شبكه اطلاع رساني روابط عمومي ايران (شارا)-|| در دهه 1970، بسياري از شركتهاي انرژي تحت تاثير شوك محيط زيستي، ميلياردها دلار را بابت سرمايه گذاري نادرست از دست دادند. تاثيرات مالي چشمگير اين تغييرات، حداقل يك سازمان (رويال داچ شل) را بر آن داشت تا به تكنيك برنامه ريزي مبتني بر سناريو روي بياورد. تحليلگران اين شركت برآورد كردند با كمك اين فرايند مي توانند به بزرگترين شركت جهان مبدل شوند.

 با اين حال، برخي ديگر از افرادي كه به استفاده شل از روش برنامه ريزي مبتني بر سناريو نظارت داشتند ادعا كرده اند اين روش اگر هم براي شركت مزاياي بلند مدتي داشته تعداد آن بسيار محدود بوده است. در حالي كه در رابطه با پايداري سناريوهاي بلند مدت شل به لحاظ تئوري هيچ ترديدي وجود ندارد اما بسياري از مديران ارشد اين شركت اعلام كرده اند شل در عمل استفاده محدودي از سناريوها داشته است.

 يكي از كارمندان داخلي شل در اين رابطه گفته است، «تيم سناريو بسيار درخشان و سطح كاري آنها به لحاظ فكري بسيار بالا بود. با اين حال، نه سناريوهاي گروهي سطح بالا و نه سناريوهاي كشوري كه توسط شركتهاي فعال ايجاد شده بودند در تصميمات كليدي شركت، تفاوت آن چناني ايجاد نكردند.»

در اوايل دهه 1980، تيم آري دي گووس، كاربرد سناريو را مورد ارزيابي قرار دادند و دريافتند فرآيندهاي تصميم گيري كه پس از سناريوها آمده اند اغلب فاقد اجراي استراتژيك هستند و اين طور نيست كه مشكل از سناريوها باشد. امروز، بسياري از متخصصان به همان اندازه كه روي سناريو نويسي وقت مي گذارند، به همان اندازه نيز براي فرايند تصميم گيري اهميت قائل مي شوند.

منبع مرجع: شبكه اطلاع رساني روابط عمومي ايران (شارا)