شبکه اطلاع‌رسانی روابط‌عمومی ایران (شارا)-|| در جریان اعتراضات اخیر یکی از صداهایی که به گوش می‌رسد صدای «گفت‌وگو» به عنوان راه‌حل اختلافات و اعتراضات است. اما در عین حال صداهای مخالفت با گفت‌وگو نیز به گوش می‌رسد. به نظر می‌رسد اصرار برخی عناصر بر دیر شدن زمان گفت‌وگو و انسداد باب گفت‌وگو نه تنها مشکلی را حل نمی‌کند بلکه بر مشکلات موجود خواهد افزود، چرا که نتیجه اجتماعات و اعتراضات و حتی جنگ‌های خونین در نهایت به گفت‌وگو ختم می‌شود و طرف‌های دعوا برای حل مسائل و مشکلات فی مابین دور یک میز می‌نشینند و باهم گفت‌وگو می‌کنند.

در طول تاریخ و در دوران معاصر، دولت‌هایی را می‌شناسیم که در سخت‌ترین شرایط باب گفت‌وگو را بین خود باز نگه داشته‌اند و حتی خط ارتباطی ویژه‌ای برای گفت‌وگو اختصاص داده‌اند. به عنوان نمونه خط ویژه ارتباط بین دولتین ایالات متحده امریکا و اتحاد جماهیر شوروی را همگان به یاد دارند و نیز وقتی اخبار جنگ جاری روسیه و اوکراین را دنبال می‌کنیم، می‌بینیم همزمان با تک و پاتک نظامیان در میدان، دیپلمات‌ها در حال مذاکره هستند.

و جالب اینکه در جریان اعتراضات اخیر که در مواردی به اغتشاش، تخریب، هتک حرمت نسبت به مقدسات انجامید و دولت امریکا از معترضان اعلام حمایت کرد، شاهد نتیجه مذاکرات بین دیپلمات‌های دو کشور بودیم که نتیجه آن آزادی زندانیان دوطرف و آزاد شدن بخشی از دارایی‌های ایران شد. بنابراین در کنار هیجانات و شعارهای تند و تیز میدان، باید باب گفت‌وگو بین مقامات حکومتی از یک سو و فعالان سیاسی، احزاب، تشکل‌های مردمی و شخصیت‌های علمی در سوی دیگر باز باشد.

البته جای خرسندی است که در جریان وقایع اخیر شاهد بیانیه‌ها و حتی شعارهای دانشجویی در دعوت به گفت‌وگو بودیم که نمونه آن بیانیه آیت‌الله سید حسن خمینی است که راه‌حل مسائل کشور را گفت‌وگو اعلام کرده‌اند و نیز نشست استادان دانشگاه تهران گام خوبی است که در صورت تداوم و تعمیق می‌تواند در جهت حل اختلافات موثر باشد.

اگر بزرگان جامعه به جای دعوا و گروکشی از تریبون‌ها به صورت رودررو باهم سخن بگویند جوانان و نوجوانان نیز ادب گفت‌وگو را خواهند آموخت. همچنین از برنامه‌های گفت‌وگو محور سیمای جمهوری اسلامی می‌توان به عنوان گام کوچکی در این چارچوب یاد کرد به شرط آنکه مقطعی نباشد و فقط در یک شبکه خلاصه نشود. درست است که هرچه دیرتر دور میز گفت‌وگو بنشینیم، کار سخت‌تر می‌شود اما فراموش نکنیم هرجا فرصت گفت‌وگو را از خودمان دریغ کردیم راه را برای تنازعات و درگیری‌های سخت‌تر باز کردیم و به جای بذر امید تخم کینه در دل‌ها کاشتیم.

نگارنده که از پاییز 1395، همراه با اعضای فراکسیون امید و برخی اعضای سایر فراکسیون‌ها، طرح گفت‌وگوی ملی را در مجلس دهم مطرح کرده و برای تحقق آن با ده‌ها نفر از عناصر موثر جریان‌های مختلف دیدار و گفت‌وگو کردم یک بار دیگر همگان را به «گفت‌وگوی ملی» بدون هر گونه پیش‌شرط دعوت می‌کنم و از مقامات مسوول برای تحقق آن استمداد می‌طلبم و از دانشگاهیان و حوزویان برای پیش‌قدم شدن در این زمینه طلب یاری می‌کنم.

منبع: روزنامه اعتماد
1401/07/16