شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)- در نیمه اَمُرداد 1341 (آگوست 1962) رادیو ایران دارای یک برنامه روزانه با زمینه خبری به نام «درگوشه و کنار شهر» شد که بدون وقفه به مدت سه سال ادامه داشت و پخش آن از ساعت چهار و نیم بعد از ظهر آغاز می شد.

    این برنامه طبق بررسی های ماهانه وقت از شنوندگان رادیو که قاعدتا باید در بایگانی صدا و سیما محفوظ مانده باشند، «صد در صد» شنونده و عمدتا «راضی» داشت. این برنامه که هنوز مشابه آن در همه جهان تولید نشده است توسط دو روزنامه نگار وقت؛ پرویز یاحقی [آهنگساز نامدار ایران که اخیرا فوت شد و نام او در شناسنامه اش «صدیقی پارسی» بود که ترجیح داده بود پس از دایی هنرمندش به نام وی «یاحقی» خطاب شود] و نوشیروان کیهانی زاده مؤلف این تاریخ آنلاین (در آن زمان، سردبیر اخبار بین الملل خبرگزاری پارس و عضو تحریریه روزنامه اطلاعات) با تصویب طرح آن از سوی نصرت الله معینیان معاون نخست وزیر وقت و مسئول انتشارات و رادیو کشور (امروزه؛ وزارت ارشاد) پا به عرصه وجود گذارد و هر روز در ساعت 4 و نیم بعد از ظهر از رادیو سراسری ایران که در آن زمان مهمترین رسانه کشور و فراگیرتر از همه بود پخش می شد. معینیان می دانست این برنامه ضعف های دولت را هم منعکس خواهد کرد؛ با وجود این با پخش آن موافقت کرده بود.

     یاحقی و کیهانی زاده در ساعات فراغت خود در کلانتری های پلیس، پاسگاههای ژاندارمری، شعب دادسرای تهران، دادگاهها ، بیمارستانهای سوانح تهران (در آن زمان: سینا، رازی، امیر اعلم ـ این بیمارستان در آن زمان ویزه درمان مجروحین ازسوختگی ها، لقمان الدوله ادهم ویزه درمان مسمومین و امدادی حکیم الملک واقع در خیابان مولوی شرقی و صحنه وقوع حوادث به جستجوی مطلب می پرداختند و یاحقی با طرفین ماجرا مصاحبه می کرد و هر مطلب با اندرز و ذکر ضوابط و قوانین مربوط و اشاره به مراحل دادرسی پایان می یافت و به همان صورت برای پخش آماده می شد و هر برنامه 30 دقیقه ای شامل سه تا چهار رویداد بود که همان روز و یا شب پیش از آن اتفاق افتاده بودند. پیروزی این برنامه عمدتا نتیجه علاقه مردم به شخص یاحقی و شهرت اجتماعی او بود که حاضر می شدند مصاحبه کنند و از اشتباهات خود پرده بردارند. صدای یاحقی بسیار جذاب، لحن او گیرا و اندرزهایش صمیمانه بود که بر دل می نشست. این برنامهِ عبرت آموز تنها به دلیل افزایش اشتغال یاحقی در عالم موسیقی و به تدریج دست برداشتن از کار روزنامه نگاری، و پرداختن کیهانی زاده به تدریس تاریخ پایان یافت.

    در تهیه این برنامه، بعدا بانو هما احسان، سیاوش آذری، حسین توصیفیان، رضا میرطاهری و برای مدتی کوتاه نیز هوشنگ پورنگ کمک کردند.
    

موضوع مهم در اینجاست که این برنامه نیم ساعته برای سازمان رادیو ایران در ماه تنها یکهزار و نهصد تومان (برابر دویست و 75 دلار آن روز و 878 هزار تومانِ سالِ 1394) هزینه داشت و این دو برای تهیه آن از خودرو شخصی استفاده می کردند زیرا که سازمان رادیو ایران در تهران تنها دو استیشن واگن در اختیار داشت و آن هم برای رسانیدن گویندگان اخبار به محل کار.

     از آن پس سازمان رادیو ـ تلویزیون چند بار تلاش به تجدید حیات آن برنامه کرد ولی موفق نشد. سایر کشورها هم چنین تلاشی را به عمل آورده اند ولی موفقیت نداشته اند.

هم اکنون در آمریکا دو کانال تلویزیونی دو برنامه تحت عنوان «دادگاه» دارند ولی این برنامه ها استودیویی هستند ـ نه تهیه و ضبط شده در صحنه و از واقعیت ها با همان افراد (اصحاب دعوا) و به کسانی که حاضر شوند بروند و حرفهایی را که احتمالا در دهانشان می گذارند مقابل دوربین و قاضی استودیویی (عامل ایفای نقش) تکرار کنند دستمزد قابل ملاحظه پرداخت می شود.

منبع: www.iranianshistoryonthisday.com