شبکه اطلاع‌رسانی روابط‌عمومی‌ ایران (شارا) || در مقاله‌ای که روز سه‌شنبه برای National Review نوشتم، گزارش دادم که چگونه شهردار منطقه‌ای در بروکسل به پلیس دستور داد تا کنفرانس ملی محافظه‌کاران را به دلیل "تضمین امنیت عمومی" تعطیل کند.

بیش از 15 افسر پلیس در خارج از سالن اجتماعات ایستاده بودند تا از ورود مردم جلوگیری کنند. خوشبختانه، الکساندر دی کرو، نخست وزیر بلژیک، این حادثه را "غیرقابل قبول" خواند و تأکید کرد که "ممنوع کردن جلسات سیاسی مغایر قانون اساسی است."

روز چهارشنبه، اتحادیه بین‌المللی دفاع از آزادی بیان اعلام کرد که دادگاه بلژیک دستور شهردار را لغو کرده است، بنابراین کنفرانس بدون دخالت پلیس ادامه یافت.

بسیاری از مردم در شبکه‌های اجتماعی دستور شهردار را محکوم کردند. اما برخی دیگر آن را جشن گرفتند. یک توییت خاص (که اکنون حذف شده است) توسط ورنال اسکات توجه‌ها را به خود جلب کرد: "من از شهردار و پلیس بروکسل به خاطر تصمیم آنها برای تعطیلی این کنفرانس تشکر می‌کنم."

در پی درخواست کاربران شبکه‌های اجتماعی برای ارائه توضیح از سوی اسکات، او با لحنی قاطع و بدون ارائه جزئیات بیشتر، سخنان شهردار مبنی بر عدم استقبال از گروه‌های راست افراطی را تکرار کرد.و گفت: "ما از راست افراطی استقبال نمی‌کنیم، چیز دیگری برای گفتن نیست."

اسکات افزود: "شهردار و پلیس شهر خود را می‌شناسند و به وضوح رفاه شهروندان خود را در اولویت قرار می‌دهند. چه کسی می‌تواند علیه آن استدلال کند؟"

موضوع مهم این نیست که چه گفته شد، بلکه این است که چه کسی آن را گفت: ورنال اسکات، رئیس واحد برابری و تنوع در موسسه خودم، دانشگاه آکسفورد. نگران‌کننده است که یک مدیر ارشد در یک دانشگاه معتبر، اقدام دولت را علیه کنفرانسی که در آن مردم برای بحث در مورد ایده‌ها گرد هم آمده بودند، تأیید کند.

این افراد چه کسانی بودند؟ برخی از آنها مقامات منتخب فعلی یا سابق بودند، مانند نایجل فاراژ، سوئلا براورمن، استفان بارتولیکا و نخست وزیر مجارستان، ویکتور اوربان. افراد دیگر، مانند یورام هازونی و متیو گودوین، سوابق دانشگاهی و حرفه‌ای برجسته‌ای دارند.

ایده‌های خطرناکی که تهدید به برهم زدن آرامش عمومی (از داخل یک هتل) می‌کرد چه بود؟ موضوعات پنل در NatCon شامل امنیت انرژی، مرزها، حاکمیت ملی و تهدید علیه ایمان و خانواده بود.

در حالت ایده‌آل، دقیقاً این موضوعات مهم به طور مشابه در مؤسسات دانشگاهی امروز مورد بحث قرار می‌گرفت، نه فقط در میان محافظه‌کاران خودخوانده.

به هر حال، دانشگاه‌ها باید متعهد به جستجوی حقیقت باشند و این مستلزم بحث‌های قوی - حتی ناراحت‌کننده - است. روی کاغذ، آکسفورد تأیید می‌کند که "آزادی بیان مایه حیات دانشگاه است" و "به ما کمک می‌کند تا به حقیقت نزدیک شویم" به این معنی که اعضای آن "با دیدگاه‌هایی مواجه خواهند شد که برخی آن را ناراحت‌کننده، افراطی یا توهین آمیز می‌دانند."

اما بحث‌های واقعی در دانشگاه‌ها به سختی وجود دارد، تا حدی به دلیل بوروکراسی های گسترده تنوع، برابری و شمول که گفتار را سانسور می‌کنند و هر گونه سخنی را که ممکن است حتی کوچکترین ناراحتی ایجاد کند، مجازات می‌کنند.

واحد برابری و تنوع آکسفورد در مورد "رفتارهای کوچک" هشدار می‌دهد که "چیزهای کوچک و اغلب ناخودآگاهی است که ما می‌گوییم و انجام می‌دهیم" که باعث می‌شود فرد احساس "طرد و بی‌احترامی" کند. (نپرسید که چگونه کسی "ناخودآگاه" چیزی می‌گوید.) سیاست‌های دانشگاه بیان می‌کند که "ارسال نظرات توهین آمیز در رسانه‌های الکترونیکی"، "انتقاد تحقیرآمیز" یا "استفاده عمدی از نام یا ضمیر اشتباه در رابطه با یک فرد ..." ممکن است معادل "آزار و اذیت" باشد. (اوه، و جرات یک شوخی "دوستانه" را نداشته باشید.)
دانشگاه بیشتر به دنبال سرکوب کلمات خاص به جای ایده‌هاست.

19 آوریل 2024
منبع انگلیسی: pcgamer
منبع فارسی: شارا - شبکه اطلاع‌رسانی روابط‌عمومی ایران

با کلیک روی لینک زیر به کانال تلگرام ما بپیوندید:
https://telegram.me/sharaPR
 

انتهای پیام/