شبکه اطلاع‌رسانی روابط‌عمومی ایران (شارا)-|| برخی مدیران می پندارند بدون روابط‌عمومی‌ خود و مجموعه تحت امرشان می توانند گلیم شأن را از اب بیرون بکشند و این می شود وقتی به مشکلی برخورد می کنند انتظار دارند روابط‌عمومی‌ حلال مشکل آنان شود.

بی تردید نگاه تردید آمیز به روابط‌عمومی‌ و نادیده انگاشتن آن در بسیاری از موارد سبب می شود روابط‌عمومی‌ منفعل و کارایی خود را از دست بدهد.

این دست مدیران که علاقه و اعتقادی به روابط‌عمومی‌ ندارند در بزنگاه ها خود را بی پناه می ببینند و می خواهند آب از جوی رفته را بازگردانند. ‌

شاید این حرف و سخن کلی و بدون مصداق باشد، اما در دستگاهای دولتی و خصوصی هستند مدیرانی که روابط‌عمومی‌ را از دایره مشورت خارج کرده و یا به خود سانسوری وا می دارند.

اینان این پل ارتباطی اطمینان بخش میان خود، رسانه ها و مردم را قطع کرده و حاضرند به تنهایی از پس مسأله بر آیند که این تقریبا ناشدنی و ناممکن است.

روابط‌عمومی‌ چشم، گوش و زبان سازمان است و این نقش بی بدیل تنها برای روابط‌عمومی‌ تعریف شده و جایگزین و ما به ازایی نداشته و ندارد.

هستند مدیرانی که روابط‌عمومی‌ را فقط در آینه برگزاری یک مراسم می بینند و با کنار نهادن سایر وظایف روابط‌عمومی‌ آن را در مجموعه سازمانی به اصطلاح خلع سلاح می کنند.

روابط‌عمومی‌ هر چه باشد باز هم می تواند در بزنگاه ها گره از مشکل و معضلی سازمان باز کند به شرط آنکه نقش حیاتی و ممتاز روابط‌عمومی‌ محترم شمرده شود.

جایگاه رفیع روابط‌عمومی‌ زمانی پر رنگ جلوه می کند که آن را امینی صادق و پویا فرض نموده تا نشاط و سر زندگی در سازمان موج زند.

روابط‌عمومی‌ چشم بیدار و آگاه سازمان در طول سال از اولین روز تا آخرین روز سال بوده و اوست که می تواند چهره سازمان را در میان رسانه ها و افکار عمومی جلا بخشد و نگذارد خدشه یی به سازمان وارد شود.

این روابط‌عمومی‌ است که می تواند سبب ارتقا، بالندگی و اعتماد جامعه نسبت به سازمان گشته و از خود یک چهره کاریزماتیک بجای گذارد.

مدیران می بایست همواره دست نیاز بسوی روابط‌عمومی‌ دراز نموده تا هدایتگری مطمئن در روزهای سخت آنان باشد که طوفان حوادث نتواند آن را به بحران بکشاند.