شبکه اطلاع‌رسانی روابط‌عمومی‌ ایران (شارا) || چند سالی است که هر از گاهی ، حرفی از زنده بودن یا مرده بودن روابط عمومی در ایران پیش می آید و به استناد شواهد و قرائنی از شرایط و وضعیت روابط عمومی ها و نحوه عملکرد آنان ، این نتیجه حاصل می شود که با توجه به عدم استفاده از افراد کاردان و تحصیلکرده رشته روابط‌عمومی و ناآشنایی مدیران با ظرفیت ها و کارکردهای روابط عمومی در جهت پاسخگویی به مخاطبان و رسیدن به اهداف سازمان ، روابط عمومی کشورمان را در حال موت به حساب می آورند که با دستگاه اکسیژن نفس می کشد و حتی ، حرکت های محدودی هم ، که هر از گاهی ، یکی از روابط عمومی ها به انجام می رساند را ، جرقه ای زودگذر و گذرا توصیف می کنند .

لزوم همگامی با تحولات

بدون شک ، هر پدیده ای در جهان ، اگر نتواند یا نخواهد و یا نگذارند خودش را با شرایط روز جهان وفق دهد و همپا و همگام تغییرات و تحولات پیش رود به سکون و رکود ، دچار شده و پس از آن ، درجا زده و پس رفت خواهد کرد و آن گاه است که می توان گفت روابط عمومی، سقوط کرده و ناقوس مرگش به صدا درآمده است.

حال ، باید دید شرایط روابط عمومی کشور ، در چه وضعیتی است ؟ آیا ، کار از کار گذشته است و با اکسیژن که هیچ ، با دم مسیحایی هم نمی توان روابط عمومی کشور را ، دوباره به صحنه بازگرداند ؟ و یا هنوز ، جان و رمقی دارد و می توان نسخه ای برایش پیچید و نجاتش داد تا دوباره، بر روی ریل خدمتگزاری و پاسخگویی به مردم قرار گیرد؟!

تاسیس دانشکده علوم ارتباطات اجتماعی در سال ۱۳۴۶ توسط دکتر مصطفی مصباح زاده و زحمت های دکتر حمید نطقی رئیس گروه روابط عمومی این دانشکده ( و پدر روابط عمومی ایران ) برای شکل گیری و افزایش توان و شناخت دانش جویان علاقمند به روابط عمومی و ادامه این مسیر تا کنون ( هر چند با فراز و نشیب های زیاد ) ، ظرفیت و بنیه قابل توجهی از تحصیلکرده های این رشته را فراهم نموده است که در صورت استفاده از آنان در مجموعه سازمان ها و ادارات و شرکت ها و وزارتخانه ها، به جرات می توان گفت حال و روز روابط عمومی کشورمان ، جور دیگری بود !

ناآشنایی مدیران با روابط عمومی

از سوی دیگر ، نقص مشخص و بارزی که در دهه های اخیر در سطح کشورمان به چشم می خورد ناآشنایی و یا کم آشنایی مدیران ارشد کشور ، با روابط عمومی و کارکردهای آن، در جهت پاسخگویی و جلب رضایت مخاطبان و دسترسی سریع تر و بهتر به اهداف سازمانی است.

در این میان ، شاید اگر نهادی مانند وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی با همکاری انجمن های موجود روابط عمومی، دست به چنین کاری می زدند و مدیران تصمیم گیرنده بالای کشور را با ظرفیت های روابط عمومی آشنا می کردند شرایط،شکل دیگری پیدا می کرد و روزگار روابط‌عمومیها و سازمان ها _ و در یک کلام ، کشورمان _ جور دیگری بود.

زمانی که مدیر و رئیس و وزیری، به جای استفاده از یک فرد تحصیلکرده و کاردان در جایگاه روابط عمومی ، شخصی را به استناد و اتکای آشنایی شخصی و یا معرفی از جای دیگر ، در جایگاه روابط عمومی می نشاند و انتظار دارد سازمان و مخاطبان را نادیده گرفته ، شخص او را بزرگ کرده و در کانون توجه قرار دهد طبیعی است به جای کار اصولی روابط عمومی و فعالیت های ارتباطی به معنای واقعی ، شاهد تلاش برای جلب توجه شخص رئیس، تمرکز بر حرف ها و کارهای او و بی توجهی به وظیفه اطلاع رسانی صحیح و عدم طرفداری از خواسته های مردم و مخاطبان سازمان خواهیم بود .

نتایج منفی دوری از از مخاطب

به همین دلیل، در شرایطی که در جهان، تمامی تلاش‌ها و برنامه‌ریزی‌ها، معطوف به رسیدگی به خواسته‌های مخاطبان و جلب توجه آنان است در کشور ما، در برنامه‌ریزی بسیاری از واحدهای روابط عمومی سازمان‌ها، مخاطب و خواسته‌های او و حرف‌های او، محلی از اعراب ندارد و توجهی به آن نمی‌شود.

ای کاش ،کارشناسان مورد وثوق و اطمینان دستگاه ها ، در خصوص بحران های گوناگون اجتماعی،سیاسی و اقتصادی سال های اخیر،دست به یک آسیب شناسی همه جانبه می زدند تا دریابند در صورت وجود افراد مطلع و متخصص در روابط عمومی ها و آشنایی مدیران با اهمیت روابط عمومی،بسیاری از مشکلات و بحران های چند سال اخیر،یا به وجود نمی آمد و یا،شدت کمتری داشت.

به هر حال،چیزی که مشخص است با بها ندادن به روابط عمومی،عدم به کارگیری متخصصان در جایگاه روابط عمومی،انتظار های نادرست از روابط عمومی برای پوشاندن اشتباه مدیران و به عبارتی مجبور کردن روابط عمومی به" بزک "اقدامات مدیر و سازمان برای عرضه به مخاطبان ، می توان گفت روابط عمومی در ایران، بیشتر "دل مرده" است که در جایگاه اصلی خود قرار ندارد و نمی تواند کارکردهای واقعی خویش را برای بهتر شدن وضع جامعه استفاده نماید.از این رو،بیشتر احتیاج به فضای مناسب، برای فعالیت و شناخت نیازهای مخاطبان و ارائه مشورت برای تصمیم گیری مدیران دارد.

انتهای پیام/