شبکه اطلاع‌رسانی روابط‌عمومی یران (شارا)-|| هر روز حجم عظیمی از اطلاعات؛ فیلم؛ تصاویر و اخبار و... در فضای مجازی برای ما ارسال می‌شوند که ناگزیر از گزینش آنها هستیم. آنهایی را که خیلی خوشمان بیاید و برایمان خیلی جذاب باشند ؛ می‌خوانیم و می‌بینیم و شاید یک یادداشتی (کامنت) نیز بر آن بنویسیم. آنهایی را که کمتر جذاب باشند؛ صرفا با یک استیکر تشکر یا لایک و... رد می‌شویم و آنهایی را هم که برایمان نون و آبی نداشته و دردی دوا نمی‌کند و وقت تلف کردن است؛ اصلا باز نکرده و بی توجه از آن رد می‌شویم. چاره ای هم نیست.

حجم مطالب دریافتی بسیار بالاست؛ وقت و حوصله ما اندک است و هزینه های اینترنت و وضعیت اعصاب ما ایجاب می‌کند که گزینشی عمل کرده و کمترین واکنش‌ها را داشته باشیم. اما یک نکته تربیتی مهم در این میان وجود دارد که هدف این نوشتار است.

اگر کسی وقت می‌گذارد برای شما مطلب صمیمانه و محترمانه و خوبی تایپ کرده و می‌نویسد ؛ ادب حکم می‌کند که شما در پاسخ ایشان فقط استیکر تشکر یا قلب و لایک نفرستید.؟!؟!. چون او برای شما وقت گذاشته است.

مثلا طرف در واکنش به عکس ارسالی شما که از طبیعت انداخته اید؛ می نویسد که : به به عزیزم چه عکس هنرمندانه پرمعنایی گرفته ای. دستت درد نکنه. حتما عکسهای قشنگ دیگه را هم برایم بفرست. خیلی عالی عکاسی میکنی و حتما ادامه بده و...

خوب! شما در واکنش و پاسخ به این همه ابراز لطف و محبت دوستتان که شما را تشویق کرده؛ که نباید فقط یک لایک یا یک استیکر تشکر و... بفرستید. او برای شما وقت گذاشته و تایپ کرده و شما برایش عزیز و مهم و محترم بوده اید. ادب و اخلاق حکم می‌کند که شما در پاسخ او بگویید : وای چقدر ممنونم که توجه کردی. تشکر از این همه انرژی مثبت که بهم دادی. تشویق شما باعث میشه که با دقت و انگیزه بیشتری عکاسی کنم.خیلی ممنون عزیزم و...

خوب! ملاحظه می‌کنید که آداب گفتگو و تعامل در فضای مجازی چقدر مهم و تاثیرگذار بوده و چقدر می‌تواند منجر به توسعه مناسبات انسانی و تحکیم و گسترش ارتباطات و روابط‌عمومی ما گردد. متاسفانه بسیاری از مردم؛ از گوشی‌های گران قیمت استفاده می‌کنند اما کمترین ادب و احترام و نوعدوستی و تشکر و قدردانی از دیگران را آموزش ندیده و بلد نیستند.

اینترنت و موبایل و ماهواره آمد؛ ولی فرهنگ آن نیامد و نتوانستیم که یک پروتکل آموزشی و تربیتی مناسبی برای آنها تدوین کنیم و در عوض؛ تا توانستیم؛ فیلتر کردیم و محدودیت دسترسی ایجاد کردیم و پارازیت فرستادیم.؟!؟!. این کم کاری مساجد؛ مدارس؛ دانشگاه ها؛ صدا و سیما و متولیان فرهنگی و آموزشی کشور را واقعا نمی‌توان نادیده گرفت.

تجویز ما این است که حتما در فضای مجازی که در واقع تبدیل به فضای حقیقی شده است؛ بیشتر و بهتر با هم گفتگو کنیم و حرف بزنیم. برای هم وقت بگذاریم و روابط عمومی خود را با نکات پرمعنی و محترمانه و عاشقانه تقویت کرده و با هم ؛ حرف درست بزنیم و درست؛ حرف بزنیم.