شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)- در نشست دهه یکم فوریه 2005 گروهی از مدرّسان تاریخ که برخی از آنان تاریخ نگاری هم می کنند در شهر رم، از ضعف رسانه ها در خبر رسانی و ناقص بودن خبرها انتقاد و گفته شده بود که این ضعف خبر رسانی و دست کم دادن سر نخ به مورخ کار تاریخنگاری را پُرزحمت و دشوار کرده است.

در توضیح این انتقاد باید گفت:
از فواید خواندن تاریخ مرورکردن رویدادهای گذشته ـ علل و نتایج آنها و آگاهی از تجربه گذشتگان با هدف خودداری از تکرارشان است. فواید دیگر مرور در تاریخ دریافت پند و هشدار و ترس از قضاوت آیندگان است. بنابراین، رویداد روز باید مشروح و دقیق باشد تا کار مورخ آسان گردد و این، روزنامه نگار است که باید در همان روز وقوع، رویدادها را با نهایت دقت و امانتداری جمع آوری کند و به دست «ثبت» دهد که اگر کار او کامل و دقیق نباشد (که در دهه های اخیر نبوده است) نسل های بعدی محکومند که بی خبر بمانند و اشتباهات گذشته را تکرار بکنند.

رویدادی که امروز می توان آن را به آسانی نوشیدن آب به دست ثبت داد، فردا و فرداهای دور تنها با مشقّت و صرف وقت و هزینه می شود آن را از لابلای یادداشت های اداری، خصوصی و ... به دست آورد، تکمیل کرد و این بار به عنوان یادآوری و هشدار ارائه کرد. چرا در دهه های اخیر ثبت همه رویدادها به همان صورتی که اتفاق می افتند دشوار است؟ زیرا هر مقام دارای مشاور تبلیغاتی شده است (روابط عمومی که گاهی یک خبرگزاری بین المللی است)، که رویدادها را برحسب منافع و مصالح «مقام» تحریف و مطرح می سازد و یا اینکه در دهان او می گذارد تا بیان دارد، یعنی نطق مقامات را هم همین ها (نطق نگاران) تهیه می کنند که اصطلاحا «مصنوعی» است.

چرا با این همه ابزار ارتباطی و اطلاع رسانی، مردم امروز از حقایق بی اطلاع می مانند و به همین صورت آیندگان؟ زیرا که واقعیت ها و همه رویدادها به آنان داده نمی شود. رسانه ها پر از خبر و مطلب است ولی همه اش تشریفات، اطلاعیه، اعلامیه و تبلیغ، آمار نادقیق مصلحتی و شرح دید و بازدید های رسمی و ....