مقدمه :
متفکران رشته مدیریت از دهه 1950 ، توجه خود را بیشتر به مسئولیت های اجتماعی سازمانها معطوف کرده اند. منظور از مسئولیت اجتماعی این است که که سازمان ها تأثیر عمده ای بر سیستم اجتماعی دارند و لذا چگونگی فعالیت های آنها باید به گونه ای باشد که در اثر آن زیانی به جامعه نرسد، و درصورت رسیدن زیان، سازمان های مربوط ملزم به جبران آن باشند. به عبارت دیگر، سازمان ها نباید خود را مستقل از محیط بیرونی خود و به اصطلاح « تافته جدا بافته » بدانند، بلکه باید خود را جزئی از یک کل یعنی محیط بیرونی و اجتماع بدانند و باید اهداف و فعالیت های آنها در راستای آرمان های اجتماعی و رفاه و آسایش جامعه باشد. امروزه همه مدیران باید به کارهایی دست بزنند که مورد قبول جامعه و منطبق با ارزش های آن باشد سازمان هایی که نمی توانند خود را با این مهم تطبیق دهند، موفق نخواهند بود.(مشبکی،شجاعی،1389، 38)

2500 سال پیش ، اولین مسئولیت اجتماعی یک حرفه ای به روشنی در سوگند نامه بقراط  ،پزشک یونانی ،اینگونه بیان شده است : "بالاترین اصل اخلاق آن است که آگاهانه به کسی آسیب نرسانی ". دراکر  به استناد همین پند است که می گوید " آگاهانه به کسی ضرر نزدن " قاعده اصلی اخلاق حرفه ای و قاعده اصلی اخلاق در مسئولیت های عمومی است. (براتلو،1386، 94)

به عبارت دیگر مسئولیت اجتماعی سازمان تعهد الزام سازمان به استفاده از منابع تحت اختیار خود در راستای حفظ منافع اجتماع به این نحو است که سازمان خود را جزیی از اجتماع بداند، همواره نسبت به آن احساس مسئولیت داشته باشد و در جهت بهبودی رفاه عمومی به گونه ای مستقل از منافع مستقیم شرکت داشته باشد. (خوش طینت،قانون،1387، 54)

لذا یکی از مسایل و مشکلات اجتماعی که طی سال های اخیر توجه بسیاری از صاحب نظران و دست اندرکاران جوامع مختلف را به خود جلب کرده است ، عدم توجه و پایبندی سازمان ها و مدیران به وظیفه و مسئولیت اجتماعی آن ها است .این موضوع به ویژه در کشور ما به خاط شرایط خاص و نیاز به توسعه اقتصادی و صنعتی ، از اهمیت بیشتری برخوردار است ، بنابراین اگر بپذیریم که هدف غایی انسان ها از تلاش و کار اقتصادی حفظ و ارتقای کرامت انسانی است در می یابیم که چرا مفهوم مسئولیت اجتماعی شرکت ها در دهه اخیر به پارادایم غالب و مسلط حوزه اداره شرکت ها و سازمانها تبدیل شده است و شرکتهای بزرگ و معتبر جهانی مسئولیت در برابر محیط اجتماعی را جزئی از استراتژی خود می‌بینند. (طالقانی و همکاران،1390)