شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)- می خواهم از اهمیت و نقش روابط عمومی، جایگاه رسانه‌ها، توجه به افکار عمومی و کمی هم از تبلیغات در پیشبرد اهداف صنعت، معدن، تجارت و صنایع معدنی بگویم.به نظر می‌رسد بعد از ۱۰۰سال که از پیدایش روابط عمومی علمی در جهان می‌گذرد، باید به اهالی صنعت، معدن و تجارت وطن ثابت کنیم که اطلاع‌رسانی از سوی واحدهای صنعتی، معدنی و تجاری، موضوع مهمی است و اداره روابط عمومی می‌تواند نقش کلیدی در توسعه بازی کند زیرا عملکرد مدیران این مهم‌ترین وزارتخانه کشور نشان می‌دهد که خود را بی‌نیاز از افکار عمومی، تبلیغات و حمایت رسانه‌ها می‌دانند و تافته جدا بافته فرض می‌کنند. بعضی از مدیران هم همیشه می‌پرسند که چرا باید خودمان را در معرض افکار عمومی قرار دهیم؟ آیا نیازی به اطلاع‌رسانی و تولید خبر است؟ آیا تبلیغات اهمیت دارد؟ آیا باید بگوییم چه کرده‌ایم و اگر گفتیم چه تاثیری خواهد داشت؟ و پرسش‌هایی از این قبیل...

پاسخ به هر کدام از این پرسش‌ها می‌تواند آغاز یک پرسش دیگر باشد و بحث را به انحراف بکشاند و در یک دور تسلسل باطل قرار دهد اما پاسخ ما مربوط به این است که از این مدیران بپرسیم شما به‌عنوان یک مسئول یا صاحب سرمایه، چقدر مردم را باور دارید؟ چقدر به افکار عمومی اهمیت می‌دهید؟

پاسخ صادقانه به این پرسش، تکلیف هر دو طرف را روشن می‌کند اما اگر فرض را بر این بگذاریم که این مدیران هم به هر صورت توجه به افکار عمومی و پاسخگویی به مردم را باور دارند، پرسش‌های پیش‌گفته بی‌معنا می‌شود.

در جهان امروز پاسخگویی و توجه به افکار عمومی، بسیار پررنگ شده و در چارچوب آکادمیک و کلاسیک معنا می‌شود. پاسخگویی و توجه به روابط عمومی، علم و دانش شناخته‌شده‌ای است که جزو جدانشدنی مدیریت تعریف می‌شود و برای هر تصمیم کلی و جزئی، پیش از آنکه به مردم اعلام شود، پاسخ پرسش‌های آنها فراهم می‌شود و مدیران ارشد و روابط عمومی‌ها خود را برای رویارویی با افکار عمومی آماده می‌کنند.

برای نمونه باید پیش از اعلام جزییات بودجه، دلایل افزایش هرگونه عوارض یا نرخ یک کالا را برای مخاطبان، روشن و جامعه را آماده پذیرش می‌کردند، نه آنکه با خودبزرگ‌بینی و از جایگاه قدرت، یک‌شبه اعلام عمومی کرده و فرمان صادر کنند.

رئیسان جمهور بسیاری از کشورهای غربی بعد از انتخاب شدن، در چند زمینه به‌طور فشرده آموزش دانشگاهی در سطوح کلان می‌بینند که یکی از آنها حفظ منافع ملی و دیگری آشنایی با علم ارتباطات و پاسخگویی به افکار عمومی و روابط است.

در آغاز هزاره سوم میلادی قرار گرفته‌ایم و قرن بیست و یکم از سوی بیش از ۱۹۰کشور جهان و از جمله خود ما به‌عنوان قرن «ارتباطات» نام‌گذاری شده است.

در چنین شرایطی، ما هنوز در این جدال هستیم که بگوییم رسانه اهمیت دارد؛ بگوییم افکار عمومی را جدی بگیرید؛ بگوییم به اداره روابط سازمان‌های خود توجه ویژه کنید.

در چنین شرایطی، ما هنوز در این ملک، در این جدال هستیم که بگوییم آیا روابط عمومی یک نیاز همگانی است یا فقط به درد گروهی ویژه می‌خورد؟ بعد از ۷۰-۶۰ سال که از به وجود آمدن نخستین روابط عمومی در اداره‌های دولتی ایران می‌گذرد، هنوز به دنبال این هستیم که وجود روابط عمومی را برای بخش زیادی از مدیران جامعه بازتعریف کنیم.

بخشی از دلایل همین تجمع‌های مردمی هفته گذشته را در بی‌توجهی مسئولان به افکار عمومی ببینید؛ در بی‌عرضگی روابط عمومی‌هایی ببینید که بر اساس روابط، میز و صندلی‌ها را اشغال کرده‌اند؛ در پاسخگو نبودن مدیرانی ببینید که هرگز نیاز جامعه را حس نکرده و در اتاق‌های خود را روی همه بسته‌اند، ارتباط خود را با رسانه‌ها از دست داده و حاضر به مصاحبه‌های مطبوعاتی مناسبتی هم نیستند.

حضرت امام خمینی(ره) اوایل انقلاب و در پایان هزاره دوم و پیش از آنکه ۱۹۰ کشور جهان تصمیم بگیرند این قرن را قرن«ارتباطات» بنامند، به دولتمردان تاکید کردند که کارهای خود را برای مردم بگویید، تاکید کردند که حتی کارهای کوچک و به نظر خودتان بی‌اهمیت را هم برای مردم بگویید.

ما مرتب تکرار می‌کنیم که بسیاری از مردم در مراجعه به سازمان‌ها، انتظار ندارند همه مشکل‌شان در چند دقیقه برطرف شود اما انتظار دارند یک نفر حرف‌شان را بشنود و پاسخگوی آنها باشد، با کمی لبخند که هزینه‌ای هم ندارد.

سازمان‌ها و مدیرانی که مردم‌سالاری و مشتری‌مداری را قبول ندارند و متکی بر خودمحوری اداره می‌شوند، بدون شک بازنده نهایی هستند.حوزه بزرگی مانند صنعت، معدن و تجارت، نیاز به معاونان، مدیران کل و مسئولان ارتباطی دارد و در همه حوزه‌های این وزارتخانه بزرگ به‌ویژه استان‌های کشور، باید مدیران روابط عمومی متخصص با تحصیلات مرتبط را که باتجربه و قوی هستند، در سازمان‌های صنعت، معدن و تجارت و شهرک‌های صنعتی منصوب کرد.

شرایط فعلی و ادامه حضور مدیران و مسئولان بی‌انگیزه و روابط عمومی‌های ضعیف و غیرمتخصص، چاره درد مردم نیست؛ پس پیش از آنکه دیر شود باید کاری کرد. تغییر باید به‌سرعت انجام شود.