شبکه اطلاع رسانی روابط‌عمومی ایران (شارا)-|| صبح ­ها که قرار است که خواب را بیدار کنیم قاعده بازی را همان پگاه به هم ریخته ­ایم. فراموشی را در بستر جا می ­گذاریم. یعنی روابط­ مان را با جهانی که سیاست نمی ­داند، حرص نمی ­زند، از اسب نمی ­افتد، گرانی پیش رو ندارد و از گرسنگی نمی­ میرد، به کلی بهم زده­ ایم.

رابطه ما با خواب، یک سویه است. ما در سفر خواب، هزار سیاره را بی هیچ مانعی طی می­ کنیم. روی آبی­ ترین نقطه همه دریاها راه می­ رویم و در هیچ چاهی دفن نمی­ شویم. ما با خواب رابطه ­ای غبطه ­انگیز و ناباورانه داریم. هر دو از هم راضی هستیم حتی وقتی در کابوس می ­غلتیم و از ترس به بیداری می­ رسیم دلواپس کابوس ­ها خود را دلداری می­ دهیم تا دوباره آرام و قرار بگیریم و خواب ناتمام را تمام کنیم.

همه مشکل در بیداری است. در بیداری، رابطه ­ها مکدر، مخدوش، شکننده و بیمار می­ شوند. حتی با پرنده، با درخت و دریا هم نمی­ توانیم ارتباطی متعادل و متوازن داشته باشیم. پرنده از آسمان خیال مان می ­گریزد، درخت خود را به پاییز می ­رساند و دریا بی ترحم، سرمان را زیر آب می ­کند.

میانه ما و آدم­ ها، ما و دیگران، در بدیهی­ ترین و طبیعی ­ترین مناسبات: پدر و فرزندی، زن و شوهری و بعد کارمندی و مدیری و بعد مدیر و ارباب رجوع ...

فکر می ­کنید. کجای کاریم؟ جای اول! وقتی با دار و درخت و خیابان و اتوبوس و پاسبان، رابطه متعادل و متوازنی نداریم، دار و درخت را هیزم می کنیم، خیابان را زباله ­دانی و اتوبوس را بی­ قواره، می­ شود قبول کرد من و شما، ما و شما ارتباطی متین و مؤثر داشته باشیم؟ فکر نمی­ کنم!

حالا اینکه روابط عمومی­ ها باید بستر مناسب، ملایم، رام و آرام مناسبات باشند، کمی شک دارم. وقتی من با فرزندم رابطه حسنه ­ای ندارم، با همسایه، با دوست، با برادر با همکار و غیره و غیره و غیره هم، این همه انتظار از روابط عمومی ­ها در جامعه­ ای که روابط نامتعادل است. بنابراین اجازه بدهید وارد حوزه و حیطه وظایف و نقش روابط‌عمومی‌ها نشوم. اجازه دهید، تنها بگویم برای مناسب هم بودن، برای ایجاد روابط مناسب، شایسته و خردمندانه باید به تصحیح همه روابط پرداخت. نه فقط روابط‌عمومی و روابط‌عمومی‌ها.

وقتی یک فصل خواب خوش در این روز و روزگار را از خود دریغ می­ کنیم چه انتظاری از بیداری داریم؟