هشتم آگست سال 40 پیش از میلاد ارتش ایران با درهم شکستن ارتش روم، سوریه را پس گرفت. سپاهیان ایران سپس به پیشروی خود ادامه داده و فلسطین را هم تماما تصرف کردند.
      سنای روم که چنین دید، به ایران اعلان جنگ داد و سه سال طول کشید تا تدارک این جنگ فراهم شود که برای آن، لژیونرهای رومی از سراسر متصرفات این امپراتوری ـ از انگلستان و فرانسه و اسپانیا و آلمان گرفته تا شمال آفریقا، ایلریا (یوگسلاوی) و یونان احضار شده بودند. حمله به ایران در سال 36 پیش از میلاد با 113 هزار سرباز زبده به فرماندهی مارکوس آنتونیوس (شوهر کلئوپاترا ملکه یونانی تبار مصر) آغاز شد. این بزرگترین لشکرکشی غرب به شرق در طول تاریخ ـ تا سال 1990 بشمار آمده است.
     تاریخ نگارانی که خود شاهد صحنه های این نبرد بودند نوشته اند: مارکوس که زیر ضربات سواره نظام ایران قرار داشت پس از آخرین عقب نشینی که به او اجازه داده شد از راه دریای سیاه به قلمرو روم بازگردد از فرط ناراحتی و با مشاهده وضع آشفته نظامیان خسته و گرسنه رومی به گریه کردن و اشک ریختن افتاده بود. در این نبرد، رومیان 24 هزار کشته دادند. به علاوه هزاران مجروح و اسیر که اسیران رومی به منطقه ای که امروز شهر ارومیه است جهت پرداختن به کار کشاورزی فرستاده شدند.
      اکتاویوس درصدد جمع آوری نیرو برای جبران این شکست برآمد، ولی موفق نشد و چون روم دچار اختلافات داخلی شد با ایران مصالحه کرد بگونه ای که تا 71 سال میان دو امپراتوری برخورد نظامی چشمگیری روی نداد.