شبکه اطلاع‌رسانی روابط‌عمومی‌ ایران (شارا) || یکی از ترسناک‌ترین دوره‌های خشونت در تاریخ مدرن اکوادور در 7 ژانویه 1402 آغاز شد. به سرعت، دو رهبر زندانی از زندان فرار کردند، درگیری‌های داخلی در زندان‌های اصلی کشور و بمب‌گذاری‌های متعدد در چندین شهر رخ داد. یک شبکه تلویزیونی ملی در جریان یک پخش زنده توسط مردان مسلح شورشی مورد حمله قرار گرفت.

کمی بیش از یک هفته بعد، دادستان پرونده این حمله به ضرب گلوله کشته شد. بیش از 20 نفر در این تنش جان خود را از دست داده‌اند.

مردم اکوادور با تماشای هرج و مرج در تلفن‌های همراه و تلویزیون‌های خود، دچار ترسی ناآشنا شدند. خیابان‌های گوایاکیل، بزرگترین شهر، و کیتو، پایتخت، تقریباً خالی بود زیرا به شهروندان توصیه می‌شد در خانه بمانند.

رئیس‌جمهور جدید، دانیل نوبوا، وضعیت اضطراری 60 روزه اعلام کرد و اعلام کرد، اقدامی که به ارتش اجازه می‌داد در خیابان‌ها گشت‌زنی کند و کنترل زندان‌ها را به دست بگیرد.

اما یک بعد ناخوشایند دیگر به بحران وجود داشت. همانطور که همه این رویدادهای ترسناک و کاملاً واقعی رخ می‌دادند، سیل وحشتناکی از اطلاعات نادرست در رسانه‌های اجتماعی کشور را بیشتر سردرگم کرد.

موج اخبار جعلی، همراه با انفجار خشونت و اقدامات امنیتی گسترده دولت، سوالات نگران کننده‌ای را در مورد آینده کشوری که تا چند سال پیش به طور گسترده‌ای صلح‌آمیز تلقی می‌شد، مطرح کرده است.

اکوادور با افزایش جرم سازمان یافته دست و پنجه نرم می‌کند. از سال 2021، درگیری‌های مرگبار بین باند‌های زندان امری عادی شده است، مانند اتهاماتی مبنی بر اینکه مقامات دولتی، افسران نظامی و سیاستمداران در قاچاق مواد مخدر دخیل هستند.

کشور من اکنون افتخار ناخوشایندترین کشور منطقه را دارد، با میانگین 40 قتل در هر 100000 نفر - آماری ناخوشایند که شامل رئیس‌جمهوری فرناندو ویلاوینسیوس است که کمی قبل از انتخابات سال گذشته به قتل رسید.

این اسپاسم خشونت در صبح یک دوشنبه با خبر فرار از زندان Adolfo Macías، معروف به Fito، رهبر یکی از بسیاری از باند‌های جنایتکار در اکوادور آغاز شد. شب همان روز، حملات باند‌ها در چندین شهر گزارش شد، همراه با گروگان‌گیری ده‌ها محافظ زندان. تا صبح روز سه شنبه، خبر منتشر شد که کلون پیکو، رهبر یک باند دیگر نیز از زندان فرار کرده است.

این یک سری رویدادهای هشدار دهنده بود، اما سیل داستان‌های جعلی خبری که بعداً دنبال شد، یک وضعیت آشفته تقریباً کامل را به تصویر کشید، باعث ایجاد وحشت شد.

اطلاعات نادرست در اکوادور جدید نیست؛ مانند هر کشور دیگری باید سهم عادلانه خود از اطلاعات نادرست را در اینترنت بررسی کنیم. اما این متفاوت بود، زیرا سیل باعث می‌شد تشخیص تفاوت بین گزارش‌های معتبر و شایعه خالص در یک لحظه بحران غیرممکن باشد. اگرچه هنوز مشخص نیست که پشت این گزارش‌های جعلی چه کسی یا چه کسانی قرار دارد، برای چند ساعت، غیرممکن بود که بین واقعیت و تخیل تمایز قائل شویم - یا به طور عینی در مورد شدت اوضاع قضاوت کنیم.

یک کاربر رسانه‌های اجتماعی به اشتباه گزارش تیراندازی در نزدیکی کاخ ریاست جمهوری داد. دیگری هشدار نادرست از تصرف یک ایستگاه مترو در کیتو را داد و دیگری به اشتباه پیشنهاد کرد که مردان مسلح شورشی یک دانشگاه و بیمارستان را اشغال کرده‌اند. تا پایان آن هفته، مقامات شهری گفتند که 53 حادثه خشونت باند در سراسر کشور گزارش شده است، اما تنها 18 مورد از آنها مورد تأیید قرار گرفته است.

در میان سیل واقعیت و خیال، فرمان‌های اضطراری رئیس‌جمهور صادر شد. اگرچه روسای جمهور قبلی به دلیل اعلام منظم وضعیت اضطراری مورد انتقاد قرار گرفته‌اند، اما آقای نوبوا تقریباً با مقاومتی از سوی مخالفان سیاسی خود روبرو نشد.

به عنوان یک روزنامه‌نگار، من نیز قربانی این اطلاعات نادرست شدم. در حالی که در یکی از خیابان‌های کیتو قدم می‌زدم، گزارشی آنلاین از تیراندازی نزدیک خانه‌ام دیدم. فوراً به آن منطقه رفتم، اما وقتی رسیدم، چیزی جز ترس و وحشت در آنجا پیدا نکردم. درست مثل بسیاری دیگر، من هم این گزارش‌ها را باور کردم.

این موضوع نگران‌کننده است، زیرا اطلاعات نادرست می‌تواند به راحتی از طریق شبکه‌های اجتماعی منتشر شود و باعث ایجاد ترس و وحشت در مردم شود. این ترس و وحشت می‌تواند به اقدامات غیر منطقی و حتی خشونت منجر شود.

در مورد وضعیت اکوادور، نگرانی من از این است که دولت با استفاده از این ترس، اقداماتی را انجام دهد که حقوق اساسی مردم را نقض کند. برای مقابله با این بحران، مهم است که مردم هوشیار باشند و از اطلاعات نادرست دوری کنند.

ما باید یاد بگیریم که اطلاعات را از منابع معتبر دریافت کنیم و با احتیاط به گزارش‌هایی که در شبکه‌های اجتماعی می‌بینیم، اعتماد کنیم. اگر می‌خواهیم جامعه‌ای سالم و دموکراتیک داشته باشیم، باید در برابر اطلاعات نادرست ایستادگی کنیم.

نویسنده این مقاله، ایوان اولچور-روتا، روزنامه‌نگار و کمدین اکوادوری است.