برداشت ها- شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران(شازا):

روابط عمومی یک بازی است. یک بازی شیرین و دوست­داشتنی. هر گاه در آن تبحر یابی، حاضر نیستی دست بکشی. مثل شطرنج است، بیشتر فکر می­خواهد تا عمل فیزیکی. باید ساعت­ها نشست و راجع به اقدامی که قرار است شروع شود فکر کرد. راه­ها، حرکات و جهات مختلف را مدنظر قرار داد، کم و زیاد و بالاپایین کرد تا به هدف رسید، یعنی به راهی که طرح مورد نظر باید برود. آن گاه باید آن فکر را روی کاغذ آورد و به مرحله اجرا گذارد.

هیچ یک از جنبه­ها و امور اداری به اندازه روابط عمومی، فکر و تسلط بر کار و قابلیت انعطاف لازم ندارد. اگر بگویم کار ریاست روابط عمومی مهم­تر و پرپیچ و خم­تر از مدیریت ارشد یک دستگاه است اغراق نگفته­ام. چرا که رییس روابط عمومی است که باید ارتباط بین بالا و پایین، بین دستگاه و وسایل ارتباط جمعی، بین نظر محدود مدیر اداره و افکار عمومی را هماهنگ سازد. ایجاد این هماهنگی همانقدر که سخت است جنبه بازی هم دارد. از این رو است که می­گویند روابط عمومی یک بازی است. یک نوع شطرنج است، سهل و ممتنع.

مدیر روابط عمومی باید همانقدر جدی و محتاط باشد که شاد و خونسرد. لبخند در هیچ شرط و شرایطی نباید در قیافه او ناپیدا شود. اوست که باید اخم مدیر و انتظارات افکار عمومی را در هم آمیزد و راه صحیح میانه را انتخاب نماید.

آنچه به زبان ساده عرض می­کنم نتیجه نزدیک به سی سال تجربه در روابط عمومی است. یادم هست گاه در میهمانی­ها که جلوی در می­ایستادم برای خوش آمد گفتن به میهمانان و یا عرض ادب، به هنگام خروج شان آن­قدر لبخند بر لب داشتم که بعداً یکی دو ساعت طول می­کشید تا عضلات صورت بر سر جای اصلی خود برگردند! و یا آن­ قدر باید موقع خیرمقدم و همچنین تودیع دست می­دادم ک دست راست دیگر در اختیار و اراده­ام نبود و مدتی از من اطاعت نمی­کرد!

وقتی صحبت از روابط عمومی می­کنیم باید بدانیم که این هنر و یا به قول بنده این بازی، به دو نوع اصلی و کلی تقسیم شدنی است: دولتی و غیر دولتی. البته می­توان روابط عمومی را به طرق و انحاء مختلف تقسیم­بندی کرد، ولی طبقه­بندی مذکور یعنی دولتی و غیر دولتی یک جداسازی کلی و عمومی است. طبیعت هر یک از این دو نوع با هم تفاوت بسیار دارد. چه بسا فنون و طرقی که در یک روابط عمومی- در دو نوع تقسیم­بندی فوق- قابل اجرا است و باعث پیشرفت هدف، حال آنکه هر گاه همان راه­ها را در دیگری به کار بریم سقوط آزاد و شکست حتمی را در بردارد.

برای درک بیشتر، اگر بخواهیم مثال آوریم شاید بتوان گفت بین وظایف مدیر روابط عمومی یک دستگاه دولتی که با صنعت پولاد سروکار دارد با وظایف مدیر روابط عمومی یک کارخانه شیر و روغن­سازی تفاوتی عظیم به چشم می­خورد. از این مثال نزدیک­تر خواهد بود اگر بگوییم مدیر روابط عمومی یک کارخانه ریسندگی دولتی وظایفش با مدیر روابط عمومی یک کارخانه ریسندگی ملی متفاوت است و هر یک از آن­ها طبیعت و راه و رسم خود را دارد.

مدیر روابط عمومی همیشه باید در اوقات مناسب در دفتر و حتی خانه خود قدم بزند و در جستجو و اندیشه ابتکارات تازه باشد تا ببیند چگونه می­تواند در کار خویش توفیق حاصل نماید. مثال کوتاهی می­زنم که در ضمن ذکر خاطره­ای نیز هست. در سال 1347 شمسی که امور روابط عمومی شرکت تصفیه نفت ایران بر عهده بنده بود روزی شنیدم که قرار است دکتر بارنارد به آبادان بیاید. وی پزشک مشهوری بود که برای اولین بار عمل قلب باز را انجام داد. جوامع پزشکی جهان در دعوت از او برای بازدید کشورشان و ایراد سخنرانی از یکدیگر سبقت می­جستند. از آن جمله بود جامعه پزشکی خودمان. وقتی از برنامه سفر او به آبادان آگاه شدیم به این صرافت افتادم که چه کنیم تا سفر به آبادان برای همیشه در فکر این پزشک عالیقدر و جوان بماند. اول تصمیم گرفتم برنامه را بدون دخالت مستقیم روابط عمومی انجام دهم. از این رو در بین همکاران خود پرس­وجو کردم کدام یک از آن­ها دارای فرزند دبیرستانی است.

پس از آن، یک متن کوتاه در معرفی دکتر بارنارد تهیه نمودیم و از طریق فرزندان کارمندان روابط عمومی بین دبیرستان­های آبادان خبر دادیم که او چه روزی و چه ساعتی به فرودگاه می­آید.

همین اقدام اولیه سبب شد خبر ورود، یک روزه در تمام دبیرستان­های شهر پخش شود. جوانان هم که وقتی از موضوعی آگاه شوند بی­کار نمی­نشینند، عده­ای از آن­ها قرار گذاشتند با اجازه مدیران خود، دسته­جمعی به فرودگاه روند.

تا اینجای مسأله، قضایا ساده بود. ولی چند دانش­آموز به دفتر ما آمدند و گفتند: «ما چطور خودمان را به او معرفی کنیم؟» چون در این باره فکر کرده بودم بلافاصله جواب دادم یک یا چند پلاکات تهیه کنید و به روش خود به او خیرمقدم بگویید. اگر عبارات شما ربطی هم به «قلب» داشته باشد بیشتر جلب توجه می­کند.

دانش­آموزان هم ابتکار بسیار خوبی به خرج دادند، چنانکه روز بعد وقتی «دکتر بارنارد» برای تماشای نمایشگاه دایمی ما به دفتر روابط عمومی آمد ضمن صحبت از استقبال در فرودگاه گفت: «امکان ندارد هیچ وقت مسافرت به آبادان را فراموش کنم. شعار جوانان این شهر خیلی مرا تحت تأثیر قرار داد.»

می­دانید چرا؟ برای اینکه دانش­آموزان روی نوارهای بزرگ پارچه­ای خود با حروف درشت نوشته بودند: «دکتر بارنارد، قلب­های ما را برای پیشرفت کار خود در اختیار داری. قلب­های ما به تو تعلق دارد.»

جمله­ای که آن پزشک در دفتر روابط عمومی ادا کرد پاسخ همان پرسش است که در آغاز کار بدان اندیشیده و حلاجی­اش کرده بودم، چه کنیم که مسافرت به آبادان برای همیشه در خاطره و فکر این پزشک عالیقدر باقی بماند.