شبکه اطلاع‌رسانی روابط‌عمومی ایران (شارا)-|| اجازه دهید به عنوان پیش درآمد این یادداشت کوتاه؛ قدری به بیان ارتباط و تبیین سه اصطلاح مهم: عدالت اجتماعی؛ توسعه متوازن و توسعه پایدار بپردازیم. احتمالا شما هم موافق هستید که شرط اصلی تحقق توسعه پایدار؛ رسیدن به عدالت اجتماعی از مسیر توسعه متوازن است.

به عبارت دیگر؛ هر گاه توسعه متوازن محقق شود می‌توان به عدالت اجتماعی و از آنجا به توسعه پایدار رسید. اما توسعه متوازن چیست؟ جهت ارائه تعریف عملیاتی و برای درک بهتر این مفهوم؛ مثال کشور کره جنوبی را میزنم. اگر کره جنوبی؛ ماشین؛ موبایل؛ تلویزیون و... به دنیا صادر می‌کند؛ شاهد هستیم که مثلا فوتبال و ورزش کشتی آن هم به مسابقات جهانی راه پیدا می‌کنند؛ در حالی‌که کشور کره جنوبی اساسا؛ نه سرزمین فوتبال است و نه مهد کشتی. به دیگر سخن؛ کره جنوبی برای نیل به توسعه پایدار؛ تمام ارکان و جنبه ها و منابع کشور را بصورت جمعی و متوازن و متحد با هم به پیش برده است.

یعنی فرهنگ و سیاست و اقتصاد و ورزش و... به گونه ای عقلایی و سازمان یافته و هدفمند؛ در جهت نیل به نقطه هم پایانی که همانا توسعه پایدار است حرکت و عمل نمایند. وقتی در اثر توسعه متوازن؛ همه ارکان کشور اعم از مردم و سرمایه اجتماعی؛ منابع؛ ذخایر؛ مدیریت و... متحدانه بکار گرفته شوند؛ آنوقت هر کس و هر استعدادی و هر پتانسیلی فرصت ظهور و بروز و نقش آفرینی پیدا خواهد کرد و در این میان علاوه بر ایجاد هم افزایی؛ ارزش افزوده نیز نصیب همگان می‌شود و بدین شکل عدالت

توسعه متوازن اجتماعی محقق می‌گردد. عدالت اجتماعی یعنی هر کس به تناسب نقش؛ جایگاه؛ فعالیت و عملکرد خویش؛ از منابع؛ مواهب و امکانات کشور بطور عادلانه و منصفانه تا حد لازم و کافی برخوردار باشد.

حال نقش روابط عمومی در این میان چیست؟

روابط عمومی به عنوان یک پل ارتباطی میان مردم و سازمان؛ می‌تواند با جلب آراء و اندیشه ها و مشارکت عمومی؛ به گونه ای هنرمندانه از تمامی ظرفیت‌های فردی و اجتماعی ذیربط (روابط عمومی هر سازمان به تناسب نوع وظیفه و ماموریت خود) استفاده کرده و سرمایه اجتماعی را در راستای تقویت میزان و سطح اعتماد و مشارکت ارتقاء دهد. این اتفاق باعث میشود به شکل هماهنگ؛ شاهد حرکت تمام ارکان کشور در یک مسیر واحد که همانا تحقق توسعه پایدار است باشیم. روابط عمومی ها دو ویژگی مهم دارند که هم خوب است و هم شاید بد. اول اینکه کار روابط عمومی خط کش بردار نیست. یعنی نمی‌توان گفت که وظیفه روابط عمومی انجام کارها از 1 تا 10 میباشد و تمام.

دوم اینکه کار روابط عمومی ساعت بردار نیست. یعنی نمی‌توان گفت که روابط‌عمومی مثل بقیه قسمتها از ساعت 8 تا 4 بعدازظهر باید کار کند و تمام. این دو وضعیت‌؛ صرف نظر از خوب بودن یا بد بودن آن؛ فرصت سازی مهمی را نصیب روابط عمومی ها می‌کند تا همیشه و همه جا نقش آفرین باشند. چنانچه سیستم حکمرانی کشور بخواهد و بتواند در مورد نقش؛ جایگاه و اهمیت روابط عمومی ها؛ به فهم و درک مناسبی برسد؛ می‌شود به روابط عمومی ها به چشم تسهیل کننده و سرعت دهنده در نیل به توسعه پایدار نگریست.

تا چه در نظر آید.