرکت می کردند. 

چه شد که بخشی از  عکس هایتان را به فرهنگسرای انقلاب اسلامی دادید ؟

بله، یکی دو سال پیش در سالن کانون پرورش نمایشگاهی برگزار شد به نام «خیمه خورشید» از صبح تا ظهر مشغول دیدن نمایشگاه بودم تا اینکه در بخشی به عکس های انقلاب و عکس های تعزیه و عاشورا رسیدم. پیش خودم گفتم که من که این همه عکس دارم، هم از انقلاب و هم از عزاداری های محرم و تعزیه ها گفتم ببینم عکس های من به دردشان می خورد یا نه ؟ که فرهنگسرای انقلاب اسلامی استقبال کرد.