شبکه اطلاع‌رسانی روابط‌عمومی ایران (شارا)-|| روابط‌عمومی یک شغل اداری نیست بلکه یک شوق اداری است، تمامی فعالانی که در این حوزه با عشق، شور و نشاط، بهره‌گیری از تکنولوژی روز و ایده‌های نو و همچنین تزریق هنر و تفکر خلاق گام برمی‌دارند و روح آنان با ایستایی و سکون منافات دارد.

قرار دادن روابط عمومی ها در زیر مجموعه حوزه ریاست برخی سازمان ها و ادارات ، ظلم نابخشودنی روابط عمومی قلمداد می شود.

روابط عمومی به عنوان چشم بینا و پل ارتباطی مناسب بین مردم و سازمان ها، این مجموعه را به جایگاه واقعی خود می رساند اما آنچه امروز در عصر ارتباطات در بریخی سازما نها و ادارات کشورو به تبع آن در استانها شاهد هستیم این است که برخی مجموعه های روابط عمومی در پستوی زیرزمینی ادارات و سازمان ها قرار گرفته که این امر با تعاریف و ساختار آن همخوانی ندارد.

افرادی که روابط عمومی ها مشغول به فعالیت هستند معمولا افرادی کاردان و کاریزما بوده و با چارچوب و اهداف آن سازمان آشنایی کامل دارند اما با تغییر و تحولات مدیریتی بیشتر انان سرگردان هر کدام جذب واحدی دیگر می شوند.

شاهکار جالبی که در حق روابط عمومی ها شکل گرفته ، حذف عنوان مدیریتی آنها و انتقال به زیر مجموعه حوزه دفتر ریاست است و هر مدیری که در مسند آن سازمان یا نهاد قرار می گیرد افراد مورد اعتماد خود که بیشتر آنان جدایی از مدرک تحصیلی با ساختار اصولی و حرفه ای روابط عمومی کاملاً بیگانه هستند یه کار گرفته می شوند. به طوری که روابط عمومی به عنوان بازوی قوی مدیران در این وانفسا همه چیز از دید روابط عمومی ها مخفی می ماند زیرا این افراد دور خود حصاری کشیده اند که همه چیز از دید دیگران پنهان باشد به طوری که افراد متخصص روابط عمومی در آن سازمان به عنوان نیروی خنثی یا شاید در حد بنر چسبان قلمداد شوند.

در تعاریف روابط عمومی که به ۶۰ مورد می رسد اصول روابط عمومی در ادارات و سازمان ها به عنوان حلقه واسط بین مردم و مدیران دستگاه های اداری و ارتباط مستمر با کارکنان مدیریتی و به روز رسانی سامانه ها و پایگاه های اطلاع رسانی آن سازمان اشاره شده که خلاف این موارد موجب می شود روابط عمومی ها به روز مرگی برسد که جا دارد همه دلسوزان و مدیران دستگاهای دولتی پای کار بیایند و روابط عمومی را از مرگ تدریجی نجات دهند.

جمشید ضرابی کارشناس ارشد روابط عمومی