شبکه اطلاع‌رسانی روابط‌عمومی ایران (شارا)-|| انجمن های علمی نهادهای های مدنی هستند که برای کمک به توسعه علمی و عملی و مهارت افزایی و تولید دانش و حمایت حرفه ای و منطقی از حقوق یک صنف و فعالان آن عرصه حضور و ظهور پیدا می کنند، شکل گیری و ایجاد یک انجمن علمی به عنوان یک نهاد غیر انتفاعی که اساسنامه مصوب آن به واسطه محدودیت مشخص برای امکان درآمد و هزینه همواره یک چالش جدی برای تحقق اهداف و برنامه های در پیش روی انجمن قرار می دهد، دشواری مسیر، این نهاد مدنی را در آغاز فعالیت و ادامه حیات به مراتب در شرایط سخت و سخت تر قرار می دهد.

زمانی سختی این راه بیشتر و بیشتر می شود که از حداقل حمایت های مورد نیاز از سوی دولت و بخش خصوصی محروم باشد بنابراین اگر انجمن های روابط‌عمومی در یک مقطع زمانی برابر ضرورت و نیاز و با دست خالی و بی پشتوانه شکل گرفت چیزی جز عشق و علاقه و تعهد و تعصب حرفه ای نبوده است اما از اینکه نتوانسته است مسیر رو به رشد و شرایط مطلوبی را رقم بزند خود قصه دیگری است.

اما واقعیت امر این است که بی تردید انجمن های روابط‌عمومی محصول و نتیجه شکل گیری و فعالیت روابط‌عمومی ها در ایرانند همانگونه که نهاد روابط‌عمومی پس از سالها استقرار در سازمانهای دولتی و انتقال این تجربه به سایر بخش های اقتصادی، فراز و فرود های بسیاری را طی کرده است و علیرغم اتفاقات مهم در این عرصه از ایجاد دانشگاههای رشته ارتباطات و روزنامه نگاری و بعد ها رشته روابط‌عمومی به صورت دولتی، دانشگاهای آزاد و علمی کاربردی و دوره های آموزشی تا تالیف و تدوین و ترجمه کتاب و تولید مقالات و پژوهش های دانشگاهی و پایان نامه ها در مقاطع مختلف تحصیلی و برگزاری همایش ها و سمینار های تخصصی، هنوز نتوانسته است به جایگاه مشخص و از یک ضرب آهنگ رو به رشد برخوردار شود.

 مسلما با آسیب شناسی وتحلیل از وضع موجود می توان رفتار غیر حرفه ای و سلیقه ای در نحوه برخورد و انتظار غیر منطقی از روابط‌عمومی ها در بخش دولتی توام با انتصاب و بکار گماری مدیران کار نابلد روابط‌عمومی در وزارتخانه ها و سازمان ها و نهاد ها، باعث گردیده تا شاهد افول جدی وناکارامدی روابط‌عمومی ها باشیم ، بنابراین نباید تعجب کرد که آثار و پیامد این فعل و انفعالات رد پایش به انجمن کشیده شود و شاهد بی اخلاقی و بی احترامی و توهین نسبت به یکدیگر باشیم.

نباید فراموش کنیم که کنار همه تغیرات سرسام آور در تکنولوژی و فناوری و تحولات جدی و بی وقفه در کسب و کار ها از جمله روابط‌عمومی، هنوز مهمترین سرمایه و دارئی در کنار سایر عامل و سرمایه ها، سرمایه انسانی است و این سرمایه بی بدیل به واسطه دارابودن سرمایه فکری و دانش و خلاقیت و نوآوری به عنوان مزیت رقابتی و ویژگی منحصر به فرد قلمداد می گردد. مضاف بر اینکه تجربه به عنوان علم عملی شده و ویژگی منحصر به فرد برای کارایی، اثر بخشی و بهروری محسوب می گرددکه این دارایی به واسطه دانایی وتوانایی برخواسته از گذر سرمایه ای به نام زمان تجلی پیدا می کند.

بنابراین نیاییم با لجبازی‌های کودکانه، حب و بغض‌های شخصی، علاقه به قدرتمند شدن و دیده شدن، منافع شخصی و خودخواهی، چشم بر حقایق بپوشیم و به جای نقد منصفانه و کارشناسانه و ارایه راهکارهای کاربردی همدیگر را تخریب کنیم.

به قول شاعر هرچه بگندد نمکش می زنند
وای به روزی که بگندد نمک