شبکه اطلاع‌رسانی روابط‌عمومی ایران (شارا)-|| از عمر روابط‌عمومی در ایران شش دهه می گذرد و فراز و نشیب های بسیاری در طول زمان به خود دیده و با پوست و گوشت خود لمس کرده است.

روابط‌عمومی ها در ایران از ارکان جدا ناپذیر سازمان ها و دوایر کوچک و بزرگ دولتی بوده و هستند که هر از گاهی دچار نابسامانی هایی می شود.

بعضاً مدیران، روابط‌عمومی را نه برای بسط و گسترش امور سازمانی خود بلکه در وهله نخست کارکرد آن را برای نمایش دادن اقدامات و برنامه های خود می خواهند.

جایی که بتواند معرف مدیر باشد و تابلویی خوش نقش و لعاب برای کارهای مدیریت!

این گونه است که روابط‌عمومی هم تلاش دارد چشم و چراغ مدیر دستگاه و گوش به فرمان او باشد و با رها کردن وظایف ذاتی خود بنگاهی صرفاً تبلیغاتی برای مدیریت ارشد باشد و هر چه او بخواهد و براند را برایش انجام دهد.

یک روابط‌عمومی اصیل و ریشه دار و متخصص با اگاهی از شرایط و وظایف هیچگاه حاضر نیست تریبون یک طرفه مدیر باشد.

او می کوشد نقدها و انتقادات را به گوش مدیر رسانده و بازخورد تصمیم‌های مدیریت را بی کم و کاست به کارکنان و مخاطبان اطلاع دهد.

کدام مدیر دستگاه سازمانی است که بخواهد ساعتی روابط‌عمومی را در خلوت خود پذیرفته و به درد و دل ها و کمبودهای آن گوش فرا دهد و مشکلات عدیده آن را از پیش روی پای او بردارد؟!

امکانات آن را تامین و به نصایح روابط‌عمومی گوش دهد‌!؟

یک روابط‌عمومی موفق، نوگرا با ویژگی های کارکردی خود نقش مدعی العموم را در دستگاه خود ایفا می کند.

برخی مدیران تصور می کنند روابط‌عمومی می بایست همواره سخنگو و بله قربان گوی او باشد در حالیکه مدیر روابط‌عمومی نه تنها برای مدیریت دستگاه بلکه برای کل مجموعه نقش افرین باشد.

سایت های دستگاه ها را بررسی کتید جایی برای درج نقد و انتقاد نیست و همواره اقدامات و عملکرد مدیر دستگاه را نشان می دهد.

این نقیصه بزرگ و لاینحل با گسترش فضای مجازی بیشتر شده و کانال های مجازی که از سوی روابط عمومی ها ایجاد می شود محلی برای تبلیغ عملکرد مدیران شده و جایی برای نقد و انتقاد نیست!

این ضعف مشهود در روابط عمومی و منصوبین مدیریت ارشد دستگاه هیچگاه به بزرگ شدن و پا گرفتن روابط عمومی کمک نخواهد کرد و در وهله نخست باعث دوری و نوعی انزجار مخاطبان می شود!

مدیر روابط عمومی می بایست با تعامل سازنده با مدیریت موجب ترقی و پیشرفت روابط عمومی شده و از این ظرفیت برای رفع نواقص موجود گام بردارد.

فرمایشی بودن و دستوری بودن روابط عمومی نه تنها کمکی به این بخش نخواهد کرد بلکه بنیه روابط عمومی را روز به روز ضعیف تر کرده و آن را خانه نشین خواهد کرد.

امید است مدیران دستگاه ها آزادی عمل بیشتری به روابط عمومی داده و آن را به یک بچه نُنُر و لوس بار نیاورند و جسارت و شجاعت را در کالبد روابط عمومی ها تزریق نمایند تا بتواند در بحران ها و مشکلات عصای دست مدیران باشد.

غلامرضاشمس ناتری کارشناس روابط عمومی