شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)- نخستین دوره آموزش روزنامه نگاری در ایران 14 ژوئن 1956 (24خرداد 1335) با استفاده از استادان داخلی و خارجی در ساختمان مؤسسه مطبوعاتی اطلاعات (تهران - ابتدای خیابان خیام) آغاز به کار کرد. مدیریت وقت موسسه اطلاعات برگزاری امتحان انتخاب دانشجو برای این دوره آموزشی را به دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران سپرده بود.

مواد امتحان کتبی عبارت بود از معلومات عمومی، هوش و نیز سنجش استعداد (تِست آمریکایی که تا آن زمان در ایران سابقه نداشت). امتحان شفاهی (مصاحبه) برای تشخیص داشتن قیافه جذّاب و برخورد اجتماعی متناسب بود. شرایط داوطلبان باید مطابق استاندارد بین المللی دانشجویان رشته روزنامه نگاری می بود.

در کشورهای صنعتی (اصطلاحا؛ پیشرفته) تنها رشته تحصیلی که اصطلاحا کنکور ورودی دارد «رورنامه نگاری» است؛ نه برای انتخاب شماری کم از میان انبوه داوطلب بلکه برای برگزیدن افراد مستعد این حرفه.

پذیرفته شدن در امتحان استعداد و هوش، پیش شرط ورود به رشته های روزنامه نگاری در دانشگاههای این ممالک است، زیرا که روزنامه نگاری یک دیسیپلین صد درصد آکادمیک نیست، و برای تولید یک روزنامه نگار موفق؛ استعداد، معلومات عمومی، هوش سرشار، بنیه جسمانی و علاقه مندی فراوان به این پیشه لازم حتمی است. «روزنامه نگاری» حرفه ای تجربی است و بنابراین، بدون داشتن استعداد لازم و تنها با شرکت در کلاس درس نمی توان روزنامه نگار شد به همانگونه که نمی توان از کلاس درس شاعر، سوارکار و چترباز بیرون آمد.

در آن سال از میان صدها داوطلب، تنها سیزده نفرشان شایسته ورود به دوره آموزشی تشخیص داده شده بودند که پس از گذشت 58 سال هنوز چهارنفر از آنان به کار قلم سرگرم اند. روش کار نخستین دوره آموزش روزنامه نگاری ایران بسیار مدرن بود؛ به این ترتیب که دانشجویان در ساعات صبح در تحریریه روزنامه کارآموزی می کردند و با خبرنگاران به دنبال خبر می رفتند و عصرها و شبها در کلاس به درس مدرّسان گوش فرا می دادند.

     غلامحسین صالحیار (متوفی)، ر. اعتمادی، نوشیروان کیهانی زاده (ناشر روزنامک و مؤلف تاریخ آنلاین ایرانیان)، هوشنگ پورشریعتی (متوفی)، محسن میرزایی، همایون فروزان، یوسف خوشرو، محمدعلی مقدس زاده، دکتر مستوفی، منوچهر صمصامی و ... از جمله فارغ التحصیلان این دوره بودند.