شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)- نخستین روزنامه (نشریه یومیه) به صورت تمام رنگی پنجم مارس 1986 (14 اسفند) انتشار یافت. قبلا روزنامه ها، تنها آگهی رنگی چاپ می کردند و گاهی هم تیترهای مهم خودرا دورنگ می کردند و زیر بار رنگی کردن کامل و همیشگی صفحات خود نمی رفتند و معتقد بودند که متاع روزنامه «خبر» است و اگر خبرهای خوب و مورد نیاز داشته باشد، مردم در هر شکل و با هر ظاهری که باشد ـ سیاه و سفید و یا رنگی ـ روزنامه را خریداری می کنند.

پس از انتشار چند روزنامه به صورت تمام رنگی و استقبال مردم از آنها و اعلام این نکته از سوی روانشناسان که «رنگی بودن» باعث نشاط و ارضای مخاطب می شود، این کار عمومیت یافته است. مجله ها از دیر زمان به صورت رنگی منتشر می شدند.

نشریات در نیمه دوم دهه 1990 نیز یک مقاومت بی دلیل، پس از قرار گرفتن مطالب چند نشریه در اینترنت از خود نشان دادند و گفتند که اِدیشن اینترنتی باعث کاهش تیراژ و در نتیجه آگهی آنها خواهد شد که پس از مدتی، تجربه نشان داد آنها که در اینترنت قرار نگرفتند تیراژ خود را از دست دادند و اینک تقریبا همه روزنامه ها ادیشن اینترنتی دارند که شمار مراجعانِ شان بیش از فروش نسخه های چاپی است و بسیاری از نشریات هم کاملا آنلاین شده اند و اِدیشن چاپی جز در موارد خاص (آخرین روز سال و ...) ندارند. مطالب آنلاین بسیاری از روزنامه ها متفاوت از اِدیشن چاپی آنهاست (دارای فُرمَت و مطالب متفاوت از ادیشن چاپی) تا خریدار از دست ندهند. مطالب ادیشن چاپی روزنامه ها عمدتا نقل اخبار خبرگزاری ها و وبسایت های رسمی و اعلامیه های دولتی است. اگر مخاطب بخواهد که همه مطالب چاپی (پی دی افِ صفحات) یک روزنامه را در آنلاین آن ببیند باید پول بدهد. از آغاز قرن 21 نشریاتی که دچار اُفت مخاطب و اعلان و در نتیجه، زیانده شده اند، به آنلاین خود اکتفا کرده اند.

همچنین از سال 2010 با استفاده از تجربه شانزده (16) روزنامه متعلق به «هِرست کورپوریشن»، بسیاری از روزنامه ها از صورت کاغذ و چاپ خارج شده و به صورت «ای ـ پی پر = روزنامه الکترونیک، رادیو پی پر = روزنامه گویا و روزنامه با تصاویر متحرک و مشابه اخبار تلویزیونی» درآمده اند (که دیجیتالی و به نوعی اینترنتی است ولی متفاوت از روزنامه آنلاین معمولی). مانیتورِ قابل حمل و یا تابلِت «رادیو پی پِر» به صورت یک گیرنده پلاستیک (با تکنولوژی رادیو) است با ابعاد متفاوت؛ جیبی و خانگی.

 این دستگاه، شماره های سابق روزنامه را هم آرشیو می کند و برای خواندن روزنامه مورد نظر یا چند روزنامه و گوش کردن به مطالب آنها باید پول داد (مشترک شد) البته به مراتب ارزانتر از نسخه چاپی که هزینه چاپ و کاغذ و توزیع دارد. نخستین دستگاه آزمایشی از این دست در دهه 1970 توسط کمپانی زیراکس ساخته شده بود و مطالب یک روزنامه به نام Gyricon در آن قرار گرفته بود. از دهه دوم قرن 21، آنلاین روزنامه ها، رادیو تلویزیون ها و کتاب ها به شکلی یک سان درآمده اند که رسانه ای تازه است ـ خواندنی، شنیدنی و دیدنی تواَمأ. به این ترتیب، رادیوتلویزیون ها از انحصار خارج شده اند.

 آنلاین روزنامه ها با لحظه به لحظه افزودن اخبار تازه، در حقیقت کار خبرگزاری هم می کنند. این تحولات، صورت و وضعیت و تعاریف تازه به رسانه ها داده است. با این تح'ل، نیاز به «کادر» کمتر شده و بسیاری از دانشگاهها دوره های آموزش روزنامه نگاری خودرا تعطیل کرده و یا با کامپیوتر سینس «یکی» کرده اند و دانشجو همزمان؛ آنلاین سازی، عکس گذاری و ادیت دیجیتالی، برنامه نویسی و خبرنویسی را فرا می گیرد، ولی «خبرگیری» و نظر نویسی هنوز همان است که بوده و به فرد ماهر و علاقه مند نیاز است تا موضوعی را تعقیب کند و برنگارد.

منبع: www.iranianshistoryonthisday.com