شبكه اطلاع‌رساني روابط‌عمومي يران (شارا)-|| هر روز حجم عظيمي از اطلاعات؛ فيلم؛ تصاوير و اخبار و... در فضاي مجازي براي ما ارسال مي‌شوند كه ناگزير از گزينش آنها هستيم. آنهايي را كه خيلي خوشمان بيايد و برايمان خيلي جذاب باشند ؛ مي‌خوانيم و مي‌بينيم و شايد يك يادداشتي (كامنت) نيز بر آن بنويسيم. آنهايي را كه كمتر جذاب باشند؛ صرفا با يك استيكر تشكر يا لايك و... رد مي‌شويم و آنهايي را هم كه برايمان نون و آبي نداشته و دردي دوا نمي‌كند و وقت تلف كردن است؛ اصلا باز نكرده و بي توجه از آن رد مي‌شويم. چاره اي هم نيست.
حجم مطالب دريافتي بسيار بالاست؛ وقت و حوصله ما اندك است و هزينه هاي اينترنت و وضعيت اعصاب ما ايجاب مي‌كند كه گزينشي عمل كرده و كمترين واكنش‌ها را داشته باشيم. اما يك نكته تربيتي مهم در اين ميان وجود دارد كه هدف اين نوشتار است.
اگر كسي وقت مي‌گذارد براي شما مطلب صميمانه و محترمانه و خوبي تايپ كرده و مي‌نويسد ؛ ادب حكم مي‌كند كه شما در پاسخ ايشان فقط استيكر تشكر يا قلب و لايك نفرستيد.؟!؟!. چون او براي شما وقت گذاشته است.
مثلا طرف در واكنش به عكس ارسالي شما كه از طبيعت انداخته ايد؛ مي نويسد كه : به به عزيزم چه عكس هنرمندانه پرمعنايي گرفته اي. دستت درد نكنه. حتما عكسهاي قشنگ ديگه را هم برايم بفرست. خيلي عالي عكاسي ميكني و حتما ادامه بده و...
خوب! شما در واكنش و پاسخ به اين همه ابراز لطف و محبت دوستتان كه شما را تشويق كرده؛ كه نبايد فقط يك لايك يا يك استيكر تشكر و... بفرستيد. او براي شما وقت گذاشته و تايپ كرده و شما برايش عزيز و مهم و محترم بوده ايد. ادب و اخلاق حكم مي‌كند كه شما در پاسخ او بگوييد : واي چقدر ممنونم كه توجه كردي. تشكر از اين همه انرژي مثبت كه بهم دادي. تشويق شما باعث ميشه كه با دقت و انگيزه بيشتري عكاسي كنم.خيلي ممنون عزيزم و...
خوب! ملاحظه مي‌كنيد كه آداب گفتگو و تعامل در فضاي مجازي چقدر مهم و تاثيرگذار بوده و چقدر مي‌تواند منجر به توسعه مناسبات انساني و تحكيم و گسترش ارتباطات و روابط‌عمومي ما گردد. متاسفانه بسياري از مردم؛ از گوشي‌هاي گران قيمت استفاده مي‌كنند اما كمترين ادب و احترام و نوعدوستي و تشكر و قدرداني از ديگران را آموزش نديده و بلد نيستند.
اينترنت و موبايل و ماهواره آمد؛ ولي فرهنگ آن نيامد و نتوانستيم كه يك پروتكل آموزشي و تربيتي مناسبي براي آنها تدوين كنيم و در عوض؛ تا توانستيم؛ فيلتر كرديم و محدوديت دسترسي ايجاد كرديم و پارازيت فرستاديم.؟!؟!. اين كم كاري مساجد؛ مدارس؛ دانشگاه ها؛ صدا و سيما و متوليان فرهنگي و آموزشي كشور را واقعا نمي‌توان ناديده گرفت.
تجويز ما اين است كه حتما در فضاي مجازي كه در واقع تبديل به فضاي حقيقي شده است؛ بيشتر و بهتر با هم گفتگو كنيم و حرف بزنيم. براي هم وقت بگذاريم و روابط عمومي خود را با نكات پرمعني و محترمانه و عاشقانه تقويت كرده و با هم ؛ حرف درست بزنيم و درست؛ حرف بزنيم.