شبکه اطلاع‌رسانی روابط‌عمومی ایران (شارا)-|| رویکرد راهبردی به مدیری بحران را می ‏توان در قالب شش اصل زیر خلاصه نمود:

• اصل روابط موجود

در شرایط بحرانی، همواره با کارکنان، داوطلبان، سهام‏داران، اعطاء کنندگان کمک، رهبران تشکل‏‌ها و نهادهای دولتی و حرفه‏ ای و سایر گروه ‏های تأثیرگذار، ارتباط خود را حفظ کنید. در حد ضرورت افراد را در جریان مسائل قرار دهید، زیرا حمایت و پشتیبانی افراد می‏ تواند به شما کمک کند تا در پی گذر از بحران، فعالیت‏ های خود را بازسازی نمایید. تلاش کنید که کمک و پشتیبانی برخی از این گروه ‏های عمومی را جلب کنید تا با اطمینان بیشتر و اثربخش ‏تر عمل کنید.

• اصل رسانه ‏ها به عنوان متحد

بحران ‏ها نیازمند دقت و تدبیر هوشمندانه هستند؛ زیرا می ‏توانند آثاری عمیق بر روی طیف وسیعی از افراد داشته باشند. بنابراین به اصحاب رسانه به چشم متحدان کلیدی که می ‏توانند امکان ارتباط سازمانده‏ی شما با افکار عمومی را فراهم آورند بنگرید. اگر رسانه‏ ها شروع به ایجاد مزاحمت کردند و یا دست به تخریب وجهه‏ ی سازمان زدند، این معمولا نشانگر آن است که سازمان نتوانسته به شکل مطلوب اطلاعات مورد نظر رسانه‏ ها و افکار عمومی را به موقع در اختیارشان قرار دهد. داشتن یک برنامه‏ ی منسجم ارتباطات با رسانه‏ ها می ‏تواند از رفتارهای مخرب رسانه ‏ها پیشگیری کند.

• اصل اولویت‏ های حیثیتی

پس از مسائل مربوط به ایمنی، حفظ وجهه و حیثیت سازمان در رأس اولویت ‏های شما قرار دارد. به خاطر داشتن این نکته ‏ی مهم به شما کمک می‏ کند تا همواره کاری را انجام دهید که بیشترین نفع را برای مشتریان، کارکنان و سایر ذی‏نفعان کلیدی سازمان داشته باشد. برای حفظ (و یا در صورت نیاز تثبیت) اعتبار سازمان خود، هدف‏گذاری کنید. از بحران به عنوان فرصتی برای ارتقاء اعتبار و حسن شهرت خود در بین افکار عمومی بهره‏ گیرید.

• اصل واکنش سریع

همواره در دسترس فوری گروه‏ های اجتماعی مخاطب سازمان باشید. یک قاعد‏ه‏ ی کلی در بحران‏ ها که باعث جلب توجه سریع رسانه‏ های خبری می‏ شود، قانون «یک ساعت» است. در ظرف یک ساعت اول، پس از آگاهی از بحران به وجود آمده، سازمان می ‏بایست نخستین بیانیه ‏ی خود را در اختیار افکار عمومی و به خصوص رسانه‏ های گروهی بگذارد. در بحران‏ های نه چندان جدی و دارای حساسیت عمومی کم‏تر، سازمان پنج تا شش ساعت فرصت دارد تا پیام عمومی خود را صادر کند.

• اصل افشای کامل

سکوت به هیچ عنوان واکنش مناسبی نسبت به بحران نیست. بدون اقرار به اشتباه و یا هرگونه گمانه ‏زنی در مورد حقایقی که هنوز برای سازمان مشخص نشده ‏اند، سازمان می‏ بایست بیشترین اطلاعات ممکن را در اختیار عموم بگذارد. پیش فرض باید این باشد که سازمان هر چه را که می داند در اختیار عموم می‏ گذارد و برای عدم انتشار برخی از اطلاعات می‏ بایست توجیه منطقی وجود داشته باشد.

• اصل صدای واحد

منبع: ‎اسمیت، 1390: 48