چهل سال شد. قلمش امروز خاموش است اما خودش مثل شیری در حال غرش است. لبخند که می زند کمتر بیماریش را حس می کنیم. این نوشته و تمام الفاضش را تقدیم می کنم به مرد پاکیزه و با اخلاق ارتباطات ایران.حسین قندی خیلی وقت است که مانند شیخی است که مریدانش همه می دوند تا به کلامش برسند.
 امروز بیمار است، دلمان می خواهد همیشه بماند تا شاگردی کنیم برایش. جامعه شناسی ارتباطی ایران در اندیشه او موج می زند و چقدر خوب او را آقای تیتر نامیدند. در انقلاب قلمش آگاهی می داد و در دفاع جانانه مردم ایران سرمشق دلیری بود و امروز بیشتر شاگرد تربیت می کند برای فردا.
 به احترام یک عمر تلاش برای روزنامه نگاری صادقانه امروز می گویم همیشه سرخوش شاد باشی سعدی روزنامه نگاری ایران.