شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)-|| در دهه 1970، بسیاری از شرکتهای انرژی تحت تاثیر شوک محیط زیستی، میلیاردها دلار را بابت سرمایه گذاری نادرست از دست دادند. تاثیرات مالی چشمگیر این تغییرات، حداقل یک سازمان (رویال داچ شل) را بر آن داشت تا به تکنیک برنامه ریزی مبتنی بر سناریو روی بیاورد. تحلیلگران این شرکت برآورد کردند با کمک این فرایند می توانند به بزرگترین شرکت جهان مبدل شوند.

 با این حال، برخی دیگر از افرادی که به استفاده شل از روش برنامه ریزی مبتنی بر سناریو نظارت داشتند ادعا کرده اند این روش اگر هم برای شرکت مزایای بلند مدتی داشته تعداد آن بسیار محدود بوده است. در حالی که در رابطه با پایداری سناریوهای بلند مدت شل به لحاظ تئوری هیچ تردیدی وجود ندارد اما بسیاری از مدیران ارشد این شرکت اعلام کرده اند شل در عمل استفاده محدودی از سناریوها داشته است.

 یکی از کارمندان داخلی شل در این رابطه گفته است، «تیم سناریو بسیار درخشان و سطح کاری آنها به لحاظ فکری بسیار بالا بود. با این حال، نه سناریوهای گروهی سطح بالا و نه سناریوهای کشوری که توسط شرکتهای فعال ایجاد شده بودند در تصمیمات کلیدی شرکت، تفاوت آن چنانی ایجاد نکردند.»

در اوایل دهه 1980، تیم آری دی گووس، کاربرد سناریو را مورد ارزیابی قرار دادند و دریافتند فرآیندهای تصمیم گیری که پس از سناریوها آمده اند اغلب فاقد اجرای استراتژیک هستند و این طور نیست که مشکل از سناریوها باشد. امروز، بسیاری از متخصصان به همان اندازه که روی سناریو نویسی وقت می گذارند، به همان اندازه نیز برای فرایند تصمیم گیری اهمیت قائل می شوند.

منبع مرجع: شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)