شبکه اطلاع‌رسانی روابط‌عمومی‌ ایران (شارا) || افزایش محتوای تولید شده توسط هوش مصنوعی به نگرانی در مورد آینده روزنامه‌نگاری سنتی و افول رسانه‌های چاپی منجر شده است.

با پیچیده‌تر و رایج‌تر شدن مقالات و گزارش‌های خبری ساخت هوش مصنوعی، این خطر وجود دارد که کارکنان و خبرنگاران در برخی حوزه‌ها جای خود را به ماشین بدهند.

بسیاری از ما روزنامه‌نگارها محکوم به بیکاری هستیم اگر شرایط را به‌درستی درک نکنیم.

رفقای سرویس ورزشی و اقتصادی بدانند که به احتمال زیاد به‌زودی وظیفه‌ی آنان را ماشین با سرعت و دقت بالاتری انجام می‌دهد.

به عبارت دیگر حوزه‌هایی که با عدد سر و کار دارند و مدام یک الگوریتم خاصی را در طول روز تکرار می‌کنند، نخستین دسته‌ از روزنامه‌‌نگارانی هستند که بیکار می‌شوند.

البته هوش مصنوعی هنوز در مراحل اولیه توسعه خود است و وظایف زیادی وجود دارد که بلد نیست.

هوش مصنوعی هنوز نمی‌تواند کارهایی را که به تفکر انتقادی، خلاقیت و همدلی نیاز دارند، انجام دهد.

یعنی اگرچه برخی از جنبه‌های روزنامه‌نگاری ممکن است خودکار شوند، اما همچنان برای تحلیل، تفسیر و نوشتن یادداشت به روزنامه‌نگار انسانی نیاز است.

کار دانشگاه آموزش انتقادی اصول روایت‌گری است

به نظر می‌رسد دانشکده‌های روزنامه‌نگاری بیش از اینکه اصول خبرنویسی را به دانشجویان بیاموزند، می‌بایست منطق پشت این کار را به افراد یاد بدهند.

فهم منطق روایت‌گری خبر یا گزارش سبب می‌شود تا روزنامه‌نگاران جوان بیش از اینکه وقت خود را صرف پیاده‌سازی فایل مصاحبه کنند یا دنبال خبر بگردند، وقت بیشتری برای مطالب عمقی‌تر بگذارند.

البته تاکید می‌کنم فهم منطق روایت‌گری (اعم از خبر، مصاحبه، گزارش و مقاله‌ی مطبوعاتی) در این مسیر بسیار مهم است.

شبیه درس گرافیک و صفحه‌آرایی؛ ما اصول را می‌آموزیم تا بدانیم یک صفحه چه‌طور باید بسته شود. کار دانشگاه صرفا تولید یک عده کارمند متخصص نیست که خوب بلدند عکس‌ها را قیچی کنند، بلکه به آنان اصول‌ زیبایی‌شناسانه‌ی طرح‌ها و عکس‌ها را می‌آموزند.

اینجاست که باید گفت هم به دانشکده‌های روزنامه‌نگاری نیاز داریم و هم هنوز هوش مصنوعی نتوانسته مثل هوش آگاهانه یا شعورمندانه‌ای داشته باشد.