شبکه اطلاع‌رسانی روابط‌عمومی ایران (شارا)-|| رشد و کمال انسان در گرو شناخت واقعیت ها و درک و فهم مشترک از آنهاست. آدمی در پرتو شناخت و درک مشترک، راه بهره برداری از امکانات و نیروهای درونی خود و جهان را می آموزد و زندگی را بر اصول واقعی و منطقی استوار می کند.

درک و فهم مشترک یکی از عوامل مهم رشد و تکامل فرد و جامعه است. پیشرفت فردی و اجتماعی در سایة شناخت نقاط قوت و ضعف و تلاش برای زدودن نواقص و کاستی‌ها و رسیدن به درک و فهم مشترک امکان‌پذیر است. این شناخت باید هم در خود فرد و هم نسبت به دیگران باشد، یعنی با دیگران درباره مسائل مختلف به درک و فهم مشترکی برسد.

راننده تاکسی که بیشتر از کرایه مصوب، درخواست کرایه می کند.

میوه فروشی که بیشتر از درخواست مشتری، پاکت میوه او را پر می کند.

موجری که بدون توجه به درآمد مستاجر کرایه را 100 درصد افزایش می دهد.

وکیلی که بدون توجه به تعهدات حرفه ای و اخلاقی خود، درخواست های نامتعارف از موکل خود می کند.

قاضی که در دادرسی و اجرای حکم کوتاهی می کند.

معلمی که سر کلاس مدرسه خوب درس نمی دهد تا دانش آموز مجبور شود به کلاس خصوصی او برود.

کارمند بانک، نانوا و... که کار آشنایان خود را خارج از نوبت انجام می دهند.

استاد دانشگاهی که بدون توجه به پیشرفت های علمی روز دنیا هر سال از روی یک جزوه ثابت تدریس می کند و جالب تر اینکه مقالات علمی و پژوهشی دانشجویان را به نام خود چاپ می کند.

دانشجویانی که زحمت پژوهش کردن را به خود نمی دهند، پایان نامه کپی شده می خرند و برای اخذ مدرک ارائه می کنند.

پزشکی که فقط به فکر پول است نه درمان بیمار؛ بنابراین بیمار را در بیمارستان درمان نمی کند تا به مطب خصوصی او مراجعه کند و جیب او را خالی کند.

مدیر مدرسه به جای مدیریت امور آموزشی و پرورشی مدرسه؛ کارپرداز مدرسه شده و برای رفع مشکلات مدرسه همیشه دست به دامن اولیای دانش آموزان است.

معلم به جای دانش افزایی و افزایش سطح علمی و اثربخشی خود، بدنبال شغل دوم و گاهی سوم است تا بتواند هزینه های زندگی خود را مدیریت کند.

کاسبی که نصف اجناس مغازه اش را در پیاده رو چیده و مکانیکی که هر روز ماشینی را در پیاده رو پارک می کند تا مردم مجبور شوند از داخل خیابان عبور کنند.

کارمند اداره، وسط ساعت کاری یا صبحانه میل می کند، یا به ناهار و... می رود و یا همزمان با مراجعه ارباب رجوع کانال های فضای مجازی اش را چک می کند.

تکریم ارباب و رجوع در دستگاه ها و سازمانها فقط یک شعار است، مانند شعار شایسته سالاری که هیچ وقت عملی نشد....

بساز و بفروشی که تا چشم کارفرمایش را دور می بیند، مصالح ساختمانی نامرغوب به کار می برد بدون توجه به نحیب وجدان خود و فاجعه ای که بعداً رخ خواهد داد....

رانندگی ما در جهان بی نظیر است در یک خیابان سه بانده، پنج ردیف ماشین حرکت می کنند تا جایی که این نوع رانندگی باعث تعجب خبرنگار زن آلمانی در ایران شده بود که می گفت:«با وجود سه باند خط کشی شده در خیابان، چطور پنج ردیف ماشین حرکت می کنند»....

کارمند بازنشسته یک دستگاه و یا سازمان بدنبال راه چاره ای است که بعد از بازنشستگی باز هم در آن دستگاه بماند و کار کند چون نتوانسته ایم زندگی او را تامین کنیم که سر بازنشستگی و پیری به فکر کار دیگری برای امرار معاش نباشد...
برخی از مسؤلان که به جای حل مشکلات مردم، فقط شعار می دهند و از عمل خبری نیست....

نداشتن درک درست از مدیریت زمان، نه به موقع در جلسات شرکت می کنیم و نه به موقع آنرا برگزار می کنیم و نه زمانی که به ما داده اند رعایت می کنیم، بعد به جای بررسی جوانب یک موضوع، فقط انتقاد می کنیم نه پیشنهادی، نه راهکاری، نه استراتژی مشخصی و... در ارائه مطالب مان... بعد انتظار داریم مشکلاتمان حل شود(ارزشی برای وقت دیگران هم قائل نیستیم)....

همه اینها شب وقتی به خانه می روند، هنگامی که فضای مجازی را چک می کنند از فساد، رانت، بی عدالتی، بی قانونی، بی نظمی، تبعیض، گرانی، عدم اجرای قانون و... سخن می گویند و پست های روشنفکری را لایک می کنند، همه هم در ستایش از نظم و قانونمداری و معمولا از کشورهای غربی هم یک خاطره دارند اما وقتی نوبت خودشان می رسد، آنچه خود می خواهند عمل می کنند.

دست به انتقادمان عالی ولی در ارائه راهکار مناسب و عملیاتی درمانده ایم... چون عادت نکرده ایم همه چیز را با هم ببینیم و تجزیه و تحلیل کنیم، عادت کرده ایم فقط عیب ها را ببینیم نه حسن ها را(زیبا ببینیم و زیبا نقد کنیم).
همه به نوعی مشغول کلاه گذاشتن سر همدیگر هستیم و بعد منتظریم یکی بیاید، این وضع را سروسامان دهد.

... کجای کار ما اشتباه بوده است که همیشه در برخورد با دیگران خود را طلبکار می دانیم، ما هم در این جامعه زندگی می کنیم و نسبت به دیگران وظایفی داریم؟ چرا وظایف خود را در قبال مردم جامعه از یاد برده ایم....

وجود فهم و درک مشترک نسبت به مسائل مختلف جامعه، باعث بوجود آمدن هدف و مسیر مشترک برای توسعه و پیشرفت آن جامعه می شود.

انسان در میدان زندگی مانند بازیگری است که در ارائه بازی خود همه جنبه های مثبت و منفی را با هم می بیند و اجرای نقش می کند...(گاهی لازم است بخندیم، گاهی لازم است گریه کنیم، گاهی لازم است سکوت کنیم، گاهی هم لازم است فریاد بزنیم و... ولی گاهی هم مهم ترین حربه در این میان سکوت است؛ به قول معروف، سکوت بلندترین فریادی است که همه آنرا درک می کنند) باید قبل از انتقاد کردن به نوع کردار و رفتار دیگران به خودمان برسیم. ‎‌‌‌‌‌‎‌‌‎‌‌

قبل از هر کاری باید از خود سؤال کنیم ما برای مردم جامعه ای که در آن زندگی می کنیم، چکار کرده ایم؟ آیا وظیفه خود را در قبال جامعه انجام داده ایم؟ آیا ما توانسته ایم باری از روی دوش مردم برداریم یا باری به آن اضافه کرده ایم.

فهم مشترک، راز طلایی یک ارتباط موثر و رو به تکامل و توسعه است، این موضوع یکی از گم شده های جامعه کنونی است که لازم است برای پیدا کردن و ساختن دوباره آن همه با هم و در کنار هم باشیم تا به یک فهم و درک مشترک در مورد مسائل، موضوعات و... گوناگون برسیم...

آیا این مسائل ارزش اندیشه کردن و رسیدن به یک راهکار مناسب و تفاهم همه جانبه ندارد؟ بیایید در کنار همدیگر تلاش کنیم مسائل ریز و کوچک جامعه را حل کنیم تا به طبع آن مسائل بزرگ هم حل شود....

انتقاد سازنده و به جا همیشه راه های جدیدی را برای افراد مختلف هویدا می کند که قبلا به آن فکر نکرده اند.

نقد کننده آگاه، توانمند، دانا و دلسوز نگاهی سیاه و یا سپید ندارد، او توامان نکات مثبت و منفی هر کاری را می بیند و آنها را بررسی می کند. نقادی و ارزیابی به معنای تحقیر و نابود کردن دستاوردهای یک اثر نیست بلکه انتقاد با هدف اصلاح و ترمیم است که کمک می کند یک اثر پخته، تاثیرگذارتر و اثربخش تر شود.

مهم ترین عامل عدم دستیابی به فهم و درک مشترک در جامعه، سیاست زده کردن آن جامعه است، تا جایی که سیاست زده کردن مسائل مختلف اجتماعی سبب ایجاد بن بست برای فهم و درک مشترک می شود بنابراین نباید همه مسائل را به مشکلات و حوزه سیاست وصل کرد، هر موضوعی باید در مکان و موقعیت خودش بررسی و عوامل بوجود آورند آن را پیدا و رفع کرد.

راه برون رفت از این وضعیت گفت و گو و تعامل و مفاهمه با همدیگر است، وقتی در یک جامعه ای رفتار مختلف درباره یک موضوعی وجود دارد، باید با تکیه بر گفت و گو و ایجاد درک مشترک در جهت همزیستی توام با آرامش رفتار کنیم چون هیچ راهی جز همزیستی و ارتباط و تعامل انسانی به اصطلاح گفتمان وجود ندارد.

منظور از گفتمان یعنی بحث و گفت و گو کردن، تجزیه و تحلیل مسائل اجتماعی و نوشتن جهت دست یافتن به یک منطق و اصول علمی مورد وفاق همه است در این باره باید از موضوعات ساده و آسان و مورد پذیریش همه شروع کرد که در جامعه تنش و چالش ایجاد نکند.

«موثر بیندیشیم و آگاهانه عمل کنیم تا زمینه توسعه و پیشرفت کشور فراهم شود».