شبکه اطلاع‌رسانی روابط‌عمومی‌ ایران (شارا) || بعد از اینکه در هفته‌های اخیر ایالات متحده آمریکا بارها از تصویب قطعنامه‌های پیشنهادی کشورهایی همچون برزیل، روسیه و امارات در شورای امنیت که خواستار توقف درگیری‌ها برای ارسال کمک‌های بشردوستانه به غزه بودند، جلوگیری و آنها را وتو کرد، مجمع‌عمومی سازمان ملل به پیشنهاد کشورهای عربی، بر اساس قطعنامه «اتحاد برای صلح»، تصمیم به تشکیل «جلسه ویژه اضطراری» در مورد جنگ غزه گرفت.

قطعنامه اتحاد برای صلح در دوران جنگ کره ( ۱۹۵۰) از سوی ایالات متحده به‌عنوان راهی برای دورزدن حق وتوی اتحاد جماهیر شوروی ابداع گردید، اما در مقطع کنونی بر علیه خود این کشور و هم‌پیمان جنایت‌کارش (رژیم اسرائیل) مورداستفاده قرار گرفت. این قطعنامه مقرر می‌کند که: «اگر در مواردی شورای امنیت سازمان ملل متحد به علت وتو یکی از اعضای دائم خود نتواند به هنگام تهدید علیه صلح، نقض صلح یا عمل تجاوز اقدام مناسبی انجام دهد، وظیفه صلح و امنیت بین‌المللی به عهده مجمع‌عمومی سازمان ملل متحد و شورای امنیت گذاشته می‌شود. در این حالت مجمع‌عمومی فوراً به موضوع رسیدگی می‌کند و حتی می‌تواند راهکارهایی همانند کاربرد نیروی نظامی را که به نظر ضروری می‌رسد، به دولت یا دولت‌های مربوطه برای بازگرداندن صلح و امنیت بین‌المللی توصیه نماید».

 تصمیم برای تشکیل این جلسه فوق‌العاده مجمع‌عمومی با درخواست اردن، رئیس «گروه کشورهای عرب» و موریتانی رئیس «گروه همکاری اسلامی» در سازمان ملل متحد در نیویورک مطرح شد. این قطعنامه که خواستار آتش‌بس بشردوستانه فوری و توقف خصومت‌ها در غزه شده بود، شامگاه جمعه، 5 آبان، با ۱۲۰ رأی موافق در مقابل ۱۴ رأی مخالف و ۴۵ رأی ممتنع به تصویب رسید. رژیم صهیونیستی و آمریکا از جمله کشورهایی بودند که به این قطعنامه رأی منفی دادند.

 هر چند قطعنامه‌های مجمع‌عمومی برای کشورهای عضو تعهد قانونی ایجاد نمی‌کند، اما باز هم از ابعاد مختلفی دارای اهمیت است؛ در درجه نخست تصویب چنین قطعنامه‌هایی در مجمع‌عمومی، آن هم با رأی بالا (۱۲۰ کشور) منعکس‌کننده خواست کلی کشورهای عضو سازمان ملل و مطالبه جامعه جهانی از طرف‌های درگیر جنگ و حامیان آنها است و بنابراین چنین قطعنامه‌هایی دارای وزن سیاسی و اخلاقی هستند و عدم رعایت آن‌ها می‌تواند برای کشورهای خاطی هزینه سیاسی و پرستیژی داشته باشد؛ بنابراین این قطعنامه اسرائیل را تحت‌فشار افکار عمومی جهانی قرار می‌دهد و در صورت بی‌اعتنایی این رژیم، اعتبار و وجهه آن را بیش‌ازپیش تخریب می‌کند.

 جنبه دیگر اهمیت این قطعنامه به حفظ و افزایش اعتبار سازمان ملل بر می‌گردد. در شرایطی که وتوهای جانب‌دارانه و کارشکنانه آمریکا در هفته‌های اخیر، مانع اقدام سازنده و انجام وظایف ذاتی شورای امنیت سازمان ملل در حفظ صلح و امنیت و حمایت از حقوق اولیه غیرنظامیان بی‌پناه غزه شده بود، این قطعنامه نشان داد این تنها «قدرت» و «امتیاز حق وتو» نیست که در عرصه بین‌المللی حرف اول و آخر را می‌زند؛ بلکه کشورهای دیگر که از نظر سطح قدرت در رده‌های پایین‌تری قرار دارند نیز می‌توانند در سازمان ملل اثرگذار باشند و جلوی تخطی قدرت‌های جهانی از منشور ملل متحد بایستند.

البته پیش از صدور این قطعنامه، دبیرکل سازمان ملل، آقای آنتونیو گوترش نیز در نشست شورای امنیت سازمان ملل درباره فلسطین، کوشید با یک موضع‌گیری نسبتاً بی‌طرفانه به ابعاد مختلف طوفان الاقصی بپردازد و با اشاره به ریشه‌های شکل‌گیری طوفان الاقصی، در همراهی با مطالبات افکار عمومی جهانی بر حقوق مردم فلسطین تأکید کرده و استقلال عمل نسبی سازمان ملل را به نمایش بگذارد؛ اقدامی که هر چند باتوجه‌به حجم خشونت‌ها و کشتار وسیع اسرائیل در نوار غزه کافی نیست، اما در شرایط جنگ نرم گسترده اسرائیل و شانتاژ تبلیغاتی این رژیم علیه حماس و ساکنان غزه، قابل‌احترام است.

 اما بعد دیگر اهمیت قطعنامه مجمع‌عمومی سازمان ملل، خروج کشورهای عربی از حالت انفعال و سکوت در مقابل تضییع حقوق مردم فلسطین توسط اسرائیل است؛ اردن و مصر از پیش‌قراولان آشتی سیاسی و صلح با رژیم اسرائیل بودند و پیش از شروع طوفان الاقصی برخی دیگر از مهم‌ترین کشورهای عربی از جمله عربستان نیز در صدد برقراری رابطه دیپلماتیک با اسرائیل در قالب پیمان ابراهیم برآمده بودند و در حال تدارک‌دیدن مقدمات برای رفتن به ماه‌عسلی شورانگیز با این رژیم غاصب بودند.

اما حال باگذشت بیش از ۲۰ روز از جنگ غزه، برای این کشورها مشخص شده است که نه دولت راست‌گرای اسرائیل حق و حقوقی برای مردم غزه قائل است و نه حامیان غربی آن حافظان واقعی حقوق بشر و حقوق کودکان هستند. با رسیدن به چنین جمع‌بندی، کشورهای عربی کوشیدند تا با بهره‌گیری از قطعنامه اتحاد برای صلح، رویکرد منفعلانه خود در قبال اسرائیل را کنار بگذارند و نقشی جدی‌تر برای پایان‌دادن به رنج و غم مردم غزه بازی کنند.

 سفر وزیر امور خارجه جمهوری اسلامی ایران به نیویورک، علی‌رغم فشارهای سیاسی نمایندگان جمهوری‌خواه کنگره آمریکا و حضور و سخنرانی وی در نشست مجمع‌عمومی سازمان ملل درباره تحولات منطقه و فلسطین نیز نشان‌دهنده عزم جدی جمهوری اسلامی ایران برای مشارکت کنش‌مند و فعال در این بحران منطقه‌ای و همراهی با سایر کشورهای عربی و اسلامی، جهت پایان‌دادن به جنایات اسرائیل در غزه است.

در مجموع می‌توان گفت این نشست مجمع‌عمومی و قطعنامه تصویب شده در آن فرصتی مهم و حیاتی برای جامعه جهانی و کشورهای حق‌طلب است تا جدیت و عزم خود را برای انجام اقدامات اساسی جهت تضمین حفاظت از غیرنظامیان و ارسال بلامانع کمک‌های بشردوستانه به نوار غزه نشان دهند.

 

انتهای پیام/