شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)- شاید بتوان گفت، مهارت گفت و گو یکی از مهمترین هنرها در حوزه ارتباطات و روابط عمومی است. زمانی که فرصت گفت و گو حتی در یک مسافرت کوتاه شهری و به طور مثال در داخل مترو فراهم می شود، اگر حرفی برای گفتن نداشته باشیم، چه عکس العملی نشان می دهیم؟ پاسخ روشن است، به نگاه و ایما و اشاره ای می گذریم و معمولا در چنین موقعیتی هیچ ارتباطی هم شکل نمی گیرد.

اولین شرط برای برقرای ارتباط با دیگران این است که حرفی برای گفتن داشته باشیم و محتوا همان حرفی است که بعضی از روابط عمومی ها آن را به درستی تولید می کنند و از طریق آن نسبت به برقراری رابطه با مخاطب اقدام می کنند.

پس اگر روابط عمومی نتواند محتوای مناسب را تولید کند، در واقع باید با همان ایما و اشاره ای که از آن یاد کردیم از کنار مخاطب بگذرد و طبیعی است که در چنین حالتی هیچگاه ارتباطی بین او و مخاطب شکل نخواهد گرفت. البته؛ این حرف باید حرف حساب باشد و گرنه گفتن حرف های کلی و بدون منطق هیچ کمکی به برقراری ارتباط نخواهد کرد.

مثال روشن و مصداقی این ادعا، همین جشنواره ملی انتشارات روابط عمومی است. در اولین سال ها که قراربود این جشنواره پا بگیرد، حرف همه دوستان در انجمن متخصصان روابط عمومی این بود که اگر قرار است کاری درخور شان انجمن و مناسب حال جامعه روابط عمومی صورت گیرد ما باید اول مشخص کنیم که حرف حساب مان با مخاطب فرهیخته ای که نسبت به مسایل سازمانی خود اگاهی دارد چیست؟ آن حرف حساب این بود که انتشارات بخش عظیمی از فعالیت های روابط عمومی را دربر می گیرد، پس ارزش این را دارد که جشنواره ای مختص این موضوع برگزار شود و این کار انجام شد و شش دوره موفقیت آمیز را با همت دوستان انجمن و پشتیبانی روابط عمومی های کشور پشت سر گذاشت.

براساس همین نگاه در هفتمین دوره جشنواره موضوع مهم محتوا بیشتر از بقیه مسایل مورد توجه قرار گرفت و انشاءا... که با فعالیت های خوبی که دراین زمینه صورت گرفته است بتوانیم این امر مهم را در روابط عمومی ها مورد بحث وکنکاش بیشتری قرار دهیم و به بخشی از مسئولیت های حرفه ای خودمان در این زمینه عمل کنیم.