خبر یک- شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران- پوریا ناظمی:
ممنون از نظر لطف و توجه شما به مطلبی که در جام جم نوشته بودم. نکته ای که مطرح کردید نکته مهمی است که حتما به شکل توضیحی مفصل در سایتم آن را توضیح می دهم و سعی م می کنم در جام جم نیز آن را باز کنم. من به هیچ وجه قصد تقلیل جایگاه روابط عمومی ها را ندارم. نهاد روابط عمومی یکی از مهمترین ابزارهای موجود در جامعه است. در حوزه علم بسیاری از روزنامه نگاران حرفه ای بخشی از فعالیت خود را به کار در روابط عمومی ها اختصاص می دهند و اصولا یکی از مهم ترین روش های ارتباط با جامعه علمی از طریق روابط عمومی ها است. ما از بیانیه های خبری آنها، امکانات و روابط آنها و همچنین سایر خدمات آنها از جمله سمینار ها و کنفرانس ها استفاده می کنیم و اولین پل ارتباطی با یک سازمان در یک حوزه خاص روابط عمومی است و همچنین نظر نهایی و رسمی یک سازمان را نیز از آنها جویا می شویم.
من شخصا نیز مدتی در سمت مسوول روابط عمومی انجمن نجوم ایران - شاخه آماتوری و برخی موارد دیگر فعالیت کرده ام. موضوع اصلی این است که اگرچه روابط عمومی ها نوعی رسانه به شمار می آیند اما به هیچ وجه در جهان رسانه های علمی نمی توان روابط عمومی را رسانه ای مستقل دانست. تمام بحث بر سر همین موضوع است. بر اساس تعاریف موجود روابط عمومی وظیفه مدیریت جریان اطلاعات از سازمان متبوع خود به سوی افکار عمومی را بر عهده دارد و همینطور مسولیت رویدادها و تولیدات و خدماتی است که منافع مشترک مشتریان و مخاطبان و سازمان خود را تامین می کند. همین مساله باعث می شود در سازمان های علمی خروجی روابط عمومی - در عین اینکه درست، دقیق و صادقانه است الزاما بازتاب دهنده همه داستان نباشد. به خصوص در هنگامی که داستانی با چالش و اختلاف نظر همراه است.
دیدگاه روابط عمومی با تاکید به بخش های اثباتی داستان منتشر می شود. چندی پیش اخترشناسان سیاره ای فراخورشیدی را در بنیاد کارنگی کشف کردند که حدس می زدند زمین مانند است. همه بیانیه های رسیمی روابط عمومی شامل اطلاعات درست، توضیح دقیق روش کشف، مشخصات و ... بود اما هیچ نشانه ای از بحث اختلاف ها در آن نبود. این طبیعی و قابل درک هم هست. اگر یک دانشمندی مطلبی را برای انتشار دراختیار روابط عمومی قرار می دهد می تواند تذکر دهد که بخش هایی از آن به صلاح نیست منتشر شوند. اما روزنامه نگاری مستقل وظیفه دارد اتفاقا بخش های روایت نشده وغیر رسمی داستان را نیز روایت کند. دانشمند کارمند یک مرکز تحقیقاتی می تواند از روابط عمومی اش بخواهد بخشی از داده ها ناقص یا نقاط ضعف در روش تحقیق را با اشاره کمتری منتشر کرده و یا اصلا منتشر نکند (چون در غیر اینصورت منافع آن سازمان در خطر قرار می گیرد) اما روزنامه نگار علمی مستقل باید همین بحث ها را دنبال کند و می تواند به دانشمند بگویید شما نمی توانید برای من حد و مرز مشخص کنید. هیچ شکی در اهمیت نهاد روابط عمومی د رهمیه زمینه ها و خصوصا در زمینه علم وجود ندارد اما روزنامه نگار علمی برای اینکه متهم به یک جانبه نگری نشود و بتواند از داستانش دفاع کند باید به منابع دیگر تکیه کند و از چهارچوب هایی که دانشمندان و یا مدیران یک موسسه می توانند پیش پای روابط عمومی خود بگذارند بیرون برود. با سپاس فراوان

 - روزنامه نگاری علمی یعنی چه؟

- چشم ها را باید شست، طور دیگر باید دید