شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)- در پایان ژانویه 2005 روشن شد که وبلاگ ها که محذورات و محدودیت های نشریات چاپی را ندارند بزرگترین منبع عکس، خبر و نظر از دست اول برای نشریات و رادیو تلویزیون ها شده اند زیرا که کار بیشتر آنها اختصاصی بوده است.

عکس هایی را که آنها منتشر می کنند منحصر به فرد است زیرا که خود شاهد عینی بوده و یا دراختیار داشته اند. واضح است که عکاس خبرگزاری، روزنامه و تلویزیون نمی تواند در همه جا حضور داشته باشد. منبع بیشتر عکس های رویدادهای عراق همین وبسایت ها بوده اند. همان زمان اصحاب نظر گفته بودند که اگر وبلاگ ها به همین صورت پیش بروند دکان خبرگزاری های سراسریِ قدیمی را به عنوان عامل دولت های مربوط تخته خواهند کرد و این خبرگزاری هارا مجبور خواهند ساخت که به اصالت حرفه خبر بازگشت کنند و یا اینکه ورشکست شوند، همچنین رسانه های چاپی و بعدا صوت و تصویری.

 این پیش بینی تحقق یافته و از سال 2009 به این سوی در کشورهای صنعتی و از جمله ایالات متحده شمار چشمگیری از رسانه های چاپی به علت ازدست دادن مخاطب و اعلان تعطیل شده و یا اینکه به صورت آنلاین درآمده اند.

سرچ انجین ها که خود آنها هم دارند به عوامل دولت ها و ابزار سیاست تبدیل می شوند توجه بیشتری به جلب اعلان کرده اند که این عمل از سرعت مشاهده مطالب مورد نظر در آنها می کاهد. به علاوه به نظر می رسد که دارند مطالب آن دسته ار رسانه هایی را نقل می کنند که باهم قرارداد دارند و نفع مالی می برند!. دولت ها و بویژه قدرت ها به شکلی غیر مستقیم و نامرئی تلاش دارند که از سوشل نِت وُرک ها برای مغزشویی و نفوذ و یا رساندن پیام خود و تخطئه دیگران بهره بری کنند که دنیای عجیبی ساخته خواهد شد.

ارسال مطالب و اخبار مورد درخواست از طریق ای ـ میل راه تازه اطلاع رسانی است ـ اطلاع رسانی یک طرفه و تبلیغ برای خواست، برنامه و سیاست خود و برای این منظور موسسات متعدد تاسیس و دارند افزایش می یابند. این موسسات که در حال تکامل هستند در صورت تقاضا و پرداخت هزینه، موضوع مورد نظرِ سفارش دهنده را از همه وبلاگ ها و آنلاین ها و هر رسانه دیگر استخراج و به ای ـ میل افراد مورد هدف و در مواردی هم متقاضیان ارسال می دارند و .... وبسایت برخی از رسانه ها بویژه رادیو تلویزیونهای دولتی درصورت درخواست، برایگان اخبار و مطالب خودرا ـ که تبلیغ برنامه ها و سیاست های دولت مربوط است برای متقاضیان ای ـ میل می کنند.

روزنامه نگاران در دهه یکم قرن 21 دارای وبلاگ شده اند که خبر و نظر خودرا در آنجا درج می کنند تا خوانده و احیانا نقل شود. در تعریف؛ به وبلاگ روزنامه نگاران، وبسایت ژورنالیستی (اصطلاحا؛ خبری) گویند.

در مطالب نشریات چاپی (آن دسته که از سوی دولت متبوع و دیگران ـ گروهها، جناح ها و کمپانی ها ـ سوبسید و حمایت مالی نمی شوند) خواست مخاطبان (خریداران آنها) ملحوظ است و تا حدی زیاد مطابق آن تهیه و تنظیم می شوند، مگر این که نشریه منبع درآمد دیگری (دولت، احزاب، سیاستمداران، اصحاب منافع و کمپانی ها و ...) داشته باشد. حال آنکه مطالب وبلاگ ها خواست، سلیقه و نظر ناشران آنهاست زیرا که ایجاد و قراردادن مطلب در آنها هزینه چندانی ندارند و اگر پُربیننده باشند جلب آگهی هم می کنند. میزان بینندگان هر وبلاگ به طریقه الکترونیک به دست می آید و این طریقه حتی نشانی بیننده و میزان وقتی را که صرف مطالعه و نیز گرفتن پرینت از آن کرده است نشان می دهد. با وجود این، اهمیت به شمار مخاطبان نیست به مقام و اهمیت اجتماعی ـ دولتی آنان (مخاطبان) بستگی دارد. مطالب وبلاگ های اصحاب نظر برای اطلاع مقامات کُپی و خلاصه می شوند و ....

روسای دولت ها، مقامات دولتی و انتخابی، سیاستمداران و ... هرکدام دارای وبسایت شده اند و متن کامل مطالب خود و تصمیمات و نطق هایشان را در آنجا جهت استفاده رسانه ها و پژوهشگران و مخاطبان قرار می دهند و این وضعیت کمک کرده است تا مردم معمولی از طریق مقایسه، به میزان عدم خلوص مطالب خبرگزاری ها و رسانه های عمومی پی ببرند و دست آنها را بخوانند که یکی از دلایل کاهش تیراژ و مخاطبان رسانه های چاپی در دو دهه قرن 21 بوده است.

از دیرزمان تا نیمه دهه 1990 نشریات، رادیوتلویزیون ها، کتاب، سینما و کار نمایش و خیر و فیلم رسانه های عمومی تعریف می شدند و خبرگزاری ها که به رسانه خبر می رساندند؛ کمک رسانه ولی پس از قرارگرفتن اخبار و اطلاعات خبرگزاری ها در اینترنت و در دسترس همگان، این تعریف دوباره نویسی شده و خبرگزاری های و آنلاین ها نیز رسانه همگانی شده اند و مشمول آن تعریف.

منبع: www.iranianshistoryonthisday.com