شبكه اطلاع‌رساني روابط‌عمومي ايران (شارا)-|| رويكرد راهبردي به مديري بحران را مي ‏توان در قالب شش اصل زير خلاصه نمود:

• اصل روابط موجود

در شرايط بحراني، همواره با كاركنان، داوطلبان، سهام‏داران، اعطاء كنندگان كمك، رهبران تشكل‏‌ها و نهادهاي دولتي و حرفه‏ اي و ساير گروه ‏هاي تأثيرگذار، ارتباط خود را حفظ كنيد. در حد ضرورت افراد را در جريان مسائل قرار دهيد، زيرا حمايت و پشتيباني افراد مي‏ تواند به شما كمك كند تا در پي گذر از بحران، فعاليت‏ هاي خود را بازسازي نماييد. تلاش كنيد كه كمك و پشتيباني برخي از اين گروه ‏هاي عمومي را جلب كنيد تا با اطمينان بيشتر و اثربخش ‏تر عمل كنيد.

• اصل رسانه ‏ها به عنوان متحد

بحران ‏ها نيازمند دقت و تدبير هوشمندانه هستند؛ زيرا مي ‏توانند آثاري عميق بر روي طيف وسيعي از افراد داشته باشند. بنابراين به اصحاب رسانه به چشم متحدان كليدي كه مي ‏توانند امكان ارتباط سازمانده‏ي شما با افكار عمومي را فراهم آورند بنگريد. اگر رسانه‏ ها شروع به ايجاد مزاحمت كردند و يا دست به تخريب وجهه‏ ي سازمان زدند، اين معمولا نشانگر آن است كه سازمان نتوانسته به شكل مطلوب اطلاعات مورد نظر رسانه‏ ها و افكار عمومي را به موقع در اختيارشان قرار دهد. داشتن يك برنامه‏ ي منسجم ارتباطات با رسانه‏ ها مي ‏تواند از رفتارهاي مخرب رسانه ‏ها پيشگيري كند.

• اصل اولويت‏ هاي حيثيتي

پس از مسائل مربوط به ايمني، حفظ وجهه و حيثيت سازمان در رأس اولويت ‏هاي شما قرار دارد. به خاطر داشتن اين نكته ‏ي مهم به شما كمك مي‏ كند تا همواره كاري را انجام دهيد كه بيشترين نفع را براي مشتريان، كاركنان و ساير ذي‏نفعان كليدي سازمان داشته باشد. براي حفظ (و يا در صورت نياز تثبيت) اعتبار سازمان خود، هدف‏گذاري كنيد. از بحران به عنوان فرصتي براي ارتقاء اعتبار و حسن شهرت خود در بين افكار عمومي بهره‏ گيريد.

• اصل واكنش سريع

همواره در دسترس فوري گروه‏ هاي اجتماعي مخاطب سازمان باشيد. يك قاعد‏ه‏ ي كلي در بحران‏ ها كه باعث جلب توجه سريع رسانه‏ هاي خبري مي‏ شود، قانون «يك ساعت» است. در ظرف يك ساعت اول، پس از آگاهي از بحران به وجود آمده، سازمان مي ‏بايست نخستين بيانيه ‏ي خود را در اختيار افكار عمومي و به خصوص رسانه‏ هاي گروهي بگذارد. در بحران‏ هاي نه چندان جدي و داراي حساسيت عمومي كم‏تر، سازمان پنج تا شش ساعت فرصت دارد تا پيام عمومي خود را صادر كند.

• اصل افشاي كامل

سكوت به هيچ عنوان واكنش مناسبي نسبت به بحران نيست. بدون اقرار به اشتباه و يا هرگونه گمانه ‏زني در مورد حقايقي كه هنوز براي سازمان مشخص نشده ‏اند، سازمان مي‏ بايست بيشترين اطلاعات ممكن را در اختيار عموم بگذارد. پيش فرض بايد اين باشد كه سازمان هر چه را كه مي داند در اختيار عموم مي‏ گذارد و براي عدم انتشار برخي از اطلاعات مي‏ بايست توجيه منطقي وجود داشته باشد.

• اصل صداي واحد

منبع: ‎اسميت، 1390: 48