شبکه اطلاع‌رسانی روابط‌عمومی‌ ایران (شارا) || با نگاهی به تقویم ماه اردیبهشت و مرور رویدادهای واپسین روزهای این ماه، مناسبت روز ارتباطات و روابط‌عمومی جلب توجه می‌کند. در دنیای کنونی با توجه به پیشرفت روز افزون علم و تکنولوژی، ارتباطات؛ عنصر حیات بخش بشری قلمداد می شود. در این بین روابط عمومی‌ها می‌توانند به عنوان یک ابزار و پل ارتباطی نقش تسهیل کننده و بازیگری مهم در برقراری این ارتباطات باشند.

روابط‌عمومی مغز متفکر- گوش شنوا- چشم بینا- زبان گویا- دست اجرا- قلب پویا- موتور حرکت و شخصیت یک سازمان است. همانطور که قلب جریان خون را در تمامی بافت های بدن هدایت می کند و وظیفه دارد اکسیژن و مواد غذایی سالم را به همه بافت های بدن برساند و دی اکسید کربن و مواد زاید را از بافت ها دفع نماید، روابط‌عمومی نیز از طریق تسهیل ارتباطات درون و برون سازمانی همه خوبی‌ها را فیمابین جاری و تمام بدی ها را از سازمان می‌زداید، تا سازمان همیشه با مردم باشد و مردم‌داری تداوم یابد. روابط‌عمومی چشم و چراغ سازمان است، چشم است چون باید همه چیز را ببیند و تمامی چالش ها و بحران ها را پیش بینی نماید و راه حل برون رفت از آن ها را پیشنهاد دهد و چراغ است چون باید سازمان را در مسیر خواسته های مخاطبان و مردم‌داری هدایت نماید.

حال سوال اینجاست که چقدر روابط‌عمومی ها در این نقش مردم‌داری موفق عمل کردند؟!

با مرور فعالیت و عملکرد روابط عمومی‌های دستگاه‌های مختلف می‌توان به این نتیجه رسید که روابط‌عمومی دستگاه‌ها بیشتر به دنبال برند سازی مدیران خود هستند. در مجموع این را نمی‌توان به تفکر روابط‌عمومی نسبت داد، چون در حال حاضر به یک سیاست کلی تبدیل شده است که مدیران دستگاه به عنوان یک شخص رسانه ای و قهرمان معرفی شوند، ولی همانطور که گفته شد روابط‌عمومی باید مردم دار و با مردم باشد حتی در مواردی که در دستگاهی علیه مردم حقی ضایع شده است، دست به اصلاح و روشنگری بزند و از مطالبات مردمی در مقابل سازمان تمام قد بایستد.

متاسفانه در دهه‌های اخیر، نقش روابط‌عمومی کم رنگ شده و بیشتر به دنبال قهرمان سازی از مدیران دستگاه‌های تحت تابع می‌باشند.

نکته دیگری که در مورد آسیب شناسی روابط عمومی‌ها مرتبط با مدیران عالی دستگاه‌ها می‌توان اشاره کرد، وابستگی صرف روابط‌عمومی به مدیریت سازمان است و عموما با عدم سواد رسانه ای و شناخت ناکافی مدیر کل مجموعه از روابط‌عمومی و افکار عمومی همراه است که با تصمیمات خواسته یا ناخواسته موجب خسران و بدنامی دستگاه در افکار عمومی می شود.

روابط‌عمومی تبعید گاه نیست محل رویش هنر و علم است

آفت دیگری که در روابط عمومی‌ها وجود دارد و از طرف مدیران عالی دستگاه اتفاق می‌افتد عدم نگاه حرفه‌ای و تخصصی به روابط‌عمومی هاست، به طوری که اگر قرار باشد نیرویی را به خاطر اهمال کاری تنبیه و جابجا کنند، محل مقصد نیروی اهمال کار از دید مدیران بالا دست واحد روابط‌عمومی است. با این دیدگاه واحد روابط‌عمومی تبعیدگاه شناسانده می‌شود در حالی که روابط‌عمومی محل رویش هنر و علم است. این نگاه در مورد مدیر انتخاب شده برای این واحد نیز صدق می‌کند و اغلب از افراد بی تجربه و نالایق در این حوزه استفاده می‌شود.

عدم اعتماد و امین ندانستن روابط عمومی‌ها از طرف مدیران عالی، از آفت های موجود دیگر روابط‌عمومی است و این عدم اعتماد سبب شده است که روابط‌عمومی ها از جزئیات سازمان خود بی‌خبر باشند و گاها از رسانه های دیگر در جریان خبرهای سازمان خود قرار گیرند.

موارد یاد شده فوق گوشه‌ای از آسیب هایی هستند که خواسته یا ناخواسته از سوی مدیران عالی دستگاه‌ها بر پیکره روابط‌عمومی وارد می‌شود.

در باب آسیب شناسی داخلی اداره روابط‌عمومی نیز سخن بسیار است اما می‌توان به نبود ساختار تشکیلاتی مناسب، عدم استفاده از نیروی متخصص، آمیختگی تشکیلات (به طور مثال با حوزه ریاست، واحد فرهنگی، واحد بین الملل)، نبود اعتبارات و وجود رویکرد سنتی و ... اشاره کرد.

در پایان باید گفت راه حل درست برای جلوگیری از آسیب های روابط‌عمومی، انتصاب مدیران دارای دانش روابط‌عمومی و سواد رسانه ای است و در نهایت اگر این مدیر با دانش بالا، بخواهد هنر مردم داری را به شکل صحیح اجرا نماید باید نگاه خود را به اداره روابط‌عمومی از یک واحد تبعیدی و کم اهمیت به یک واحد مهم و راهبردی تغییر دهد و از مدیران متخصص در این زمینه بهره بگیرد.

عیسی احمدی تماجانی
کارشناس ارشد مدیریت رسانه
فعال حوزه روابط‌عمومی

انتهای پیام/