شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)- چندین سال است که همه روزه واژه تولید و اشتغال را از زبان بزرگان و صاحبنظران اقتصادی و سیاسی شنیده و به دنبال اثرات آن در جامعه هستیم، و اگر بخواهیم دید را وسیعتر کنیم، هر فردی که می خواهد اثر عملکرد خود را به نمایش بگذارد از این واژه به خوبی بهره می برد.

تجربه می گوید که تحول امری دستوری نیست بلکه نیاز به آگاهی و تحقیق دارد و اگر تحول ریشه در تغییر فردی داشته باشد اثرات آن به سرعت در جامعه نمایان می شود. متاسفانه با علم به این موضوع همیشه نسبت به نظر افراد کم اعتنا بوده و به ظاهر از خرد جمعی و اتاق فکر بهره برده ایم که معمولا نگاهی سازمانی دارد و تمام جوانب خوب و بد را از ابتدا تا انتها مورد سنجش قرار می دهد.

چه خوب بود اگر برای رسیدن به اقتصاد مقاومتی در نظامهای تولیدی و صنعتی و سایر موارد مرحله به مرحله با تحقیقات فردی و مسئولیت پذیری در کنار امتیازات در نظر گرفته شده بر مبنای روشهای تحقیق پیش می رفتیم. بارها شنیده ایم که مسئولان در این خصوص بسیار خوب لفاظی و به ارائه مطالب می پردازند ولی هیچ اثری از آن در جامعه و سفره مردم دیده نمی شود.

شاید یکی از دلایل آن نادیده گرفته شدن نظر صاحب نظران است. عادت کرده ایم از تغییر هراس داشته و آنچه تا کنون پیش برده ایم رضایت ما را تامین و تغییر را ریسک و دردسر عظیم بدانیم. و اینکه آیا ظرفیت مورد نظر با آنچه تحصیل میشود برابری دارد یا خیر که خود جای سوال دارد.آقای چستر بارناد اولین وظیفه مدیران برای رسیدن به اهداف سازمانی را حفظ و توسعه ارتباط می داند.

قطعا با اهمیت بخشیدن به این نظریه و نقدی به آنچه در حال انجام است می توان فعالیت های زیر ساختی و تولیدی را به بهترین وجه تغییر داد و مدیریت نمود. تولید محصول تبدیل کالا و خدمات به شکل ساده و یا پیچیده ولی ارزشمند در تامین نیاز جامعه است و برای رسیدن به آن باید با استفاده از نیروهای متخصص، تقسیم کار بر مبنای عدالت، ارتباطات صحیح سازمانی را به وجود آورد.

سوال اینست آیا عوامل فوق که موثر در تغییر تولید و عامل ایجاد اقتصاد مقاومتی هستند با ظرفیت کامل فعالیت خواهند داشت یا خیر ؟
به تعبیر دیگر آیا در واحد های تولیدی بزرگ و کوچک نیروی انسانی که موظف به هشت ساعت کار می باشد با جدیت و دقت لازم و پشتکار مشغول می باشند یا خیر. کارایی داشتن در کار نیاز به انگیزه روانی نیز دارد.

 باید بدانیم کاری که انجام می دهیم نباید مغایر با باورهای دینی ما باشد، چرا که آموخته ایم کار کردن عبادت است. حال چه عواملی موجب بر هم زدن ارتباط میان کارها و باورها می شود، که پس از سالها امروز دغدغه بزرگان و سیاستمداران جامعه مشکل تولید و اشتغال برای جوانان است. اختلاف طبقاتی، محرومیت ها، اسراف مدیران ، سفرهای غیر ضروری و ... باعث می شود که کارایی لازم را در تولید نداشته باشیم.

 ارتباط میان کارگرها و کارفرما باید در واحدهای تولیدی موجب دلگرمی و احساس علاقه به کار گردد که متاسفانه در برخی موارد مشاهده می شود بسیار ضعیف است. در بخش تولید به دلیل وابسته بودن شرکت های بزرگ صنعتی به دولت و نیاز جامعه به استفاده از محصول نامرغوب رنج می بریم چرا که مدیران سازمانی بیشتر با سفارش و ارتباط قبول پذیرش مسئولیت کرده و کارایی و تخصص لازم را ندارند.

در صورتی که موفقیت از آن سازمانی است که مدیران آن بر اساس شایسته سالاری و دانش و تجربه سکاندار هدایت واحد های تولیدی کوچک و بزرگ شوند و نیروی انسانی معادل حقوقی که دریافت می کند در کیفیت تولید سهم داشته و مطمئن باشد که از حقوق و دستمزد مکفی بهره مند است. نیروی انسانی وقتی می بیند هر روز بیش از مدیر کار می کند و همواره به علت ضعف اقتصادی، شکسته و مریض و در بدترین شرایط رفاهی از قبیل مسکن، پوشاک و تغذیه و... قرار دارد و در عوض تمامی فعالیت او منجر به افزایش سرمایه و حقوق مدیران می شود قطعا نقش اقتصاد مقاومتی را فقط برای اقشار کم درآمد جامعه متصور است.

ایجاد ارتباط میان شعار و شعور و تولید و نیاز کیفی جامعه پرداختن به مسایلی است که سیاست و اقتصاد و آموزش را در تحقق انتظارات آحاد جامعه مدیریت می کند.