شبکه اطلاع‌رسانی روابط‌عمومی ایران (شارا)-|| رسانه‌های سیاسی جدید اشکالی از ارتباط هستند که تولید، انتشار و تبادل محتوای سیاسی را در بسترها و درون شبکه‌هایی که تعامل و همکاری را در خود جای می‌دهند، تسهیل می‌کنند. آنها در طول سه دهه گذشته به سرعت تکامل یافته اند، و همچنان به روش های بدیع، گاهی اوقات پیش بینی نشده، توسعه می یابند. رسانه‌های جدید پیامدهای گسترده ای برای حکومت دموکراتیک و عملکردهای سیاسی دارند. آنها شیوه های عملکرد نهادهای دولتی و ارتباط رهبران سیاسی را به شدت تغییر داده اند. آنها سیستم رسانه‌های سیاسی را متحول و نقش روزنامه نگاران را بازتعریف کرده اند. آنها شیوه رقابت در انتخابات و نحوه مشارکت شهروندان در سیاست را دوباره تعریف کرده اند.

ظهور رسانه‌های جدید سیستم رسانه‌های سیاسی را پیچیده کرده است. رسانه‌های قدیمی متشکل از مؤسسات رسانه‌های جمعی مستقر پیش از اینترنت، مانند روزنامه‌ها، نمایش‌های رادیویی و برنامه‌های خبری تلویزیونی، با رسانه‌های جدیدی که حاصل نوآوری‌های فناوری هستند، همزیستی دارند. در حالی که رسانه‌های قدیمی قالب‌های نسبتاً پایداری را حفظ می‌کنند، انبوه رسانه‌های جدید، که شامل وب‌سایت‌ها، وبلاگ‌ها، پلتفرم‌های اشتراک‌گذاری ویدیو، برنامه‌های دیجیتال و رسانه‌های اجتماعی است، به طور مداوم به روش‌های نوآورانه در حال گسترش هستند.

رسانه‌های جدید می‌توانند اطلاعات را مستقیماً بدون دخالت سردبیران یا دروازه‌بان‌های سازمانی به افراد منتقل کنند. بنابراین، رسانه‌های جدید سطح فزاینده ای از بی ثباتی و غیرقابل پیش بینی را در فرآیند ارتباطات سیاسی وارد کرده اند.

رابطه بین رسانه‌های قدیمی و رسانه‌های جدید همزیستی است. رسانه‌های قدیمی رسانه‌های جدید را در استراتژی های گزارش دهی خود گنجانده اند. آنها مطالب را در مجموعه ای از پلت فرم های ارتباطی قدیمی و جدید توزیع می‌کنند. آنها برای پاسخگویی به تقاضای روزافزون برای محتوا به منابع رسانه ای جدید متکی هستند. علیرغم رقابت رسانه‌های جدید، مخاطبان رسانه‌های سنتی قوی باقی می‌مانند، حتی اگر مانند گذشته قدرتمند نباشند. تعداد خوانندگان نسخه چاپی نیویورک تایمز و بینندگان برنامه های خبری شبکه های شبانه بسیار بیشتر از کسانی است که به محبوب ترین وب سایت های خبری سیاسی دسترسی دارند (Wired Staff, 2017). اخبار تلویزیون کابلی و شبکه منابع اصلی اطلاعات سیاسی برای افراد بالای سی سال باقی مانده است (میچل و هولکام، 2016). در نتیجه، رسانه‌های جدید برای به دست آوردن مشروعیت و محبوبیت محتوای خود به همتایان قدیمی خود متکی هستند.

در حالت ایده‌آل، رسانه‌ها چندین نقش اساسی را در یک جامعه دموکراتیک ایفا می‌کنند. هدف اصلی آنها اطلاع‌رسانی به مردم و ارایه اطلاعات مورد نیاز به شهروندان برای اتخاذ تصمیمات متفکرانه در مورد رهبری و خط مشی‌هاست.

تنوع محتوایی که توسط رسانه‌های جدید منتشر می‌شود، فرصت‌هایی مانند توانایی شنیدن صدای بیشتر را ایجاد کرده است.

دیانا اوون، دانشگاه جورج تاون، واشنگتن دی سی، ایالات متحده آمریکا